Jestescie szczesliwe?

[anyolek]

Witam wszystkie laseczki, które tak jak ja zdecydowały sie na życie poza granicami naszego pięknego kraju

Z Polski wyjechałam niespełna 4 lata temu i szczerze mówiąc na swego czasu było mi tu baaardzo ciężko. Głównie ze względu na tęsknotę za rodziną, przyjaciółmi, za klimatem swojego pięknego miasta, które uwielbiam... W tym kraju nie podobało mi się dosłownie nic, wszędzie tylko doszukiwałam się coraz więcej minusów, łapałam się często na tym, że tak naprawdę szukam dziury w całym.
Dodam, że gdyby nie decyzja mojego ówczesnego faceta, który za nic niezrezgynowałby z wyjazdu na obczyznę, ja również bym została w Polsce. No, ale stało się, bo czegóż człowiek nie robi dla miłości
Po niecałych trzech latach pobytu na emigracji oraz niespełna pięciu latach bycia razem, rozpadł się mój związek z chłopakiem, z którym tu przyjechałam. Po jakimś czasie zwyczajnie zaczęłam sie przyzwyczajać do życia na Wyspach, a właściwie zaczęło sie to dziać pod wpływem pewnej poznanej w pracy osoby- Anglika
Dziś jestśmy razem i jesteśmy niesamowicie szczęśliwi, od niedawna mieszkamy razem, mamy piękne mieszkanko (wynajmujemy) w cudownej, tętniącej studenckim życiem dzielnicy, pracujemy dla tej samej firmy (ja juz od ponad dwóch i pół roku- mój mężczyzna juz ponad 12 lat), jednak mi w dalszym ciągu brakuje rodziny i przyjaciół, no i wspaniałego, polskiego klimatu Na szczęście mój TŻ doskonale mnie rozumie i stara się wspierać, więc w Polsce staram się być tak często jak to tylko możliwe W lecie zeszłego roku wybraliśmy się razem do Polski, która niezmiernie przypadła mu do gustu- w tym roku także planujemy wspólne wakacje w moim rodzinnym domu.
Wiem, że gdybym zdecydowała się wrócić do Polski na stałe, on pojechałby za mną. Przeraża mnie jednak wizja zarobków w naszym kraju, tym bardziej dla mojego TŻ-a nie byłoby łatwą sprawą do tego przywyknąć. Prawda jest niestety taka, że pomimo strasznego spadku brytyjskiej waluty (kiedy wyjeżdżałam funt brytyjski kosztował 7.5- teraz ledwo ponad 4 zl), wciąż bardziej opłaca się życie na Wyspach. Głównie mam na myśli komfort tutejszego życia.

I wreszcie odpowiedź na pytanie autorki wątku- czy jestem szczęśliwa?
Tak naprawdę ciężko jest mi na to pytanie jednoznacznie odpowiedzieć, bo jak juz wspomniałam, niesamowicie brakuje mi wszystkiego związanego z rodzinnym krajem, domem.
Jestem za to szczęśliwa ze względu na ukochanego, na pracę, na kotka, którego razem sobie 'wychowujemy' I tak naprawdę narazie nie mam w planach powrotu do Polski.
Wiem, że pewnego dnia wrócę, bo nie mam także w planach pozostać tu na stałe, jest to jednak kwestia tego, kiedy nastąpi dzień, w którym podejmę decyzje o powrocie
Pozdrawiam serrrrdecznie

[olka_222]

byłam.... dopóki do polski nie pojechałam na urlop... Teraz wróciłam i szczęśliwa już nie jestem....

[Asilos Magdalena]

Jestem bardzo szczęśliwa, ale odliczając dni do powrotu do Polski Podjęłam decyzję o powrocie i nie żałuję. To najmądrzejsza decyzja jaką podjełam w życiu To nie miejsce dla mnie. Tęsknię za rodziną, przyjaciółmi, moimi psiakami i kotkami! Kocham ich zbyt mocno, a to że praktycznie się nie widujemy mnie dobija.
Co będzie to będzie, ważne że wśród najbliższych

[iwONKA595]

Asilos Magdalena ja tez wracam bo nie bylam tu ostatnio za szczesliwa i ciesze sie jak dziecko. mam juz bilet na czerwiec

[Asilos Magdalena]

Napisane przez iwONKA595

Asilos Magdalena ja tez wracam bo nie bylam tu ostatnio za szczesliwa i ciesze sie jak dziecko. mam juz bilet na czerwiec

Ja też wracam w czerwcu, lot mam dokładnie 3 czerwca w nocy... i też cieszę się jak dziecko

[Cannabis84]

Napisane przez iwONKA595

Asilos Magdalena ja tez wracam bo nie bylam tu ostatnio za szczesliwa i ciesze sie jak dziecko. mam juz bilet na czerwiec

Napisane przez Asilos Magdalena

Ja też wracam w czerwcu, lot mam dokładnie 3 czerwca w nocy... i też cieszę się jak dziecko

Widze, ze coraz wiecej osob wraca...
Ostatnio coraz czesciej dochodza mnie sluchy, ze wiekszosc moich znajomych wraca z emigracji. Chyba poprostu przestalo sie to oplacac...
Nie pozostaje nic innego jak sie cieszyc...
Iwonka, Magdalena gratuluje decyzji, domyslam sie ze nie latwej...

