"Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylko

[beat@]

Moja historia zaczyna się banalnie.... jego zdrada i moja rozpacz. Bliskie spotkanie ze świętym Piotrem i powolny mozolny powrót do świata żywych Człowiek, którego poślubiłam oszukał mnie i robił to z całą pewnością przez ostatnie pięć lat naszego wspólnego bycia razem. Był miłością mojego życia i kochałam go przez całe ćwierć wieku. Z trudem wracałam do rzeczywistości i do uroków dnia codziennego. W tym samym czasie opuszczały mnie powoli, lecz nie ubłaganie moje ukochane już dorosłe dzieci.
Praca była lekarstwem na całe zło tego świata i ukojeniem. Zagrzebana w stosy papierzysk spostrzegłam, że chwilami udaje mi się zapomnieć o bólu w moim sercu i wizerunku tak bardzo bliskiego mi człowieka. Szkoda, że miłość nie przemija tak jak ból brzucha albo katar i dlaczego tak bardzo boli? Jak człowiek jest w stanie to znieść? Boli dusza a to chyba najgorsze z cierpień, jakie dano nam wytrzymać. Jest pełnia lata, upał i mocno świeci słońce a mnie nie chce się żyć. Najgorsze są powroty do pustego domu wstydzę się pracowników, bo najchętniej nie wychodziłabym z pokoju i nie wracała do domu. Otwieram drzwi i mam nadzieję, że on czeka chce mnie widzieć, chce rozmawiać, przeprasza...ale nic takiego się nie zdarza jestem sama i bardzo samotna. Komputer i internet to jest to co zaczyna mnie wciągać i najważniejsze że pomaga, pomaga zapomnieć jestem przez jakiś czas w innym świecie tam jest dobrze i mam z kim rozmawiać. Mam poczucie, że jestem chciana, lubiana, podobam się a jednocześnie mogę się wygadać jak bardzo jestem nieszczęśliwa i jak bardzo brak mi Stefana. Unikam rozmów na temat spotkań, mówię, że nie jestem jeszcze gotowa jak ktoś zbyt mocno nalega przestaję do niego pisać i znajomość się kończy. Nawiązuję nowe korespondencyjne znajomości i historia cały czas się powtarza. Najgorsze są noce nie mogę spać czuję jego zapach, on jest wszędzie obecny we śnie jest ze mną i najczęściej się kłócimy a potem kocha mnie i całuje, uspakaja, że już będzie dobrze i już mnie nie skrzywdzi nigdy. Budzę się mokra od potu i przez moment bardzo szczęśliwa, bo jeszcze czuję jego pocałunki, świadomość, że to tylko sen jest straszna, przerażająca i ten potworny ból nie do zniesienia tak bardzo chcę umrzeć nie chcę żeby tak bolało. Idę do kościoła spowiadam się proszę Pana Boga i Księdza o pomoc, już tak nie mogę i nie chcę żyć. Ksiądz to tylko człowiek rozumie mnie tłumaczy i nie daje pokuty, mówi, że więcej pokuty nie zniosę. Jest już wrzesień, powoli lato się kończy, łykam tabletki chodzę regularnie do psychologa i to troszkę pomaga, schudłam to jest jedyna pozytywna strona tego, co się ze mną dzieje, jestem płaczliwa i byle powód jest dobry, aby ryczeć w poduszkę. Śpię lepiej, ale to za sprawą środków uspakajających i niekończących się rozmów z psychologiem. Na zewnątrz nie daję poznać po sobie, co tak naprawdę mnie gryzie, udaję twardziela i robię dobrą minę do bardzo złej gry. Jak długo jeszcze wytrzymam załamanie to tylko kwestia czasu. Spotykam się ze sprawcą mojego cierpienia, nie możemy się dogadać, mnie zależy na porozumieniu jemu widocznie nie. Nic na siłę, zniżam się do poziomu mojej rywalki, dzwonię do niej i proszę, aby to ona dała mi szansę i na razie usunęła się w cień i pozwoliła mi działać, aby on mógł wybrać. Boże, jaka jestem szczęśliwa, spędzam z nim kilka nocy, kochamy się mocno, żarliwie i tak do końca bez zahamowań. Rozmawiamy dużo rozmawiamy i to do niczego nie prowadzi, powoli do mnie dociera prawda okrutna, którą znałam wcześniej i nie chciałam się do tego przyznać on mnie nigdy nie kochał a nawet, jeśli to było to bardzo dawno. Nie chcę litości jestem na to zbyt dymna chyba mi rozum odjęło! On prosi jeszcze o zwlokę mówi, że ja jestem silna a ona nie i sobie coś zrobi......Boże, jaka ja byłam głupia, po co mi to było rozdrapałam swoje rany jeszcze bardziej i głębiej. Nie, nie dam się zniszczyć takiemu czemuś to nie człowiek to potwór nic w naturze nie ginie on za to kiedyś zapłaci. Zakładam sprawę o rozwód, zaczynam inaczej myśleć, choć kocham go nadal, ale już moje szare komórki pracują, nie chcę być z nim za wszelką cenę, bo nie oto mi chodzi nie to jest moim celem. Myślę, że trzeba zakończyć jak najszybciej ten etap mojego, naszego życia i spróbować istnieć na własny rachunek, zamknąć ten rozdział i dopisać dobre zakończenie. Doprowadzam rozwód do końca, rezygnuję dobrowolnie z dochodzenia jego winy i rezygnuję, z jakich kolwiek roszczeń w stosunku do niego. Jest piękna jesień i czuję, że zaczynam być wolna, choć serce nadal bardzo krwawi to jest mi troszkę lżej na duszy. Smutek i ogromny żal mnie nie opuszcza a rozum podpowiada nie