Miłość: lepiej na całe życie

[redakcja]

W dzisiejszym świecie trwały, długoletni związek należy do rzadkości. Coraz więcej wokół nas singli, rozwodników i samotnych rodziców. Czy miłość na całe życie jest możliwa? czytaj więcej

[nogulka]

Wierze w związek na całe życie, wierze w to, że ludzie potrafią mieć do siebie szacunek i być lojalni wobec siebie całe życie...Po okresie fascynacji powinien przyjść etap wspólnego zaangażowania, intymności, zaufania, planowania przyszłości...My znamy się już 10 lat, a od pięciu lat jesteśmy wspaniałą parą, od trzech lat mieszkamy razem, mamy wspólne plany, podróżujemy i oczywiście chcemy założyć rodzinę Najważniejsze to szukać połówki, która ma podobny światopogląd i podobne oczekiwania wobec życia Pozdrawiam wszystkich w szczęśliwych związkach, a tym jeszcze samotnym życzę dużo optymizmu...czasem najbardziej wartościowy człowiek jest bliżej, niż nam się wydaje...

[Estera May]

różnie to w życiu bywa i szkoda, ze ludzie naduzywają słów nigdy - zawsze. Eh...

[pantera10]

Miłość na całe życie istnieje! Trzeba o nią tylko dbać i ją pielęgnować.

[Uera]

Również wierzę w miłość na całe życie! Tylko trzeba to uczucie pielęgnować, dbać o sobie wzajemnie, umieć przebaczać i dochodzić do porozumienia! Wierze, że dwie osoby mogą być ze sobą całe życie, mieć wspólne plany, marzenia, oczekiwania...
Musimy wierzyć...

[thegreatkate]

Ja też wierzę w taką miłość i mam nadzieję, że nigdy nie przestanę! Ludzie w dzisiejszych czasach przyzwyczaili się, że rzeczy zepsute się wyrzuca, a nie naprawia! Jednak nowe nie znaczy lepsze,należy czasem przestać unosić się honorem, posłuchać serca i nie katować siebie i rodziny na siłę, modnymi rozwodami, które podsuwa nam społeczeństwo! Ot tyle moich mądrości życiowych!

[MarzenQa92]

istnieje. Ja taka posiadam i chociaz jestesmy razem dopiero rok to wiem to.
Bardzo sie kochamy. Pragniemy siebie i rozumiemy.
Mieszkamy razem. Juz zdazylismy sie milion razy poklocic, zloscic, obrazac, przekomarzac. I chociaz czasem bywa ciezko oboje wiemy ze to jest normalne. I mimo to chcemy spedzic z soba reszte zycia. Wspolnego zycia.

[laaafe]

Oczywiście, że istnieje!
Wiem, że mam partnera, z którym chcę spędzić resztę życia i będziemy walczyć o siebie i starać przez cały czas. Nie wolno się nigdy poddawać, bo w życiu przecież nie zawsze jest łatwo, a miłość i to wielka jest warta każdego wysiłku. O ile jest szczera i odwzajemniona.

[Visez]

Napisane przez thegreatkate

Ja też wierzę w taką miłość i mam nadzieję, że nigdy nie przestanę! Ludzie w dzisiejszych czasach przyzwyczaili się, że rzeczy zepsute się wyrzuca, a nie naprawia! Jednak nowe nie znaczy lepsze,należy czasem przestać unosić się honorem, posłuchać serca i nie katować siebie i rodziny na siłę, modnymi rozwodami, które podsuwa nam społeczeństwo! Ot tyle moich mądrości życiowych!

Podpisuję się pod tym
Rónież wierzę, że mój związek który rozpoczął się w maju 2008 przetrwa wszystko...

[izus1990]

Fakt, że dzisiejsze czasy nie sprzyjają w budowaniu trwałych związków: stres, "wyścig szczurów" itp. Ale wierzę, że taka miłość istnieje. Sama jestem w związku od 3 lat. I moja subiektywna opinia: nie ma z czym się śpieszyć i warto budować swój związek na przyjaźni jako fundamencie. I trzeba ze sobą dużo rozmawiać, naprawdę dużo. Nie chować urazy tylko od razu wygadywać z siebie wszystkie żale. To pomaga, przynajmniej u mnie. Pozdrawiam

[Dariella]

nie wierzę, bo ta miłość musi wynikać z obu stron równie mocno...