[iwONKA595]

Napisane przez Cannabis84

Widze, ze coraz wiecej osob wraca...
Ostatnio coraz czesciej dochodza mnie sluchy, ze wiekszosc moich znajomych wraca z emigracji. Chyba poprostu przestalo sie to oplacac...
Nie pozostaje nic innego jak sie cieszyc...
Iwonka, Magdalena gratuluje decyzji, domyslam sie ze nie latwej...

szczerze to najtrudniejsza decyzja w moim dlugim zyciu i mam obawy ale ciesze sie i nie zmienilabym jej za nic!!! ;-))

[Cannabis84]

Napisane przez iwONKA595

szczerze to najtrudniejsza decyzja w moim dlugim zyciu i mam obawy ale ciesze sie i nie zmienilabym jej za nic!!! ;-))

Doskonale Cie rozumiem, sama przez to przechodzilam nie tak dawno. Nie bylo latwo i odwlekalam ciagle ten moment. Az w koncu powiedzialam dosc!
No i jestem szczesliwa! W Polsce! I juz zadnej emigracji!!! Pozdrawiam.

[Asilos Magdalena]

Napisane przez iwONKA595

szczerze to najtrudniejsza decyzja w moim dlugim zyciu i mam obawy ale ciesze sie i nie zmienilabym jej za nic!!! ;-))

Dla mnie też była to mega trudna decyzja. Bo niby tęsknota tęskontą, ale trzeba też mieć za co żyć.
Ale ludzie żyją wszędzie, ważne żeby być szczęśliwym, gdziekolwiek się jest

Napisane przez Cannabis84

Doskonale Cie rozumiem, sama przez to przechodzilam nie tak dawno. Nie bylo latwo i odwlekalam ciagle ten moment. Az w koncu powiedzialam dosc!
No i jestem szczesliwa! W Polsce! I juz zadnej emigracji!!! Pozdrawiam.

EXACTLY

[Serenite_]

Napisane przez Asilos Magdalena

Jestem bardzo szczęśliwa, ale odliczając dni do powrotu do Polski Podjęłam decyzję o powrocie i nie żałuję. To najmądrzejsza decyzja jaką podjełam w życiu To nie miejsce dla mnie. Tęsknię za rodziną, przyjaciółmi, moimi psiakami i kotkami! Kocham ich zbyt mocno, a to że praktycznie się nie widujemy mnie dobija.
Co będzie to będzie, ważne że wśród najbliższych

Napisane przez iwONKA595

Asilos Magdalena ja tez wracam bo nie bylam tu ostatnio za szczesliwa i ciesze sie jak dziecko. mam juz bilet na czerwiec

A ja wróciłam 2 tygodnie temu. Pierwsze dni były trudne, ale teraz nie chciałabym wrócić znów do Irlandii

Napisane przez Cannabis84

Widze, ze coraz wiecej osob wraca...
Ostatnio coraz czesciej dochodza mnie sluchy, ze wiekszosc moich znajomych wraca z emigracji. Chyba poprostu przestalo sie to oplacac...
Nie pozostaje nic innego jak sie cieszyc...
Iwonka, Magdalena gratuluje decyzji, domyslam sie ze nie latwej...

Mnie się bardzo opłacało zostać w Irlandii, ale miałam wybór-zostać tam NA ZAWSZE lub wrócić już. Bo za stara jestem, żeby żyć w zawieszeniu, na walizkach. Musiałam wrócić teraz-albo nigdy. Wróciłam i nie żałuję. Przez 2 lata emigracji zapomniałam, że wiosna może mieć taki zapach, jaki teraz czuję wokolo!

[olka_222]

a dziewczyny (które są już w polsce) rozglądałyście się za jakąś pracą czy moze za wcześnie jeszcze?

[Serenite_]

Napisane przez olka_222

a dziewczyny (które są już w polsce) rozglądałyście się za jakąś pracą czy moze za wcześnie jeszcze?

Ja na razie nie szukam, bo mam Ważne Zadanie przed sobą



olka, jakiej pomocy potrzebujesz??

[olka_222]

Napisane przez Serenite_

Ja na razie nie szukam, bo mam Ważne Zadanie przed sobą



olka, jakiej pomocy potrzebujesz??

potrzebuję pomocy od "kogoś, czegoś" kto przetłumaczy ciału i duszy rzeczy faktyczne i logiczne dla nich nie zrozumiałe

czyli jednym słowem ciało i dusza nie potrafią zrozumieć że tu gdzie jestem jest mi na pewno lepiej niż w Polsce.

[Asilos Magdalena]

Napisane przez olka_222

potrzebuję pomocy od "kogoś, czegoś" kto przetłumaczy ciału i duszy rzeczy faktyczne i logiczne dla nich nie zrozumiałe

czyli jednym słowem ciało i dusza nie potrafią zrozumieć że tu gdzie jestem jest mi na pewno lepiej niż w Polsce.