rezygnuj doprowadź tę sprawę do końca to jest dobra droga i nią krocz do przodu. Internet i cały ogrom listów daje mi ukojenie i spokój zaczyna do mnie powolutku powracać nadzieja na lepsze jutro. Wiem, że będzie mi lepiej bez tego człowieka i jego zmiennych humorów. Potrzebuję tylko czasu i jeszcze raz dużo czasu a serce samo mi wskaże drogę. Mały promyk nadziei ma na imię Paweł jest poetą i prozaikiem, mówi do mnie wierszem i całuje moje dłonie. Pomaga przetrwać trudne rozwodowe chwile jest z zawodu adwokatem jego rady są dla mnie bardzo pomocne. Powoli nabieram dystansu moje emocje wyciszają się i robię się spokojniejsza, ale serce nie daje się oszukać dalej mocno tęskni za człowiekiem, który tak mnie skrzywdził. Wiem, że Paweł to nie to, czego, kogo szukam. Jest dobrym przyjacielem, ale nie będzie nigdy moim kochankiem. Jesteśmy bardzo różni, Paweł jest młodszy o de mnie prawie siedem lat, ale nie to jest powodem, że do niego nic nie czuję. To może dziwne, ale ta różnica nawet znaczna nie przeszkadza mi. Wiem, że mnie lubi, może nawet więcej niż lubi, ale nie oto mi chodzi ja chcę czegoś więcej, pragnę zapomnieć, uciszyć swoje serce i uleczyć duszę. Nie wolno mi go skrzywdzić, dał mi dużo, pomógł i to bardzo, na swój sposób wykorzystałam go w tym trudnym dla mnie czasie. Nie daję mu nadziei, mówię, wprost, że nie o niego mi chodzi, przepraszam jest mi przykro,odchodzę. Jestem już silniejsza o nowe doświadczenie, nabieram pewności siebie i o to przecież chodziło. Wiem, na co mnie stać i o co mi chodzi. Tadeusz zjawia się w odpowiednim dla mnie momencie. Jest Polakiem na stałe mieszkającym w Szwecji. Piszemy do siebie dużo i często, dzwoni późnym wieczorem jest miły i bardzo chce się spotkać. Los tak jakby czuwał na de mną i jakaś niewidzialna siła pilnuje mnie, bo choć kupiłam już bilet do Świnoujścia nasze spotkanie nie dochodzi do skutku. Tego samego dnia dostaję późnym wieczorem zawiadomienie o terminie długo oczekiwanego szpitala rehabilitacyjnego i już nie ma mowy, o jakim kolwiek wyjeździe. Dalej piszemy do siebie bardzo dużo i powoli wyłania się charakter Tadeusza jest bardzo zazdrosny, muszę się tłumaczyć z każdej chwili mojego życia. Dlaczego na to pozwalam, nie wiem? Może przypomina mi Stefana? Tak na pewno coś w tym jest z dawnego mojego życia i to mnie tak pociąga i cieszy mimo wszystko a do tego ten cały romans jest taki bezpieczny i daleki. Na dworze duży mróz, hałdy śniegu a w mieszkaniu ciepło i bezpiecznie, co wieczór czeka na mnie stos listów i stęskniony ktoś, kto pisze tak dużo i tak romantycznie o tęsknocie i kochaniu. Już jest luty i moja ostatnia sprawa rozwodowa zbliża się wielkimi krokami, ale nie jestem sama i to jest najważniejsze. Dusza boli coraz mniej, każdy dzień przynosi coś nowego ze sobą, mam wrażenie, że się pogodziłam ze swoją sytuacją i że tak już będzie zawsze, ale to na razie wystarcza mi w zupełności. Jestem zadowolona ze swojego nowego życia i ze swojej świeżo zdobytej wolności. Mój były mąż jest pokonany swoją bronią i to skutecznie, już nawet jego widok nie boli tak bardzo. W sądzie na sprawie rozwodowej po raz kolejny udowadnia mi, że postępuję słusznie i kroczę odpowiednią drogą. Jest taki malutki i przy tym zachowuje się śmiesznie i nawet żałośnie. Patrzę na niego z boku i dziwię się, że to jest człowiek, którego tak bardzo kochałam, za co i dlaczego? Chwilami budzi we mnie dziwne uczucia jest to mieszanina litości i obrzydzenia, odrobina czułości i żalu, tęsknoty, a jednocześnie zastanawiam się czy człowiek może się tak bardzo zmienić? Czy to jest możliwe? Czy był taki zawsze a jedynie ja widziałam w nim kogoś zupełnie innego? Bardzo trudno jest przekreślić ćwierć wieku życia z człowiekiem, którego się kochało, dlatego nie zamierzam tego robić, ale chcę zachować to, co było dobre dla mnie i dla moich dzieci. Wiem i nadal tego nie rozumiem, ale już się nie zastanawiam i nie staram zrozumieć, co dzieje się w mojej duszy, za co kocham tego człowieka? To już na szczęście nie ma dla mnie znaczenia. Czuję jak mocno nabieram powietrza w płuca i jak cudownie jest móc oddychać pełną piersią tak aż do końca bez zahamowań i bólu. Jestem wolna i to jest dla mnie najważniejsze a powoli cała reszta się ułoży. W moim małym świecie jest mnóstwo do zrobienia i do uporządkowania. Przez szereg lat żyłam jak w letargu, byłam uśpiona, moje zmysły nie czuły pełni życia i tego wszystkiego, co niesie w podarunku dla nas świat. Moja codzienność była szara i monotonna, moje życie ograniczało się do powrotów i wychodzenia z domu. Moja codzienność była całkowicie podporządkowana temu człowiekowi i toczyła się pod jego dyktando. Nie skarżę się, bo wtedy mi to odpowiadało, myślałam, że