Jak mam podziękować rodzicom jak nie jestem im wdzięczna

[muffina91]

Wychowanie dziecka z zapewnieniem podstawowych potrzeb, to prawny i moralny obowiązek rodziców - za to moim zdaniem nie ma co dziękować. Poza tym niewiele mi dali - w ciry na dobranoc, wrzaski i rozkazy, brak pewności siebie, depresję, fobię społeczną, odrzucenie, morze wypłakanych łez... zawsze byłam ta zła, dziwna, leniwa - ile bym nie robiła to zawsze było mało... ojciec tylko potrafił drzeć morde albo milczeć (rozmowy były rzadkością), no i jeszcze sprawnie posługiwał się pasem, a nawet kapciem, zawsze się go bałam, matki trochę też... Nagle zaczęli jakoś normalnie mnie traktować jak wyjechałam z domu parę lat temu, nagle nawet imię zmieniłam z "Ona" na "Córcia"...

Jak dla mnie opcja ślubu we dwoje na jakieś egzotycznej wyspie była nr 1, ale ostatecznie, narzeczony stwierdził, że by sobie nie darował jakby rodziny przy nim nie było.

No i dowiedziałam się o czymś takim jak podziękowania dla rodziców. Oczywiście, żadnych teatrzyków nie będzie na weselu - nie ma mowy. Ale jak im nie podziękuję, to będzie obraza majestatu jaśnie carostwa. Ma ktoś pomysł na podziękowania adekwatne do zasług? Ckliwe słówka bez pokrycia jak: miłość, przyjaźń, wdzięczność nie przejdą mi przez gardło. Czy zostawienie kartki na stole ze słowem "dziękuję" z małym upominkiem wystarczy?

PS: Osobom co nie rozumieją jak ktokolwiek może mieć złe relacje z rodzicami, gratuluję i zazdroszczę, ale za głupie komentarze dziękuję.

[Nancy_M]

Napisane przez muffina91

Wychowanie dziecka z zapewnieniem podstawowych potrzeb, to prawny i moralny obowiązek rodziców - za to moim zdaniem nie ma co dziękować. Poza tym niewiele mi dali - w ciry na dobranoc, wrzaski i rozkazy, brak pewności siebie, depresję, fobię społeczną, odrzucenie, morze wypłakanych łez... zawsze byłam ta zła, dziwna, leniwa - ile bym nie robiła to zawsze było mało... ojciec tylko potrafił drzeć morde albo milczeć (rozmowy były rzadkością), no i jeszcze sprawnie posługiwał się pasem, a nawet kapciem, zawsze się go bałam, matki trochę też... Nagle zaczęli jakoś normalnie mnie traktować jak wyjechałam z domu parę lat temu, nagle nawet imię zmieniłam z "Ona" na "Córcia"...

Jak dla mnie opcja ślubu we dwoje na jakieś egzotycznej wyspie była nr 1, ale ostatecznie, narzeczony stwierdził, że by sobie nie darował jakby rodziny przy nim nie było.

No i dowiedziałam się o czymś takim jak podziękowania dla rodziców. Oczywiście, żadnych teatrzyków nie będzie na weselu - nie ma mowy. Ale jak im nie podziękuję, to będzie obraza majestatu jaśnie carostwa. Ma ktoś pomysł na podziękowania adekwatne do zasług? Ckliwe słówka bez pokrycia jak: miłość, przyjaźń, wdzięczność nie przejdą mi przez gardło. Czy zostawienie kartki na stole ze słowem "dziękuję" z małym upominkiem wystarczy?

PS: Osobom co nie rozumieją jak ktokolwiek może mieć złe relacje z rodzicami, gratuluję i zazdroszczę, ale za głupie komentarze dziękuję.