A może lepiej posłuchać ciała i duszy? Dusza nie potrafi kłamać, a skoro krzyczy to znaczy, że jest coś nie tak

[marthinisa]

Napisane przez Asilos Magdalena

Jestem bardzo szczęśliwa, ale odliczając dni do powrotu do Polski Podjęłam decyzję o powrocie i nie żałuję. To najmądrzejsza decyzja jaką podjełam w życiu To nie miejsce dla mnie. Tęsknię za rodziną, przyjaciółmi, moimi psiakami i kotkami! Kocham ich zbyt mocno, a to że praktycznie się nie widujemy mnie dobija.
Co będzie to będzie, ważne że wśród najbliższych

Mam bardzo podobne odczucia, bo niby tu dobrze jest, ale ciagle za czyms tesknie, kazdego dnia. Nie jest to odczucia nie do wytrzymania, bo wkoncu jestem na emigracji juz prawie 2 lata, ale rodzaj psychicznej niewygody i nostalgii.

Napisane przez Serenite_

A ja wróciłam 2 tygodnie temu. Pierwsze dni były trudne, ale teraz nie chciałabym wrócić znów do Irlandii

Serenite, ciesze sie ze sie cieszysz i dajesz pozytywny przyklad

Napisane przez Serenite_

Mnie się bardzo opłacało zostać w Irlandii, ale miałam wybór-zostać tam NA ZAWSZE lub wrócić już. Bo za stara jestem, żeby żyć w zawieszeniu, na walizkach. Musiałam wrócić teraz-albo nigdy. Wróciłam i nie żałuję. Przez 2 lata emigracji zapomniałam, że wiosna może mieć taki zapach, jaki teraz czuję wokolo!

Mysle ze na kazdego przychodzi taki moment kiedy trzeba podjac decyzje - Tu albo Tam. Nie wierze w powroty "na starosc", a nie oszukujmy sie kiedys sie bedzie juz ZA starym by wracac.

[Serenite_]

Napisane przez olka_222

potrzebuję pomocy od "kogoś, czegoś" kto przetłumaczy ciału i duszy rzeczy faktyczne i logiczne dla nich nie zrozumiałe

czyli jednym słowem ciało i dusza nie potrafią zrozumieć że tu gdzie jestem jest mi na pewno lepiej niż w Polsce.

Olka..nie wmawiaj sobie, że lepiej Ci na emigracji, skoro nie jest Ci lepiej...Byłaś za granicą jakiś czas i przyzwyczaiłaś się. Pojechałaś do Polski i zrozumiałaś, co tracisz... Może nie warto tak się szarpać, jeśli za bardzo jesteś związana z krajem, z rodziną... Dlaczego miałabyś sobie nie poradzić w Polsce? Mnie się żyło na emigracji łatwiej tylko dlatego, że miałam naprawdę świetne pieniądze. Ale nie miałam tego, co siłą rzeczy traci się emigrując. Są ludzie, którzy sobie z tym radzą i nie cierpią z tego powodu. Ale jeśli miałoby to wciąż wprowadzać Cię w taki nastrój-przemysl to. Pewnie za chwilę znów przyzwyczaisz się i wszystko wróci do normy. Ale pomyśl nad tym, czy będziesz mogła czuc się naprawdę szczęśliwa...
Czy to jest naprawdę TWOJA decyzja... Czy tylko dlatego tam jesteś, bo otoczenie uważa, że będzie Ci się tam żyło lepiej. Nie próbuj tłumaczyć nic swojej duszy, tylko właśnie jej posłuchaj. Nie słuchaj rad innych. SAMA musisz podjąć tę decyzję, bo konsekwencje tego będą najbardziej dotyczyć Ciebie. I co z tego,że będzie Ci się "lepiej żyło" w sensie materialnym, jesli cały czas będziesz czuła, że zostałaś wyrwana z miejsca, gdzie było Ci dobrze. Z drugiej strony wracając do Polski możesz żałować, że się poddałaś i pozbawiłaś się możliwości tego "łatwiejszego życia". Ta decyzja musi byc tylko Twoja, ale podejmij ją zgodnie ze swoją duszą właśnie...

Napisane przez marthinisa

Mam bardzo podobne odczucia, bo niby tu dobrze jest, ale ciagle za czyms tesknie, kazdego dnia. Nie jest to odczucia nie do wytrzymania, bo wkoncu jestem na emigracji juz prawie 2 lata, ale rodzaj psychicznej niewygody i nostalgii.



Serenite, ciesze sie ze sie cieszysz i dajesz pozytywny przyklad





Mysle ze na kazdego przychodzi taki moment kiedy trzeba podjac decyzje - Tu albo Tam. Nie wierze w powroty "na starosc", a nie oszukujmy sie kiedys sie bedzie juz ZA starym by wracac.