tak właśnie trzeba było postępować. Nie znaczy to wcale, że moje życie przed rozwodem było złe, ono było inne, bo taka była moja rzeczywistość. To paradoks, ale jestem wdzięczna temu od Gradkowskiej ( tak ma na nazwisko jego ostatnia kochanka), że zwrócił mi wolność. Może to nie było zamierzone, ale się dokonało chciał tego czy nie to dzięki niemu moje życie dzieli się na przed i po rozwodzie. W dalszych kontaktach listownych z Tadeuszem coś mnie niepokoiło i miałam takie wrażenie, że się zmuszam pisząc do niego i robię coś w brew samej siebie. On ma rodzinę w Warszawie i wybierał się tu na święta wielkanocne a ja powiedziałam, że wyjeżdżam w tym czasie na Mazury z siostrą, bo tak rzeczywiście było. Tego samego dnia jak odmówiłam spotkania napisała do mnie ze Szwecji jego kochanka z wielką awanturą, że ja jej go odebrałam....i to był dla mnie szok bo w swej naiwności prawie byłam gotowa uwierzyć w jego deklaracje o uczciwości i że jest taki samotny. Dałam się nabrać koncertowo, ale czuwał na de mną mój dobry anioł stróż i wiem, że nie pozwoli mnie nikomu skrzywdzić. Myślę, że los mi troszkę dopomógł, bo w tym czasie pisałam z wieloma osobami obojga płci. Czasami sporadycznie dawałam się namówić na spotykanie z Pawłem i przekonana jeszcze raz, że to nie to wracałam do swojej rzeczywistości komputerowej. Tam był mój świat i właśnie tam czułam się najlepiej i najbezpieczniej. Poznawałam coraz więcej ciekawych i różnych osób, nie czekałam aż ktoś do mnie napisze. Sama przeglądałam ogłoszenia i pisałam do wybranych ludzi, bo na przykład zaciekawiła mnie treść anonsu lub jakiś inny szczegół zwrócił moją uwagę. A czasami był to zwykły impuls albo głos mojego wnętrza. Wiosna tego roku była mokra i chłodna, co nie sprzyjało wychodzeniu na spacery. Dużymi krokami zbliżało się bardzo znaczące święto, święto mojej szkoły okrągła rocznica 50-lecia. Pracy miałam coraz więcej a ze względu na mój czas wolny i świeżo zdobytą wolność mój zapał był ogromny. Z dnia na dzień moje chęci do życia i zdobywania dnia codziennego rosły. Pisałam bardzo dużo listów a w zamian przychodziło jeszcze więcej, były ciekawe i zawsze coś wnosiły do mojej szarej rzeczywistości. Po doświadczeniach z Tadeuszem nie szukałam miłości, ale przyjaźni. Spotkałam na swojej internetowej drodze wielu bardzo mądrych i ciekawych ludzi, ludzi, którzy dzień po dniu uczyli mnie jak nie być ślepym i jak czuć i smakować wszystko to, co nas otacza. Opowiadali mi swoje historie i dawali rady namawiali, pouczali jak brać z życia to, co ono nam daje w prezencie, co dnia. Jak czerpać radość z tego co przynosi samo życie. Byłam jak okaleczone zwierze....... już ma zaleczone rany, ale oswaja się bardzo powoli. Stworzenie, które krok po kroku uczy się zaufania.Mój dzień zaczynał się bardzo wcześnie a kończył przed północą albo i po później. Stefana brakowało mi coraz mniej i co raz rzadziej występował w moich marzeniach sennych. Kochałam go nadal, ale była to miłość bardziej odczuwana duszą niż sercem i ciałem. Wracał do mnie w snach daleki i nieosiągalny a mnie to już nie bolało i nie pragnęłam z nim być a w zamian bardzo chciałam żyć. Otwierały się prze de mną nowe możliwości i czułam, że mogę jeszcze wiele dokonać i dużo przeżyć. Od jednego z panów dostałam piękną czerwoną internetową różę. Zaczęłam bliżej się przyglądać temu komuś do dziś nie rozumiem, dlaczego akurat jemu? W tym czasie dostawałam całe mnóstwo wirtualnych kwiatów. Ale najbardziej zapamiętałam tę czerwoną różę. Pisząc jeszcze z Tadeuszem pomyliłam się (nie rozumiem, w jaki sposób do tego doszło) i list przeznaczony dla tego od róży wysłałam Tadeuszowi. Były to początki naszej korespondencji a wtedy nasze listy były bardzo grzeczne. Szwed nie miał się, za co gniewać przecież uprzedzałam go, że piszę z wieloma osobami. A jednak się złościł, ale wtedy miałam to w nosie. Ważny był ten od róży i choć nie chciałam się do tego przyznać coś działo się ze mną cudownego. Nagle z dnia na dzień ubyło mi lat moje oczy nabrały blasku a twarz rumieńców. Była piękna i cieplutka wiosna wszystko wokół kwitło na czele ze mną. Czułam jak rośnie trawa, jak nabrzmiewają pąki drzew i jak wypełniają się zielenią. Moje ciało budziło się za sprawą tego od róży, moje zmysły wracały do równowagi czułam zapach wiosny i aromat czerwonej róży. Pisałam do niego tak cytuję „
Witaj Piotrze, jestem pod wrażeniem podobasz mi się coraz bardziej i zaciekawiasz mnie ogromnie. Jesteś nietuzinkowy i tak jak przypuszczałam czuję się przy Tobie bardzo swobodnie i bezpiecznie. Po rozmowie z Tobą przydałaby mi się cała wanna lodu, bo samo obłożenie nie wiele by dało. Do tej pory mam wypieki na policzkach i dopiero teraz przypominam truskawkę.