[blondchimera]

jesteście jeszcze bardzo młode a prawda jest taka ze po dłuzszym czasie miłość i pożądanie zmienia się w przywiązanie i przyjaźń...co nie każdej z nas odpowiada. nie ukrywam ze mam drugiego męża - z pierwszym zwiazek szybko się wypalił- żyłam z obojętnym mi człowiekiem i uznałam ze nie ma sensu uprawiać fikcji. dostałam rozwód i uniewaznienie ślubu kościelnego. mój obecny mąż jest miłością mojego życia- łączy nas nie tylko miłosć ale przyjaźń, pasje, potrzeby,cele. Po 8 latach kochamy się bardziej niż przed ślubem a ślub braliśmy po 5 m-cach znajomości wiedząc ze jesteśmy dla siebie stworzeni. Wniosek - nie warto być z kimś tylko dlatego zeby być, nie warto godzić się na zycie bez uczuć i być z kimś kto jest nam już obojętny. Życie jest tylko jedno

[Shanga]

Napisane przez nogulka

czasem najbardziej wartościowy człowiek jest bliżej, niż nam się wydaje...

o tak

---------- Dopisano o 10:28 ---------- Poprzedni post napisano o 10:23 ----------

Napisane przez nogulka

czasem najbardziej wartościowy człowiek jest bliżej, niż nam się wydaje...

o tak

[ilonkaczapela]

Oczywiście, że wierzę, ale jest to niestety rzadkość. Tak jak napisała poprzedniczka - ta miłość musi być z obu stron tak samo mocna a o to niełatwo. Ja miałam szczęście poznać miłość swojego życia wcześnie, kiedy nasze charaktery dopiero się wykształcały i mogliśmy je "naginać pod siebie nawzajem"

My z mężem też się kochamy bardziej niż kiedyś i widzę to z każdym następnym dniem. Co nie znaczy, że nie mieliśmy trudnych dni. Bywały ciężkie sytuacje, zdarzają się kłótnie (wcale nie takie rzadkie), ale to najnormalniejsza rzecz pod słońcem. Nie znam szczęśliwego związku, w którym nie dochodzi do awantur I śmiem twierdzić, że takie nie istnieją, bo ludzie silnie ze sobą zżyci i mocno zaangażowani muszą reagować emocjonalnie i żywo na niektóre sytuacje a szczególnie takie dotyczące osoby, którą się kocha.

To, że w związku pojawia się z czasem silna więź, przyjaźń i przywiązanie nie oznacza, że znika miłość. Zniknąć może zauroczenie, "zakochanie", ale i te uczucia pojawiają się znowu. Już sama nie pamiętam ile razy pomyśleliśmy z mężem, że mamy wrażenie, jakbyśmy się znowu zakochali w sobie - tak samo jak na początku a mimo to lepiej, bo w już trwałym związku Razem jesteśmy ponad 10 lat, po ślubie prawie 3

[thegreatkate]

Napisane przez ilonkaczapela

Oczywiście, że wierzę, ale jest to niestety rzadkość. Tak jak napisała poprzedniczka - ta miłość musi być z obu stron tak samo mocna a o to niełatwo. Ja miałam szczęście poznać miłość swojego życia wcześnie, kiedy nasze charaktery dopiero się wykształcały i mogliśmy je "naginać pod siebie nawzajem"

My z mężem też się kochamy bardziej niż kiedyś i widzę to z każdym następnym dniem. Co nie znaczy, że nie mieliśmy trudnych dni. Bywały ciężkie sytuacje, zdarzają się kłótnie (wcale nie takie rzadkie), ale to najnormalniejsza rzecz pod słońcem. Nie znam szczęśliwego związku, w którym nie dochodzi do awantur I śmiem twierdzić, że takie nie istnieją, bo ludzie silnie ze sobą zżyci i mocno zaangażowani muszą reagować emocjonalnie i żywo na niektóre sytuacje a szczególnie takie dotyczące osoby, którą się kocha.