Niektórzy zamiast tradycyjnego, oficjalnego podziękowania na sali wybierają inną, spokojniejszą wersję: dziękują po ślubie, lub przed ślubem (dzień lub kilka dni przed ślubem, albo w trakcie błogosławieństwa, jeśli je mają). Własnymi, szczerymi słowami i przede wszystkim bez widowni. Może skorzystaj z tego pomysłu? Możecie podziękować osobno Twoim rodzicom i osobno rodzicom narzeczonego. Swoim rodzicom możesz wtedy podziękować bez ckliwych słówek o których mówiłaś, powiedzieć jedno zdanie, wręczyć upominek.

[shaylla]

Ja miałam baaardzo podobną sytuację do Twojej. I po prostu nie robiłam żadnych podziękowań. Nienawidzę hipokryzji i stwierdziłam że nie będę się wysilać "bo tak należy".
Mąż zna sytuację i zrozumiał. Kilka dni po ślubie pojechaliśmy do jego rodziców z kwiatami - on podziękował (sam chciał, ma świetnych rodziców) i było naprawdę sympatycznie.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

U mnie nie było podziękowań. Rodzice partnera nie lubią takich rzeczy.

Jak twój partner chce - to parę dni wcześniej lub później podziekuje swoim rodzicom.

[Hanako]

Napisane przez muffina91

Ale jak im nie podziękuję, to będzie obraza majestatu jaśnie carostwa.

Jesteś dorosła, zakładasz własną rodzinę - przestań spełniać oczekiwania swoich rodziców, bo nie warto. Jeśli nie znosisz ich do tego stopnia, że wolisz zostawić kartkę, zamiast spotkać się z nimi twarzą w twarz - to jaki to ma sens? Ani to szczere, ani miłe dla ciebie, ani dla nich. Niepotrzebne.

[KinderCountry]

My robimy podziękowania ze względu na rodziców narzeczonego, dla nich to dużo znaczy. Nie będzie żadnych przemów, DJ wygłosi coś w rodzaju, że młodzi mają coś do powiedzenia rodzicom, w tle muzyczka (ale żadna sentymentalna i melancholijna). Tż podziękuje swoim, ja wręczę moim prezenty bez wielkich "podziękowań".

[WhySoSerious]

Ja nie robię żadnych podziękowań ani nic w tym stylu. Nie widzę powodu ani związku z okazją.

[muffina91]

Dziękuję za pomoc chyba macie rację, nie ma się co spinać i dziękować na siłę. Tak czy tak moje wesele nic z tradycjami wspólnego mieć nie będzie, a te podziękowania tylko z tego wynikają. W sumie podobnie jak WhySoSerious nie widzę związku jaki mają te podziękowania z okazją. Bo za co im dziękuję? Za to, że ślub biorę? Jeszcze jak ktoś po ślubie się wyprowadza od rodziców to może ma sens - taki punkt zwrotny dziękujesz za wszystko co ci dali i zaczynasz życie na własną rękę. Jednak w tych czasach to rzadkość żeby ktoś koczował u rodziców do dniu ślubu, żeby się w końcu wyprowadzić.

[bona_fide]

Ja też nie robiłam żadnych podziękowań.

Moi rodzice w ogóle łaskę zrobili, że na ten ślub przyjechali - to już byłby cyrk, żeby w takich okolicznościach dziękować. Nie mówiąc już o całokształcie ich rodzicielskiej działalności, która wyglądała podobnie, jak w Twoim przypadku.

[Faiza]

Napisane przez KinderCountry

My robimy podziękowania ze względu na rodziców narzeczonego, dla nich to dużo znaczy. Nie będzie żadnych przemów, DJ wygłosi coś w rodzaju, że młodzi mają coś do powiedzenia rodzicom, w tle muzyczka (ale żadna sentymentalna i melancholijna). Tż podziękuje swoim, ja wręczę moim prezenty bez wielkich "podziękowań".

Byłam w tej samej sytuacji, dla teściowej to nie do pomyślenia żeby jej nie podziękowano. Ustąpiłam dla świętego spokoju, wyszło jak wyszło.