Bardzo dobrze to określiłaś. Ja na początku emigracji bardzo cierpiałam, ale po jakimś czasie (długim...) przyzwyczaiłam się. Pozostał właśnie rodzaj psychicznej niewygody jedynie. W pewnym momencie tak dobrze mi się żyć tam zaczęło, że nie chciałam wracać. Teraz wiem, że było to tylko przyzwyczajenie. Na nowo odkryłam własny dom-tu w Polsce i naprawdę dobrze się czuję. na razie delektuję się wiosną, jakiej dawno nie widziałam

[olka_222]

serenite gdyby to bylo takie proste.....

Jestem w UK dopiero 7 miesięcy (jak ten czas mija szybko) Wyjechaliśmy z TZ zaraz po studiach, bez doświadczenia zadnego, bez konkretnych umiejętności z ostatnimi oszczędnościami. W polsce mieliśmy mieszkanie (którego już nie mamy obecnie- długa historia), TZ wojsko ścigało, W polsce czekała nas bieda a może nawet głodówka, bo za coś trzeba opłacać rachunki i wynajem mieszkania- i to nie małe pieniądze. Nie oszukujmy się bez doświadczenia pracy za 2000 zł nie znajdę. Czekał mnie albo staż za 500 zł albo sprzątanie za 500, TZ to samo mógł pracować za 1200 zł a sam wynajem kawalerki 1000 zł. Moi rodzice mówili ze możemy u nich zamieszkać, ale wyobrażasz sobie 7 osób na 38 m kwadratowych?

Minęły czasy kiedy człowiek ze studiami był pilnie poszukiwany. Wróciła komuna, i fryzjerka więcej zarobi niż dyplomowany ekonomista. Czemu nie skończyłam medycyny? Bo rodzice nie mieli pieniędzy, więc nie było za co szkoły płaci. Błędne koło. Ja nie mogę się tylko pogodzić z myślą że do końca życia mogę być nikim. To najbardziej boli....

[ania19733]

Mysle, ze sama sobie odpowiedzialas na pytanie: tu gdzie jestes stac Cie na to na co w Polsce stac Cie nie bylo - a mowimy tu tylko o podstawach egzystencji: mieszkanie i jedzenie... Jestes mloda , SAMODZIELNA, ambitna - widze, ze nie trafilas na 'prace swojego zycia' ale poczekaj- jestes tu dopiero 7M- nie jestes nikim, Ty dopiero zaczynasz : znasz moze to amerykanskie powiedzenie Od zera do milionera? Za 3 lata z cala pewnoscia nie podpiszesz sie pod tym postem.
I pamietaj: inaczej patrzylabys w Polsce na swoja obecna prace (ok, robie to bo lepsze 500zl niz nic, robie to, bo nie mam znajomosci, zeby znalesc lepsza prace itp.)- wydaje mi sie, ze tutaj najbardziej boli swiadomosc tego, ze mimo skonczonych studiow robie to co Anglik po skonczeniu szkoly w wieku lat 16 albo i wczesniej... Myle sie?
Pamietaj- nie jestes nikim!

[Serenite_]

Napisane przez olka_222

serenite gdyby to bylo takie proste.....

Jestem w UK dopiero 7 miesięcy (jak ten czas mija szybko) Wyjechaliśmy z TZ zaraz po studiach, bez doświadczenia zadnego, bez konkretnych umiejętności z ostatnimi oszczędnościami. W polsce mieliśmy mieszkanie (którego już nie mamy obecnie- długa historia), TZ wojsko ścigało, W polsce czekała nas bieda a może nawet głodówka, bo za coś trzeba opłacać rachunki i wynajem mieszkania- i to nie małe pieniądze. Nie oszukujmy się bez doświadczenia pracy za 2000 zł nie znajdę. Czekał mnie albo staż za 500 zł albo sprzątanie za 500, TZ to samo mógł pracować za 1200 zł a sam wynajem kawalerki 1000 zł. Moi rodzice mówili ze możemy u nich zamieszkać, ale wyobrażasz sobie 7 osób na 38 m kwadratowych?

Minęły czasy kiedy człowiek ze studiami był pilnie poszukiwany. Wróciła komuna, i fryzjerka więcej zarobi niż dyplomowany ekonomista. Czemu nie skończyłam medycyny? Bo rodzice nie mieli pieniędzy, więc nie było za co szkoły płaci. Błędne koło. Ja nie mogę się tylko pogodzić z myślą że do końca życia mogę być nikim. To najbardziej boli....