To, że w związku pojawia się z czasem silna więź, przyjaźń i przywiązanie nie oznacza, że znika miłość. Zniknąć może zauroczenie, "zakochanie", ale i te uczucia pojawiają się znowu. Już sama nie pamiętam ile razy pomyśleliśmy z mężem, że mamy wrażenie, jakbyśmy się znowu zakochali w sobie - tak samo jak na początku a mimo to lepiej, bo w już trwałym związku Razem jesteśmy ponad 10 lat, po ślubie prawie 3

Też miałam takie szczęście, że dopiero przy sobie zaczynaliśmy z chłopakiem kształtować swoje charaktery. Jesteśmy razem ponad 4 lata. Nie zawsze jest kolorowo, ale nie wyobrażamy sobie życia bez siebie i rozmawiamy dotąd aż wszystko zostanie wyjaśnione. Też nie zawsze szalejemy z miłości do siebie, są i zwyczajne dni, ale dni "szaleńczego zakochania" rzeczywiście pojawiają się niespodziewanie i sprawiają tym dużo radości. Również uważam, że przyjaźń jest fundamentem związku. Dużo zaczynamy rozmawiać o ślubie i mam nadzieję, że za kilka lat będę miała tyle szczęścia i poczucia miłości co Ty !

[blondchimera]

[ Razem jesteśmy ponad 10 lat, po ślubie prawie 3[/QUOTE]

Wzięliście slub po 7 latach związku? Sorry, ale dla mnie to straszne...po 7 latach znasz człowieka do szpiku kości, niczym cię nie zaskoczy, wiesz co zrobi, wiesz jak zareaguje... Jestem po ślubie 8 lat, ślub wzięlismy po 5 m-cach zanjomości i to jest cudowne! Nie ma nudy, rutyny, przewidywalności...tego co zabija emocje. ale kazdy ma , co lubi.

[Visez]

Wzięliście slub po 7 latach związku? Sorry, ale dla mnie to straszne...po 7 latach znasz człowieka do szpiku kości, niczym cię nie zaskoczy, wiesz co zrobi, wiesz jak zareaguje... Jestem po ślubie 8 lat, ślub wzięlismy po 5 m-cach zanjomości i to jest cudowne! Nie ma nudy, rutyny, przewidywalności...tego co zabija emocje. ale kazdy ma , co lubi.

Ale co ma piernik do wiatraka Jesteś 8 lat po ślubie i nie ma rutyny, skąd możesz wiedzieć że u niej po 7 latach kiedy jeszcze nie byli po ślubie była rutyna??

[giovanna92]

Miłosc na cale zycie istnieje, ale wydaje mi sie ,ze to ciezka sztuka. Bo od samego poczatku trzeba druga osobe, swoj zwiazek traktowac powaznie. Nie wydaje mi sie, ze po paru miesiacach bycia ze soba mozna wiedziec czy sie bedzie ze soba juz na zawsze , do grobowej deski. Ale z drugiej strony nie mozna zakladac, ze zwiazek i tak sie predzej czy pozniej rozleci, wiec po co sie angazowac.
Ja ze swoim Tz-em jestesmy ze soba 1,5roku. Wiem, ze to krotko Jeszcze nie klocilismy sie, to na pewno z tego powodu, ze nie mieszkamy razem. Czesto sie widzimy, kazdy weekend spedzamy razem, ale to nie to samo;-). Male fochy sa oczywiscie :-D ale ja z natury jestem sklonna do ustepstw , podaje pierwsza reka na zgode , a Tz nie potrafi sie gniewac :-D Rodzice moi i Tz nasz zwizek trakktuja powaznie. To tez ma duze znaczenie dla trwalosci zwiazku, bo co to za przyjemnosc wiedziec, ze nie jest sie akceptowanym przez przyszlych tesciow.
A kobieta w zwiazku musi sie starac, taka prawda ze faceci to wzrokowcy i trzeba im dawac bodzce do dzialania :-D ( wlasnie Tz domaga sie jakiejs seksi bielizny, trzeba mu prezent zrobic:-D)