[sloncee]

Od dzisiaj słucham verbyy Wcześniej podobała mi się tylko ta świąteczna ich piosenka, ale wczoraj ściągnęłam 'Młode Wilki'

[layla_lbn]

Ksiądz Jan Twardowski

"Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko to co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć
kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą"

[mądrala]

Napisane przez sloncee

Od dzisiaj słucham verbyy Wcześniej podobała mi się tylko ta świąteczna ich piosenka, ale wczoraj ściągnęłam 'Młode Wilki'

Verba rulez!!!!!!

[monyczkaaa]

Napisane przez layla_lbn

Ksiądz Jan Twardowski

"Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko to co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć
kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą"

znam ten wiersz na pamięć

[layla_lbn]

Halina Poświatowska
"Wiersz o miłości"

ich dwoje
poprzez zastawki serca
widoczni na wylot
z profilu
oprawieni w ból jak w złoto
patrzą powieszeni
na astralnym gwoździu

noc jak ściana
za nimi
wszechświat z obojętnymi
oczyma gwiazd
i tylko oni - samotni
w odrapanym oknie
ziemskiej ulicy

a mówili że nie ma miłości
kłamali ze miłość umarła
w sanatorium śpiewającym karbolem
na bardzo ludzką gruźlicę

tymczasem
wysoko pod dachem
okno
z doniczką pelargonii
obrodziło czerwono
miłość - posypała się płatkami

[beat@]

Napisane przez sloncee

Od dzisiaj słucham verbyy Wcześniej podobała mi się tylko ta świąteczna ich piosenka, ale wczoraj ściągnęłam 'Młode Wilki'

wszystkie ich kawałki są świetne mam obie płyty i do twego jeszcze mam je na kompie i ciągle słucham

[akurat]

Napisane przez layla_lbn

I jeszcze jeden teksty (Pidżamy porno )

"Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości"

i jeszcze "28 (one love)":

Miłość to biegun ciepła
Transcendentna energia
Miłość to późna godzina
Absolutna przyczyna
I moje serce czasem też
Czuje jej rytm
Kiedy zamykam oczy
Gdy nie dzieje się nic

Taka miłość jest jedna
Ty jesteś jedna
Jesteś podwiniętą rzęsą pod moją powieką
Taka miłość jest jedna
Ty jesteś jedna
Dlatego chciałbym ukryć nas za najodleglejszą rzeką

Miłość nie drży na widok miecza
Jest kruchym ciastem powietrza
Którym zachłystuję się codziennie
To cholerna niepewność
Kiedy znowu wreszcie staniesz w drzwiach
I to czy zobaczę Cię na pewno

Taka miłość jest jedna...

Miłość to raczej nie chemia
To nie są małpie gaje
Kiedy uśmiechamy się przez łzy
Kiedy przeklinamy się nawzajem
Ja nie mówię kocham
Pewnie dobrze sama wiesz dlaczego
Jestem prostym pytaniem
Ty jesteś na nie odpowiedzią

Taka miłość jest jedna...

[mądrala]

Napisane przez beat@

wszystkie ich kawałki są świetne mam obie płyty i do twego jeszcze mam je na kompie i ciągle słucham

JA TAK SAMO!!! Coś czuje że niedługo ten wątek przekształci sie w zbiór textów Verby Jak dla mnie, to może być

[eluśka87]

dzisiaj spotkałam się z takim opowiadaniem...