Olka, ja wiem, że to nie jest proste... Zdaje sobie sprawę z tego, że jestes naprawdę w trudnej sytuacji. W trudnej, ale nie bez wyjścia. Nie wiem, gdzie pracowałaś przed wyjazdem (czy w ogóle pracowałaś). Nie wiem, jakie studia skończyłaś. Ale wiem, że w Polsce juz nie jest tak trudno o pracę. Wiem, bo mam rodzinę, która żyje w Polsce- na naprawdę dobrym poziomie. Daj sobie czas. Jestes na emigracj bardzo krótko.
7 miesięcy to niewiele. Pomyśl, że to tymczasowe-tak będzie Ci łatwiej. A potem podejmiesz decyzję. Jestes młoda, możesz jeszcze szukac swojego miejsca w świecie. Jestes na tyle młoda, że możesz poświęcić te 2-3 lata i pozostać tam, żeby się przekonać, czy Twój wybór jest słuszny. Twoje obecne uczucia sa wywołane tą pierwszą podróżą do Polski po wyjeździe. A ta zawsze jest najgorsza. Tak samo było w moim przypadku. Pierwsza moja podróż do domu miała miejsce dopiero po 9 miesiącach życia na emigracji. Też czułam się podobnie po powrocie do Irlandii. Bo uświadomiłam sobie, że się do tego emigranckiego zycia na tyle przyzwyczaiłam, że zapomniałam, jak było w Polsce. Po tej wizycie uświadomiłam sobie, jak żyje moja rodzina. Że wszyscy sa razem, na miejscu. A ja gdzies się błąkam... Potem znów się przyzwyczaiłam i każda kolejna wizyta w Polsce nie wywoływała juz takich wzruszeń. Ale do tego stopnia przywykłam do tej emigracji (jak widzisz, jest to możliwe, a jestem tak samo wrazliwa i sentymentalna jak Ty...) że brałam nawet pod uwagę pozostanie w Irlandii-może na stałe. Teraz, po powrocie do Polski, kiedy odkrywam tu wszystko na nowo i cieszę się wszystkim jak dziecko, wiem, że popełniłabym straszny bład, zostając tam. Tutaj czuje się najlepiej, tu mam dom, rodzinę, wszystko własne... I poradzę sobie w Polsce, bo jestem silniejsza, dzięki tym trudnym doświadczeniom z emigracji.
Olka, daj sobie czas. Nie wracaj jeszcze, Twój obecny stan jest wywołany pierwszą wizytą w Polsce-to naturalne. Załóz, że zostaniesz w Anglii jeszcze rok czy dwa...To minie bardzo szybko. A pozwoli Ci dojrzeć, pozbyć się nadwrazliwości, usamodzielnić się, wydorośleć (zapewniam Cię z własnego doświadczenia, że tak się stanie)- byś mogła podjąć dojrzałą, samodzielną decyzję, gdzie chcesz spędzic życie...

Trzymam za Ciebie kciuki, bądź dzielna

[olka_222]

ania19733 to nie jest tak że oczekuję po skończonych studiach płacy na poziomie 5 tyś złotych. Ale na litość boską w kraju w którym średnia krajowa płaca jest większa od minimalnej o 1700 zł chciałabym zarobić kwotę znajdujacą sie między tymi dwoma płacami. Taką która pozwoli mi normalnie przeżyć wynajmując mieszkanie, taką która nie będzie przeznaczona tylko i wyłącznie na opłacenie rachunków!!!! Życie to nie wegetacja od pierwszego do pierwszego, przynajmniej nie powinno być...

serenite ja też mam w polsce znajomych którym się dobrze żyje... Ale jedna ma bogatego chłopaka, druga ma meża dużo starszego od siebie (17 lat) który posiada kwalifikacje zawodowe i doświadczenie które pozwalają mu dobrze zarobić, trzeciej tata kupił mieszkanie, piątej mama przez znajomości załatwiła pracę. Pracy jest dużo a pewnie, a widziałaś gdziekolwiek przy ogłoszeniach wielkość wynagrodzenia? Nie? No właśnie bo jak dzwonisz to tylko po to by się dowiedzieć że wynosi ono najniższą krajową! Moja mama chce intensywnie znaleźć nową pracę i tyle zaproponowano na ostatniej rozmowie.

W Polsce niestety nie pracowałam nigdzie (nie licząc praktyk), studia skończyłam ekonomiczne tak w ostatnich latach oblegane,

Zostać w anglii muszę, nie mam wyboru Samodzielna jestem, a dorosnąć? Dawno już wydoroślałam, wiem że życie nie jest miłe i słodkie, bo dało mi już trochę popalić pomimo moich młodych 24 lat

[ania19733]

No wlasnie Ola- nie wiem czy Ty mnie zrozumialas- ja napisalam z przeslaniem 'ZOSTAN w UK', bedzie dobrze, nie wracaj teraz bo szkoda zycia na zarabianie kasy na podstawy egzystencji... Cos sie w Polsce dzieki emigracji (tego jestem pewna, ze to wlasnie dzieki emigracji) zmienilo ale jeszcze dlugo nie bedziemy mieli tego komfortu, ktory ma zwyky, przecietny pracownik w UK.
Tylko to serce tak teskni za wakacjami w Lebie i poczuciem swojskosci, dalsza rodzina obok, tego typu sprawami.
Wielu ludzi w Polsce nie popiera emigracji poniewaz maja jeszcze na swiezo w pamieci czasy komuny, polek z octem i wiecznego braku wszystkiego: przezyli to, nie wyjechali, nie uciekli-jak niektorzy mowia o nas. ALE zapominaja o jednym- oni nie mogli wtedy wyjechac!!! Nie mieli takich mozliwosci jak my bedac w UE! Nie mozna sie obwiniac, ze chce sie czegos wiecej w zyciu, w ten sposob caly czas homo sapiens siedzialby bez ognia w jaskini.