[thegreatkate]

Napisane przez blondchimera

[ Razem jesteśmy ponad 10 lat, po ślubie prawie 3

Wzięliście slub po 7 latach związku? Sorry, ale dla mnie to straszne...po 7 latach znasz człowieka do szpiku kości, niczym cię nie zaskoczy, wiesz co zrobi, wiesz jak zareaguje... Jestem po ślubie 8 lat, ślub wzięlismy po 5 m-cach zanjomości i to jest cudowne! Nie ma nudy, rutyny, przewidywalności...tego co zabija emocje. ale kazdy ma , co lubi.[/QUOTE]

Ja tam wolę dobrze poznać osobę, z którą mam spędzić resztę życia, nie ma to nic wspólnego z rutyną. Poza tym zależy ile mieli lat kiedy zaczęli się spotykać, w wieku 15 czy 16 lat chyba nie wzięli by ślubu, a wnioskując po tym, że napisała, że przy sobie zaczęli kształtować swoje charaktery mogli się poznać młodo.

[ilonkaczapela]

Napisane przez thegreatkate

Też miałam takie szczęście, że dopiero przy sobie zaczynaliśmy z chłopakiem kształtować swoje charaktery. Jesteśmy razem ponad 4 lata. Nie zawsze jest kolorowo, ale nie wyobrażamy sobie życia bez siebie i rozmawiamy dotąd aż wszystko zostanie wyjaśnione. Też nie zawsze szalejemy z miłości do siebie, są i zwyczajne dni, ale dni "szaleńczego zakochania" rzeczywiście pojawiają się niespodziewanie i sprawiają tym dużo radości. Również uważam, że przyjaźń jest fundamentem związku. Dużo zaczynamy rozmawiać o ślubie i mam nadzieję, że za kilka lat będę miała tyle szczęścia i poczucia miłości co Ty !

Życzę szczęścia i poczucia miłości Po czterech latach już wiedziałam, że to mężczyzna mojego życia, ale jeszcze kilka razy się możesz zdziwić, jak bardzo miłość się jeszcze powiększy i przetransformuje

Napisane przez blondchimera

[

Wzięliście slub po 7 latach związku? Sorry, ale dla mnie to straszne...po 7 latach znasz człowieka do szpiku kości, niczym cię nie zaskoczy, wiesz co zrobi, wiesz jak zareaguje... Jestem po ślubie 8 lat, ślub wzięlismy po 5 m-cach zanjomości i to jest cudowne! Nie ma nudy, rutyny, przewidywalności...tego co zabija emocje. ale kazdy ma , co lubi.

Nie rozumiem tego o czym piszesz - szczerze. Czy gdybyście nie wzięli ślubu wtedy, to teraz już byś go nie chciała, bo znasz swojego mężczyznę na wylot?

Ślub wzięliśmy wtedy, kiedy mieliśmy na niego pieniądze i kiedy wiedzieliśmy, że bez problemu już sami się utrzymamy. Planowaliśmy po studiach, a wyszło, że finansowo ułożyło nam się już wcześniej to wzięliśmy wcześniej.

Dodam jeszcze, że to jak bardzo znam swojego męża i jak rozumiem go praktycznie bez słów (poza momentami, kiedy nie możemy się zrozumieć mimo mnóstwa słów, czyli kłótni ) jest jedną z najcudowniejszych cech miłości. Zaufanie, jakie się z tym wiąże jest zdecydowanie mocniejsze niż kiedyś

[Katarzyna 25826]