Pamiętasz dzień, kiedy pożyczyłam od Ciebie Twoj nowy samochód i rozbiłam go??
Myslalam ze mnie zabijesz ale nie zrobiłes tego

Czy pamietasz jak kiedys wyciagnelam Cie na plaze, chociaz twierdziłes ze bedzie padac i rzeczywiscie padało?
Myslałam ze zawołasz "A nie mowiłem". ale nie zrobiłes tego

A pamietasz jak kokietowalam wszystkich zeby wzbudzić Twoja zazdrosc, i Ty byles zazdrosny?
Myslałam, ze odjedziesz, ale przeciez tego nie zrobiłes.

Czy pamietasz, jak zrzuciłam tort truskawkowy na dywanik twojego samochodu?
Myslałam ze mnie uderzysz, ale nie uczyniłes tego.

Czy pamietasz, jak zapomniłam Ci powiedziec, ze na pewnym przyjeciu obowiazuja stroje wieczorowe i ty przyszedłes w dzinsach?
Mysłałam ze mnie wtedy spoliczkujesz, ale nie zrobiłęs tego.

Zawsze miałes dla mnie cierpliwoac, kochałes mnie i broniłes.

Mam na sumieniu tyle win wobec Ciebie.
Tak bardzo chciałam Cie prosic o wybaczenie kiedy wrocisz z Wietnamu.

Lecz Ty nie wrociłeś.

[eluśka87]

piękne są te texty które zamiesciłaś...bardzo mi się to podoba :

"Kiedy ktoś kogo kochsz, z kim łączyło Cie tak wiele, powie że chce być dla Ciebie przyjacielem, powiedz mu, żemoże nim być, jesli z Twojego serca wymarze każdy dotyk, przytulenie, próby pocałunku...
Powiedz mu, że może nim być, jesli z Twojego serca wyrzuci tę milość, która zdążyła sie juz narodzić...
Inaczej to nie będzie przyjaźń...
Za każdym podaniem ręki, przyjacielskim objeciem bedzie stało wspomnienie.
Wszystko bedzie nim podparte, nim i nadzieją na to, że może kiedyś jeszcze coś z tego bedzie...
A kiedy on powie, że nie potrafi, powiedz: trudno bracie, przyszedł kres..
I odwracając sie od niego- odejdź.. niech Cie już nie nęka..."

[eluśka87]

Napisane przez mądrala

Jednak jest na tym świecie ktoś kto mnie jeszcze kocha

A masz może tą piosenkę "Czerwone niebo" ??? albo słyszałaś ją???? bo ja nie buuuuuuuuu

Poza tym to ciesze sie że wątek sie przyjął

ta Verby-Czerwone niebo to przypadkiem mam... mogę Ci wyslać...

[eluśka87]

Napisane przez beat@

Przyłanczam się do pytania?? bo ja też nie słyszałam tej piosenki

EDIT: już ją mam

MAM TĄ PIOSENKĘ...WYSŁAĆ ??? POZDRAWIAM


PODAJ meila

[beat@]

Napisane przez eluśka87

MAM TĄ PIOSENKĘ...WYSŁAĆ ??? POZDRAWIAM


PODAJ meila

eluś już ją mam, walczyłam o nią długo ale się udało a teraz jestem od niej uzależniona

[beat@]

Napisane przez mądrala

JA TAK SAMO!!! Coś czuje że niedługo ten wątek przekształci sie w zbiór textów Verby Jak dla mnie, to może być

hehe uważam tak samo. zrobimy tu niedługo zbiór tekstów Verby. Gorzej jak nam się możliwości skończą pozostanie nam czekać na nowe kawałki z utęsknieniem

[zuzek9]

Napisane przez beat@

hehe uważam tak samo. zrobimy tu niedługo zbiór tekstów Verby. Gorzej jak nam się możliwości skończą pozostanie nam czekać na nowe kawałki z utęsknieniem

hehe tak tak
to może od razu założymy fanclub ?

[beat@]

Napisane przez zuzek9

hehe tak tak
to może od razu założymy fanclub ?

hihi kolejny fanclub na wizazu

zmykm do pracki

[karolca]

Kiedyś dostałam to sms-owym łańcuszkiem od nieznanej mi do dzis osoby (pomyłka?). nie jest o przyjaźni ale jest piękne:

"Przyjaciele są jak anioły, które podnoszą nas, kiedy nasze skrzydła zapomniały latać"

[zuzek9]

Napisane przez karolca

Kiedyś dostałam to sms-owym łańcuszkiem od nieznanej mi do dzis osoby (pomyłka?). nie jest o przyjaźni ale jest piękne:

"Przyjaciele są jak anioły, które podnoszą nas, kiedy nasze skrzydła zapomniały latać"

fajne

[monyczkaaa]

Napisane przez eluśka87

dzisiaj spotkałam się z takim opowiadaniem...

Pamiętasz dzień, kiedy pożyczyłam od Ciebie Twoj nowy samochód i rozbiłam go??
Myslalam ze mnie zabijesz ale nie zrobiłes tego

Czy pamietasz jak kiedys wyciagnelam Cie na plaze, chociaz twierdziłes ze bedzie padac i rzeczywiscie padało?
Myslałam ze zawołasz "A nie mowiłem". ale nie zrobiłes tego

A pamietasz jak kokietowalam wszystkich zeby wzbudzić Twoja zazdrosc, i Ty byles zazdrosny?
Myslałam, ze odjedziesz, ale przeciez tego nie zrobiłes.