[olka_222]

Napisane przez ania19733

Tylko to serce tak teskni za wakacjami w Lebie i poczuciem swojskosci, dalsza rodzina obok,

No właśnie tylko to głupie serce.....

[patrmark]

Witam
Ja rowniez nie wiem czy jestem szczesliwa ale emieszkam w Polsce moj TZ wyjechal 6miesiecy temu do Anglii bylam u niego 2 razy i bardzo mi sie tam podoba szczegolnie to ze bedac tam stac by mnie bylo na wycieczki i zwiedzanie ktore kocham i łatwe godne zycie. Tutaj skonczylam studia i zarabiam 1000zł na reke raczej bez szans na wiecej mieszkam w strasznej dziurze, daleko od duzego miejsta wiec nie ma szans na lepiej platna prace kupilismy tu mieszkanie dosyc spore na nasza 2 za male pieniadze bo to dziura 50 tys. Ale chialabym od zycia czegos wiecej zawsze chcialam mieszkac w duzym miescie miec dostep do kina na basen i do wielu innych rozrywek. Zastanawiam sie czy nie wyjechac do niego na 2, 3 lata (on jest tam tylko po to by splacic kredyt) i powrocic do duzego miasta i znalezc prace łudze sie ze dobrze platna. ALE!!!!! przed tym postanowieniem powstrzymuje mnie jedna mam tutaj mame tate i siostre mieszkaja z dala od rodziny tak wyszlo 180 km, moja mama nie jest zbyt szczesliwa z tata i tylko to mnie trzyma tutaj jest dlamnie najwazniejsza osoba i nie chce jej zostawiac wiem ze bardzo bym tesknila. No wlasnie i nie wiem co robic???:-( Nie piszcie prosze ze mam swoje zycie i mam nie przejmowac sie mama poniewaz ja kpcham bardzo i ona wiele dla mnie poswiecila bardzo wile nie ma w nikim wpsarcia tylko we mnie, A ma tu tylko jedna znajoma sasiadke i to wszystko. I nie jestem szczesliwa moze niegdy nie bede wszystko rozchodzi sie o te glupie pieniadze one szczecia nie daja ale mozna za nie realizowac marzenia. Pozdrawiam WAs

[aaliyah]

Napisane przez patrmark

Witam
Ja rowniez nie wiem czy jestem szczesliwa ale emieszkam w Polsce moj TZ wyjechal 6miesiecy temu do Anglii bylam u niego 2 razy i bardzo mi sie tam podoba szczegolnie to ze bedac tam stac by mnie bylo na wycieczki i zwiedzanie ktore kocham i łatwe godne zycie. Tutaj skonczylam studia i zarabiam 1000zł na reke raczej bez szans na wiecej mieszkam w strasznej dziurze, daleko od duzego miejsta wiec nie ma szans na lepiej platna prace kupilismy tu mieszkanie dosyc spore na nasza 2 za male pieniadze bo to dziura 50 tys. Ale chialabym od zycia czegos wiecej zawsze chcialam mieszkac w duzym miescie miec dostep do kina na basen i do wielu innych rozrywek. Zastanawiam sie czy nie wyjechac do niego na 2, 3 lata (on jest tam tylko po to by splacic kredyt) i powrocic do duzego miasta i znalezc prace łudze sie ze dobrze platna. ALE!!!!! przed tym postanowieniem powstrzymuje mnie jedna mam tutaj mame tate i siostre mieszkaja z dala od rodziny tak wyszlo 180 km, moja mama nie jest zbyt szczesliwa z tata i tylko to mnie trzyma tutaj jest dlamnie najwazniejsza osoba i nie chce jej zostawiac wiem ze bardzo bym tesknila. No wlasnie i nie wiem co robic???:-( Nie piszcie prosze ze mam swoje zycie i mam nie przejmowac sie mama poniewaz ja kpcham bardzo i ona wiele dla mnie poswiecila bardzo wile nie ma w nikim wpsarcia tylko we mnie, A ma tu tylko jedna znajoma sasiadke i to wszystko. I nie jestem szczesliwa moze niegdy nie bede wszystko rozchodzi sie o te glupie pieniadze one szczecia nie daja ale mozna za nie realizowac marzenia. Pozdrawiam WAs

Rozumiem Cie, ze nie chcesz zostawiac mamy samej w Polsce. Ale pamietaj, ze dla matki najwazniejsze jest zebys byla szczesliwa. Pewnie zle by sie czula z tym, ze w pewnym sensie ogranicza Twoje szanse na szczesliwe zycie. Jest jeszcze druga strona medalu - Twoj TZ, osobiscie uwazam, ze powinniscie budowac swoje zycie wspolnie. Piszesz, ze jest za granica tylko zeby splacic kredyt. Czy nie szybciej splacilibyscie go wspolnie pracujac w Anglii? Po wtore, jak sama juz napisalas, moglabys wyjechac jedynie na 2 czy 3 lata. Wrocilabys bogatsza o nowe doswiadczenia i bardziej spelniona.