Ja ze swoim chłopakiem jestem już prawie 5 lat. To bardzo długo,tym bardziej,że jesteśmy jeszcze młodzi. Czasami jest ciężko i pojawiają się wątpliwości, ale faktycznie przychodzą też te dni właśnie takiej szaleńczej miłości i są to piękne dni.
Swojego chłopaka znam bardzo dobrze, ale myślę,że przyjaźń to podstawa trwałego związku. Chyba nie chciałabym brać ślubu z kimś kogo znam zaledwie kilka miesięcy, ale to sprawa indywidualna
Ważne jest,żeby te chwile zwątpienia i złości nie wzięły góry, bo po jakimś czasie może okazać się, że straciliśmy najważniejszą osobę w naszym życiu.
Zastanawiam mnie fakt, że spotykam teraz wiele osób, które słysząc ile jestem już w związku mówią, że marnuję sobie życie, bo nie mogę z niego w pełni korzystać. Może po części mają rację, ale te chwile, które spędzam ze swoim chłopakiem również są wyjątkowe. Nie należy szukać dziury w całym bez potrzeby.

[marusia9994]

Piękna akcja

[blondchimera]

Ja tam wolę dobrze poznać osobę, z którą mam spędzić resztę życia, nie ma to nic wspólnego z rutyną. Poza tym zależy ile mieli lat kiedy zaczęli się spotykać, w wieku 15 czy 16 lat chyba nie wzięli by ślubu, a wnioskując po tym, że napisała, że przy sobie zaczęli kształtować swoje charaktery mogli się poznać młodo.[/QUOTE]

w wieku 15 czy 16 lat to raczej nie jest miłość moim zdaniem wzwiązki trwające wiecej niz 4lata przed slubem są przechodzone i z reguły są zwlekane- facetowi się nie spieszy do slubu a dziewczyna boi się zostać sama. mój mąz kiedy mnie pozał był zaręczony od 4 lat i nie śpieszył się do ślubu. kiedy poznał zerwał zaręczyny a po 5 m-cah mielismy piękny ślub wiekszość zanjomych ktorzy przed ślubem byli w (za)długich zwiazkach albo nie wzieli finalnie slubu albo ich małzenstwa nie trwały długo...

[Antymionka]

-

[201605161006]

popieram tą akcje, teraz ciągle promuje się, wsród młodych zwłaszcza, seks bez zobowiazan, bez uczuc, z kolega, kolezanka, albo jeszcze gorzej - obcym z imprezy itp. Nie chodzi o to by być na zawsze z pierwszym partnerem, bo wiadomo, ze nie zawsze moze wyjsc, ale o to by nastawiac sie na szukanie powaznych relacji a nie takich płytkich, jakie dzis są wrzechobecne. Dzis byle kolezanke 90% dziewczyn nazywa przyjaciółką itp...

[SekretnyWachlarz]

A ja nigdy w miłość nie wierzyłam. Nie wierzę w nic, co się nie da ując w konkretne ramy, a miłości się nie da i to akurat fakt.
Nie wyobrażam sobie całe życie tkwić przy jednej osobie. Zresztą... bardzo, bardzo, bardzo lubię ten cytat: „Miłość to forma uprzedzenia. Kochasz to, czego potrzebujesz, kochasz to, co poprawia ci samopoczucie, kochasz to, co jest wygodne. Jak możesz twierdzić, że kochasz jednego człowieka, skoro na świecie jest dziesięć tysięcy ludzi, których kochałabyś bardziej, gdybyś ich kiedyś poznała? Ale nigdy ich nie poznasz.”
I tyle w tym temacie.

[jania84]

Jestem ze swoim mężem od 10lat. Poznałam go kiedy kończyłam 18lat.
Po trzech miesiącach naszej znajomości on wyjechał do Francji. Nikt nie wierzył,że taki związek ma szanse przetrwać. Sami też się na to nie napinaliśmy. Udało się-tak po prostu. Rok temu wzięliśmy ślub i lada moment oczekujemy córeczki.
Myślę,że udało nam się to zbudować przez to,że żadne z nas nie chciało być na siłę inne i oryginalne.
Bo teraz taka moda,prawda-dziewictwo w wieku 13lat to obciach,tak samo jak mała ilość partnerów w późniejszym wieku,seks na przerwie między lekcjami leży na porządku dziennym (tymczasem kiedy ja chodziłam do szkoły,przytulanie i całowanie było kontrowersją w miejscu takim jak korytarz szkolny).
Związki międzyludzkie stają się coraz bardziej bezwartościowe-bez względu na to,czy to miłość czy przyjaźń. Ale dlaczego tak się dzieje nie mogę pojąć. Czyżby konsumpcjonizm zdominował nawet relacje między ludźmi???
Mam tylko nadzieję,że będę umiała przekazać córce wartości,którymi ja się w życiu kieruję.