Czy pamietasz, jak zrzuciłam tort truskawkowy na dywanik twojego samochodu?
Myslałam ze mnie uderzysz, ale nie uczyniłes tego.

Czy pamietasz, jak zapomniłam Ci powiedziec, ze na pewnym przyjeciu obowiazuja stroje wieczorowe i ty przyszedłes w dzinsach?
Mysłałam ze mnie wtedy spoliczkujesz, ale nie zrobiłęs tego.

Zawsze miałes dla mnie cierpliwoac, kochałes mnie i broniłes.

Mam na sumieniu tyle win wobec Ciebie.
Tak bardzo chciałam Cie prosic o wybaczenie kiedy wrocisz z Wietnamu.

Lecz Ty nie wrociłeś.

Śliczne

[martucha_1]

Któregoś wieczoru, gdy mamusia przygotowywała kolację,jedenastoletni syn
stanął w kuchni, trzymając w ręku kartkę. Z oficjalną miną, dziecko podało
kartkę mamie, która wytarła sobie ręce w fartuch i przeczytała, co było
napisane:

- za wyrwanie chwastów na ścieżce: 5 złotych;
- za uporządkowanie mojego pokoju---- : 10 złotych;
- za kupienie mleka: 1 złoty;
-za pilnowanie siostrzyczki (3 popołudnia): 15 złotych;
- za otrzymanie dwukrotnie najlepszego stopnia: 10 złotych;
-za wyrzucanie śmieci co wieczór: 7 złotych.
Razem: 48 złotych.

Mama spojrzała czule w oczy syna. Jej umysł pełen był wspomnień.
Wzięła długopis i na drugiej stronie kartki napisała:
- Za noszenie ciebie w łonie przez 9 miesięcy: 0 złotych;
- Za wszystkie noce spędzone przy twoim łóżku, gdy byłeś chory 0
złotych;
- Za te wszystkie chwile pocieszania ciebie, gdy byłeś 0 złotych;
- Za wszystkie osuszone twoje łzy: 0 złotych;
- Za to wszystko, czego ciebie nauczyłam dzień po dniu: 0 złotych;
- Za wszystkie śniadania, obiady, kolacje, podwieczorki i
śniadania do szkoły: 0 złotych;
- Za życie, które ci daję każdego dnia: 0 złotych.
Razem: 0 złotych.

Gdy skończyła, uśmiechając się mama podała kartkę synowi. Ten przeczytał
to, co napisała i otarł sobie dwie duże łzy, które pojawiły się w jego
oczach. Odwrócił kartkę i na swoim rachunku napisał: Zapłacono.

Potem chwycił mamę za szyję i obsypał ją pocałunkami. Gdy w osobistych i
rodzinnych stosunkach zaczynają się pojawiać rachunki, wszystko się
kończy.

Miłość jest bezinteresowna albo nie istnieje.

Nigdy nie jest za późno!

[martucha_1]

To nie jest, co prawdaa, o miłości, ale bardzo mi się podoba ta historia.

TRZY DRZEWKA....