[magdziaS]

Nie jestem szczesliwa. Przytlaczaja mnie ludzie, pogoda, zycie. Traktowanie jak czlowieka gorszej kategori. To, ze nie moge sobie zwyczajnie zapewnic przyszlosci. Praca fajna, ale dla agencji, wynajmowane mieszkanie. Co z tego, ze na wszytsko mnie stac, ze mam pieniadze na ciuchy kosmetyki ? To nie daje szczescia. Mieszkam w Szkocji 3 lata. Wracam do PL na poczatku lipca. Decyzja byla trudna, tym bardziej, ze TZ nie bardzo chcial wracac, ale mamy do czego, wiec nie bedzie zle. Kasa nie jest az tak warta tego by siedziec nieszczesliwym, z depresja w kraju w ktorym nie chcemy zyc. Czuje sie teraz jak Asilos Magdalena i Iwonka, jestesmy w tej samej sytuacji.

[aaliyah]

Napisane przez magdziaS

Nie jestem szczesliwa. Przytlaczaja mnie ludzie, pogoda, zycie. Traktowanie jak czlowieka gorszej kategori. To, ze nie moge sobie zwyczajnie zapewnic przyszlosci. Praca fajna, ale dla agencji, wynajmowane mieszkanie. Co z tego, ze na wszytsko mnie stac, ze mam pieniadze na ciuchy kosmetyki ? To nie daje szczescia. Mieszkam w Szkocji 3 lata. Wracam do PL na poczatku lipca. Decyzja byla trudna, tym bardziej, ze TZ nie bardzo chcial wracac, ale mamy do czego, wiec nie bedzie zle. Kasa nie jest az tak warta tego by siedziec nieszczesliwym, z depresja w kraju w ktorym nie chcemy zyc. Czuje sie teraz jak Asilos Magdalena i Iwonka, jestesmy w tej samej sytuacji.

Coraz wiecej Polakow wraca do kraju. Ja osobiscie nie wroce. Bardzo wspolczuje, ze czujesz sie na wyspach jak czlowiek "gorszej kategorii". Prawda jest taka, ze ludzie tak Cie traktuja jak im na to pozwalasz.

Mi ten kraj dal takie mozliwosci rozwoju jakich nigdy nie mialam w Polsce. I pomimo rozlaki z rodzina jestem szczesliwa.

Ale chyba podjeliscie z TZ dobra decyzje. Kazdy ma swoje miejsce na ziemi. Wasze jest najwyrazniej w Polsce.

[SzynszylaS]

Napisane przez aaliyah

Coraz wiecej Polakow wraca do kraju. Ja osobiscie nie wroce. Bardzo wspolczuje, ze czujesz sie na wyspach jak czlowiek "gorszej kategorii". Prawda jest taka, ze ludzie tak Cie traktuja jak im na to pozwalasz.
Mi ten kraj dal takie mozliwosci rozwoju jakich nigdy nie mialam w Polsce. I pomimo rozlaki z rodzina jestem szczesliwa.

witam
mysle ze to nie do konca jest tak, ze ludzie traktuja nas tak jak chcemy byc traktowani. Zalezy gdzie sie mieszka. U mnie w Hampshire wszyscy sa bardzo mili, pomocni, na poziomie, ale wystarczy ze pojade do Londynu (ktory kocham) na weekend i widze caly ten pospiech, obojetnosc, nieuprzejmosc, chamstwo wrecz.. Jestes nikim bo w kazdej chwili mozna Cie zastapic, tysiace stoja w kolejce, jak za najgorszych czasow drapieznego kapitalizmu. O Polakach w Londynie nie bede sie nawet wypowiadac (nie urazajac nikogo, z gory przepraszam)
Jestem bardzo szczesliwa w Anglii, mysle ze poczucie szczescia zalezy od tego jak wiele zostawilo sie w Polsce- ja nie mam prawie do czego wracac.
Nie zarabiam tutaj wielkich pieniedzy, nawet nie przyzwoitych, ale mam fajna prace i fajnych wspolpracownikow (sami Polacy). Zapraszamy sie na impreze domowe, nikt nikomu nie podklada swini. Co do Anglikow to moj TZ jest niestety, ale oprocz niego i jego rodziny zadnego tubylca nie znam blizej. Chcialabym ale coz, ciezko sie zblizyc, nawet jak sie pracuje z kims 10 lat. Taki narod.
Do Polski jezdze co dwa miesiace, do szkoly i niedobrze mi na sama mysl o Paniach z dziekanatu, o urzedniczkach wszelkiej masci pietrzacymi problemy. Niedobrze mi kiedy mysle o sasiadkach usmiechajacych sie do mnie i jadowicie plotkujacych za moimi plecami, sprzedawczyniach z usmiechem mowiacych ze taaakiego rozmiaru nie sprowadzamy..