[201605161006]

Napisane przez SekretnyWachlarz

A ja nigdy w miłość nie wierzyłam. Nie wierzę w nic, co się nie da ując w konkretne ramy, a miłości się nie da i to akurat fakt.
Nie wyobrażam sobie całe życie tkwić przy jednej osobie. Zresztą... bardzo, bardzo, bardzo lubię ten cytat: „Miłość to forma uprzedzenia. Kochasz to, czego potrzebujesz, kochasz to, co poprawia ci samopoczucie, kochasz to, co jest wygodne. Jak możesz twierdzić, że kochasz jednego człowieka, skoro na świecie jest dziesięć tysięcy ludzi, których kochałabyś bardziej, gdybyś ich kiedyś poznała? Ale nigdy ich nie poznasz.”
I tyle w tym temacie.

Jak mozesz nie wierzyc w cos udowodnionego naukowo? Podczas milosci produkowane sa w naszym ciele substancje za nią odpowiedzialne, nastepuje 'przebudowa' ukladu nerwowego i kilka innych.
Mysle ze ten cytat jest nie do konca trafiony, poniewaz jesli kogos kochasz, nie masz ochoty poznawac innych. Ponad to jakbys sie czula, gdyby Twoj facet bedac z Toba szukal sobie innej tlumaczac sie tym cytatem?
Mysle, ze Twoje podejscie jest powierzchowne.

[SekretnyWachlarz]

Napisane przez takasobie93

Jak mozesz nie wierzyc w cos udowodnionego naukowo? Podczas milosci produkowane sa w naszym ciele substancje za nią odpowiedzialne, nastepuje 'przebudowa' ukladu nerwowego i kilka innych.
Mysle ze ten cytat jest nie do konca trafiony, poniewaz jesli kogos kochasz, nie masz ochoty poznawac innych. Ponad to jakbys sie czula, gdyby Twoj facet bedac z Toba szukal sobie innej tlumaczac sie tym cytatem?
Mysle, ze Twoje podejscie jest powierzchowne.

Nie mam pojęcia, co jest produkowane w trakcie zakochania? miłości? bo się nie zakochuję, więc nic mi się nie wytwarza w mózgu.
Może i powierzchowne, ale bezpieczne i wygodne.

[Anna Maria Blogs]

Szkoda, że więcej takich akcji nie jest promowanych przez media i organizacje. Ja dodałabym jeszcze jakieś Eventy dla par, małżeństw... letnie kino pod gołym niebem, potańcówki w stylu lat 60-tych, quizy z wiedzy o partnerze itp.
Często żartuje sobie w gronie znajomych, że nie mam w życiu szczęścia, to chociaż mam je w miłości. Jednak ta przychylność losu jest dla mnie najważniejsza, ponieważ to moje serce i romantyczne usposobienie potrzebuje miłości, bliskości drugiego człowieka, tego błogiego stanu, który sprawia, że czujesz się szczęśliwa i bezpieczna w ramionach ukochanego.
Oczywiście w dużej mierze najważniejsza jest praca nad sobą i związkiem, sztuka kompromisu (to naprawdę nie boli, a jeśli już to mniej aniżeli jej brak), właściwa komunikacja (rozmawiajmy ze sobą, dzielmy się radościami i smutkami, nie bójmy się mówić o tym co nas boli lub dręczy, w końcu po drugiej stronie jest osoba która kochamy), zaangażowanie, troska i wiele innych. Każdy z nas jest inny, dlatego podejść odpowiednio do tematu pielęgnacji związku - pamiętać o przydatnych radach, ale wcielać je w rozsądnych dawkach w zależności od człowieka, związku i sytuacji. Pozdrawiam. Anna Maria