Pewnego razu, na wzgórzu, rosły sobie trzy drzewa. Rozmawiały
one o swoich marzeniach i nadziejach, kiedy pierwsze z nich
powiedziało: "Mam nadzieje, że pewnego dnia będę skrzynią, w
której trzymane będą klejnoty. Będę wypełnione złotem, srebrem i
cennymi klejnotami. Będę mogło być ozdobione rozmaitymi rzeźbami
i każdy będzie mógł zobaczyć moje piękno."
Wtedy drugie drzewo powiedziało: "Może pewnego dnia stanę się
potężnym statkiem. Uniosę na swym pokładzie króla i królową i
popłyniemy poprzez szerokie wody aż na krańce wiata. I każdy
będzie czuł się bezpiecznie, z powodu solidności kadłuba, który
ze mnie będzie zbudowany."
W końcu trzecie drzewo powiedziało: "Chce rosnąć, aby być
najwyższe i najbardziej proste w całym lesie. Ludzie zobaczą
mnie na szczycie wzgórza i będą spoglądać na moje gałęzie, i my
leć o niebie i o Bogu i o tym, jak blisko Jego jestem. Ja będę
największym drzewem wszechczasów i ludzie zawsze będą o mnie
pamiętać."
Po kilku latach modlitwy o to, aby ich marzenia się spełniły,
grupa drwali natknęła się na nie. Kiedy jeden drwal zbliżył się
do pierwszego drzewa odrzekł: "To tutaj wygląda na mocne, silne
drzewo, wydaje mi się, że będę mógł sprzedać je stolarzowi" i
zaczął je ścinać. Drzewo było szczęśliwe, ponieważ wiedziało, ze
stolarz zrobi z niego piękną skrzynie. Przy drugim, drwal
powiedział: "To drzewo również wygląda na mocne, powinienem je
sprzedać do stoczni" i drugie drzewo również było szczęśliwe, bo
wiedziało, że jest to dla niego możliwość stania się potężnym
statkiem.
Kiedy drwal podszedł do trzeciego drzewa, drzewo było
przerażone, gdyż wiedziało, ze jeżeli zostanie ścięte, jego
marzenia się nie spełnią. Jeden z drwali postanowił sobie je
zabrać.
Wkrótce po przybyciu do stolarza, z pierwszego drzewa zostały
zrobione karmniki, koryta i żłoby dla zwierząt. Zostało więc
postawione w stodole i wypełnione sianem. To wcale nie było to,
o co drzewo się modliło. Drugie drzewo zostało cięte i zrobiono
z niego małą łódkę rybacka. Skończyły się jego sny o staniu się
potężnym statkiem i braniu na swój pokład koronowanych głów.
Trzecie z nich zostało pocięte na wielkie belki i pozostawione w
ciemności.
Lata mijały, i drzewa zapomniały już o swoich marzeniach.
Pewnego dnia mężczyzna i kobieta weszli do szopki. Kobieta
urodziła i położyła niemowlę na sianie, wypełniającym żłobek
zrobiony z pierwszego drzewa. Drzewo mogło odczuć powagę tego
wydarzenia i wiedziało, że nosi największy skarb wszechczasów.
Minęło nieco lat. Grupa ludzi wybrała się na połów w łódce
zrobionej z drugiego drzewa. Jeden z nich był bardzo zmęczony i
ułożył się do snu. Kiedy wypłynęli na szerokie wody, zerwała się
burza i drzewo pomyślało, że nie będzie wystarczająco silne, aby
zapewnić ludziom bezpieczeństwo. Mężczyźni obudzili śpiącego, a
on wstał i powiedział "Pokój!", a wtedy burza ustała. Wtedy już
drzewo wiedziało, że ma na swoim pokładzie Króla królów.
W końcu przyszedł kto i zabrał trzecie drzewo. Było niesione
ulicami, tłum zaś kpił z człowieka, który je niósł. Kiedy się
zatrzymali, człowiek ten został przybity gwoździami do drzewa i
podniesiony, aby umierać na szczycie wzgórza. Kiedy nadeszła
niedziela, drzewo zrozumiało, że było wystarczająco silne, aby
stać na szczycie wzgórza i być tak blisko Boga jak tylko
możliwe, ponieważ to na nim został ukrzyżowany Jezus.
Morał tej historii jest taki, że kiedy wydaje ci się,
że wszystko idzie nie po twojej myśli, zawsze wiedz, ze Bóg ma dla
ciebie pewien plan. Jeśli Mu zaufasz, obdarzy cię hojnie. Każde
z drzew otrzymało to, o co prosiło, ale nie w sposób, w jaki to
sobie wyobrażało. My nigdy nie wiemy, jakie są plany Boga wobec
nas. Wiemy tylko, że Jego drogi, nie są naszymi drogami, ale
Jego drogi są zawsze najlepsze.
Autor nieznany

[kate1991]

Napisane przez martucha_1

Któregoś wieczoru, gdy mamusia przygotowywała...

czytałam to już w balsamie dla duszy, naprawde mądra historyjka

[kate1991]

Napisane przez martucha_1

To nie jest, co prawdaa, o miłości, ale bardzo mi się podoba ta historia.

TRZY DRZEWKA....

jejku, to też piękne

musze cie nakarmić za te opowiadania

[martucha_1]

Napisane przez kate1991

czytałam to już w balsamie dla duszy, naprawde mądra historyjka

tez tak uwazam

[Wojtusia]

Napisane przez martucha_1

Któregoś wieczoru, gdy mamusia przygotowywała kolację,jedenastoletni syn
stanął w kuchni, trzymając w ręku kartkę. Z oficjalną miną, dziecko podało
kartkę mamie, która wytarła sobie ręce w fartuch i przeczytała, co było
napisane:

- za wyrwanie chwastów na ścieżce: 5 złotych;
- za uporządkowanie mojego pokoju---- : 10 złotych;
- za kupienie mleka: 1 złoty;
-za pilnowanie siostrzyczki (3 popołudnia): 15 złotych;
- za otrzymanie dwukrotnie najlepszego stopnia: 10 złotych;
-za wyrzucanie śmieci co wieczór: 7 złotych.
Razem: 48 złotych.

Mama spojrzała czule w oczy syna. Jej umysł pełen był wspomnień.
Wzięła długopis i na drugiej stronie kartki napisała:
- Za noszenie ciebie w łonie przez 9 miesięcy: 0 złotych;
- Za wszystkie noce spędzone przy twoim łóżku, gdy byłeś chory 0
złotych;
- Za te wszystkie chwile pocieszania ciebie, gdy byłeś 0 złotych;
- Za wszystkie osuszone twoje łzy: 0 złotych;
- Za to wszystko, czego ciebie nauczyłam dzień po dniu: 0 złotych;
- Za wszystkie śniadania, obiady, kolacje, podwieczorki i
śniadania do szkoły: 0 złotych;
- Za życie, które ci daję każdego dnia: 0 złotych.
Razem: 0 złotych.

Gdy skończyła, uśmiechając się mama podała kartkę synowi. Ten przeczytał
to, co napisała i otarł sobie dwie duże łzy, które pojawiły się w jego
oczach. Odwrócił kartkę i na swoim rachunku napisał: Zapłacono.