[Asilos Magdalena]

Napisane przez magdziaS

Nie jestem szczesliwa. Przytlaczaja mnie ludzie, pogoda, zycie. Traktowanie jak czlowieka gorszej kategori. To, ze nie moge sobie zwyczajnie zapewnic przyszlosci. Praca fajna, ale dla agencji, wynajmowane mieszkanie. Co z tego, ze na wszytsko mnie stac, ze mam pieniadze na ciuchy kosmetyki ? To nie daje szczescia. Mieszkam w Szkocji 3 lata. Wracam do PL na poczatku lipca. Decyzja byla trudna, tym bardziej, ze TZ nie bardzo chcial wracac, ale mamy do czego, wiec nie bedzie zle. Kasa nie jest az tak warta tego by siedziec nieszczesliwym, z depresja w kraju w ktorym nie chcemy zyc. Czuje sie teraz jak Asilos Magdalena i Iwonka, jestesmy w tej samej sytuacji.

Do zobaczenia w Polsce Gratuluję tej nie łatwej decyzji i życzę z całego serducha abyś była szczęśliwa w kraju

[magdziaS]

Napisane przez aaliyah

Coraz wiecej Polakow wraca do kraju. Ja osobiscie nie wroce. Bardzo wspolczuje, ze czujesz sie na wyspach jak czlowiek "gorszej kategorii". Prawda jest taka, ze ludzie tak Cie traktuja jak im na to pozwalasz.

Nie zgodze sie z tym co napisalas, troche to za latwa odpowiedz i za bardzo uogulniona. Na pewno nie daje ludzia soba pomiatac, mam swoja godnosc i nie pozwalam sobie wejsc na glowe, tym bardziej nie daje sie traktowac jak czlowieka drugiej kategorii, a mimo wszytsko tak sie czuje. I nie chodzi tu nawet o miejsca pracy, ale sklepy, banki czy inne urzedy. Wszedzie ludzie daja to odczuc. Nie mam problemow z jezykiem, wrecz przeciwnie mowie bielgle po ang. Moi znajomi maja bardzo duze problemy i przez to jest im tu jeszcze gorzej. Nawet nie ciezej przez sam jezyk, ale zdaja sobie sprawe z tego, ze ludzie nie traktuja ich powaznie. Coz moze Szkoci maja inna mentalnosc niz Anglicy i sa bardziej falszywi przez co wydaja sie byc mili co niestety odbiega od rzeczywistosci.
Aha dodam jeszcze jedno. Nalezy sie wielki szacunek ludziom, ktorzy wracaja do kraju i radza sobie swietnie, a jeszcze wiekszy tym, ktorzy nie wyjechali i potrafia samodzielnie [ bez zadnych "plecow" ] radzic sobie, zyjac w kraju, ktory wedlug wiekszosci nie daje mozliwosci rozwou.

Asilos Magdalena, dziekuje

[aaliyah]

Napisane przez SzynszylaS

witam
mysle ze to nie do konca jest tak, ze ludzie traktuja nas tak jak chcemy byc traktowani.

Nie pisalam, ze traktuja nas tak jak chcemy byc traktowani, ale tak jak im na to pozwolimy. Przykladowo jak ktos czuje sie wyobcowany to tak ludzie go postrzegaja. I koleczko sie zamyka. Bo taka postawa zyciowa u ludzi bierze sie z tego, ze kiedys doswiadczyli niecheci ze strony innych. Wiec prawde mowiac czasem trudno odroznic skutek od przyczyny.

Napisane przez magdziaS

Nie zgodze sie z tym co napisalas, troche to za latwa odpowiedz i za bardzo uogulniona. Na pewno nie daje ludzia soba pomiatac, mam swoja godnosc i nie pozwalam sobie wejsc na glowe, tym bardziej nie daje sie traktowac jak czlowieka drugiej kategorii, a mimo wszytsko tak sie czuje. I nie chodzi tu nawet o miejsca pracy, ale sklepy, banki czy inne urzedy. Wszedzie ludzie daja to odczuc.

Jak wyzej.
Nasza postawa zyciowa prowokuje okreslone zachowanie ze strony innych. Piszesz, ze nie do konca jestes szczesliwa w Szkocji, ze nie mozesz sobie tam zapewnic przyszlosci. I choc tego nie mowisz na glos to ludzie to wyczuwaja. Nie oczekuj wiec, ze beda Cie traktowali jak spelniona i szczesliwa osobe.

Napisane przez magdziaS

Aha dodam jeszcze jedno. Nalezy sie wielki szacunek ludziom, ktorzy wracaja do kraju i radza sobie swietnie, a jeszcze wiekszy tym, ktorzy nie wyjechali i potrafia samodzielnie [ bez zadnych "plecow" ] radzic sobie, zyjac w kraju, ktory wedlug wiekszosci nie daje mozliwosci rozwou.

A osobom, ktore wyjechaly i ulozyly sobie szczesliwe zycie "bez plecow" nie nalezy sie szacunek? I dlaczego osobom, ktore nie wyjechaly z Polski nalezy sie wiekszy szacunek? Nie rozumiem Twojego toku myslenia.

Dla ludzi ambitnych zawsze sa mozliwosci rozwoju, wszedzie. Ale nie oszukujmy sie, Polsce daleko jeszcze do Wielkiej Brytanii pod wzgledem gospodarki i poziomu zycia przecietnego, jak tez i mniej przecietnego obywatela.