Polecamy:

nicka01 · 2010-09-15, 13:43

To najważniejsze

Więc wszystko w Twoich rękach

tatiana22 · 2010-09-17, 12:33

Jezeli choruje sie kilka lub kilkanascie lat to marne sa szanse na to zeby calkiem z tego wyjsc zeby nie bylo tzw. remisji. Jak sie jest dzieckiem/nastolatkiem i rodzina ma jakis wplyw to jest szansa na "wybicie z glowy". Jak sie ma tak jak ja np. 27 lat i polowe zycia z chorym sposobem myslenia to jedyne co mozna robic to zatrzymac to na takim etapie zeby juz wiecej nie chudnac. Moja sytuacja wyglada w ten sposob ze od jakiegos czasu staram sie przytyc a wlasciwie staralam bo nie da sie przytyc bez odpowiedniej diety. Jak staralam sie jesc regularnie to nie czulam sie jak czlowiek tylko jakas maszyna czy robot ktory bez paliwa ma niby nie uciagnac. Nie widze dla siebie szans na to zeby kiedykolwiek normalnie funkcjonowac w tej kwestii a czas dziala dla mnie na niekorzysc bo pewne zachowania niestety sie utrwalaja i ciezko sie zresocjalizowac zwlaszcza ze nie widze siebie tak jak inni mnie widza. Jem bardzo malo i teoretycznie powinnam juz wazyc 30 kg ale jem mniej wiecej tyle samo jesli chodzi o sklad ilosciowy i waga stoi w miejscu z niewielkim odchyleniem w dol. Im szybciej sie zareaguje na chorobe tym wieksza szansa na calkowite wyleczenie i na odwrot. Im dluzej trwa choroba i dluzej trwacie w niej tym mniejsze jest prawdopodobienstwo ze wyleczycie sie calkowicie z niej i nie bedziecie do niej wracac.

2010-09-15, 13:43	#31
nicka01 Wtajemniczenie Zarejestrowany: 2009-10 Lokalizacja: z nienacka Wiadomości: 2 233	Dot.: Chcę, naprawdę CHCĘ być zdrowa, ale... To najważniejsze Więc wszystko w Twoich rękach __________________ nie masz żadnej szansy ale ją wykorzystaj

2010-09-17, 12:33	#32
tatiana22 Raczkowanie Zarejestrowany: 2009-02 Wiadomości: 390	Dot.: Chcę, naprawdę CHCĘ być zdrowa, ale... Jezeli choruje sie kilka lub kilkanascie lat to marne sa szanse na to zeby calkiem z tego wyjsc zeby nie bylo tzw. remisji. Jak sie jest dzieckiem/nastolatkiem i rodzina ma jakis wplyw to jest szansa na "wybicie z glowy". Jak sie ma tak jak ja np. 27 lat i polowe zycia z chorym sposobem myslenia to jedyne co mozna robic to zatrzymac to na takim etapie zeby juz wiecej nie chudnac. Moja sytuacja wyglada w ten sposob ze od jakiegos czasu staram sie przytyc a wlasciwie staralam bo nie da sie przytyc bez odpowiedniej diety. Jak staralam sie jesc regularnie to nie czulam sie jak czlowiek tylko jakas maszyna czy robot ktory bez paliwa ma niby nie uciagnac. Nie widze dla siebie szans na to zeby kiedykolwiek normalnie funkcjonowac w tej kwestii a czas dziala dla mnie na niekorzysc bo pewne zachowania niestety sie utrwalaja i ciezko sie zresocjalizowac zwlaszcza ze nie widze siebie tak jak inni mnie widza. Jem bardzo malo i teoretycznie powinnam juz wazyc 30 kg ale jem mniej wiecej tyle samo jesli chodzi o sklad ilosciowy i waga stoi w miejscu z niewielkim odchyleniem w dol. Im szybciej sie zareaguje na chorobe tym wieksza szansa na calkowite wyleczenie i na odwrot. Im dluzej trwa choroba i dluzej trwacie w niej tym mniejsze jest prawdopodobienstwo ze wyleczycie sie calkowicie z niej i nie bedziecie do niej wracac.

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)