Potem chwycił mamę za szyję i obsypał ją pocałunkami. Gdy w osobistych i
rodzinnych stosunkach zaczynają się pojawiać rachunki, wszystko się
kończy.

Miłość jest bezinteresowna albo nie istnieje.

Nigdy nie jest za późno!

Oj jakie ładne!

[martucha_1]

Kate -

[beat@]

Napisane przez martucha_1

Któregoś wieczoru, gdy mamusia przygotowywała kolację,jedenastoletni syn
stanął w kuchni, trzymając w ręku kartkę. Z oficjalną miną, dziecko podało
kartkę mamie, która wytarła sobie ręce w fartuch i przeczytała, co było
napisane:

- za wyrwanie chwastów na ścieżce: 5 złotych;
- za uporządkowanie mojego pokoju---- : 10 złotych;
- za kupienie mleka: 1 złoty;
-za pilnowanie siostrzyczki (3 popołudnia): 15 złotych;
- za otrzymanie dwukrotnie najlepszego stopnia: 10 złotych;
-za wyrzucanie śmieci co wieczór: 7 złotych.
Razem: 48 złotych.

Mama spojrzała czule w oczy syna. Jej umysł pełen był wspomnień.
Wzięła długopis i na drugiej stronie kartki napisała:
- Za noszenie ciebie w łonie przez 9 miesięcy: 0 złotych;
- Za wszystkie noce spędzone przy twoim łóżku, gdy byłeś chory 0
złotych;
- Za te wszystkie chwile pocieszania ciebie, gdy byłeś 0 złotych;
- Za wszystkie osuszone twoje łzy: 0 złotych;
- Za to wszystko, czego ciebie nauczyłam dzień po dniu: 0 złotych;
- Za wszystkie śniadania, obiady, kolacje, podwieczorki i
śniadania do szkoły: 0 złotych;
- Za życie, które ci daję każdego dnia: 0 złotych.
Razem: 0 złotych.

Gdy skończyła, uśmiechając się mama podała kartkę synowi. Ten przeczytał
to, co napisała i otarł sobie dwie duże łzy, które pojawiły się w jego
oczach. Odwrócił kartkę i na swoim rachunku napisał: Zapłacono.

Potem chwycił mamę za szyję i obsypał ją pocałunkami. Gdy w osobistych i
rodzinnych stosunkach zaczynają się pojawiać rachunki, wszystko się
kończy.

Miłość jest bezinteresowna albo nie istnieje.

Nigdy nie jest za późno!

śliczne

[kajasia222]

Widzę tu dużo tekstów Verby, więc ja zamieszczę moje ukochane tekst SDM-u, podtrzymujące mnie w ciężkich chwilach...


Posłuchaj, porzucony przez nią,
Nieznany mój przyjacielu:
W rozpaczy swojej
Nie wychodź na balkon, nie wychodź,
Do bruku z góry nie przychodź, nie przychodź, nie przychodź,
Na smugę cienia nie wbiegaj,
Zaczekaj, trochę zaczekaj!

Posłuchaj, porzucona przezeń,
Nieznana mi przyjaciółko:
W rozpaczy swojej
Nie wychodź na balkon, nie wychodź,
Do bruku z góry nie przychodź, nie przychodź, nie przychodź,
Na smugę cienia nie wbiegaj,
Zaczekaj, trochę zaczekaj!

Przysięgam wam, że płynie czas!
Że płynie czas i zabija rany!
Przysięgam wam, przysięgam wam,
Przysięgam wam, że płynie czas!
Że zabija rany - przysięgam wam!

Tylko dajcie mu czas,
Dajcie czasowi czas.
(Zwólcie czarnym potoczyć się chmurom
Po was przez nas i między ustami,
I oto dzień przychodzi, nowy dzień,
One już daleko, daleko za górami!)
Tylko dajcie mu czas,
Dajcie czasowi czas,
Bo bardzo, bardzo,
Bardzo szkoda
Byłoby nas!

Tylko dajcie mu czas.

[kajasia222]

Jak po nocnym niebie sunące białe obłoki nad lasem
Jak na szyi wędrowca apaszka szamotana wiatrem
Jak wyciągnięte tam powyżej gwieździste ramiona wasze
A tu są nasze, a tu są nasze.

Jak suchy szloch w tę dżdżystą noc
Jak winny - li - niewinny sumienia wyrzut,
Że się żyje, gdy umarło tylu, tylu, tylu.
Jak suchy szloch w tę dżdżystą noc
Jak lizać rany celnie zadane
Jak lepić serce w proch potrzaskane
Jak suchy szloch w tę dżdżystą noc
Pudowy kamień, pudowy kamień
Jak na nim stanę, on na mnie stanie
On na mnie stanie, spod niego wstanę
Jak suchy szloch w tę dżdżystą noc
Jak złota kula nad wodami
Jak świt pod spuchniętymi powiekami

Jak zorze miłe, śliczne polany
Jak słońca pierś, jak garb swój nieść
Jak do was, siostry mgławcowe, ten zawodzący śpiew

Jak biec do końca, potem odpoczniesz, potem odpoczniesz
Cudne manowce, cudne manowca, cudne, cudne manowce