[Angeo]

Ja Cię doskonale rozumiem. Myślę w dokładnie taki sam sposób.
Twoja niska samoocena jest już w stanie zaawansowanym, stała się zaburzeniem. Pojawiła się depresja, lęk przed kontaktami z innymi ludźmi.
U mnie zdążyło się przerodzić to w anoreksję, nerwicę lękową.
Zrób coś z tym, nim będzie za późno. Udaj się na leczenie, a także zacznij przezwyciężać swe największe lęki. Ty boisz się, że się zbłaźnisz, że nikt nie będzie chciał Cię wysłuchać, a to nie prawda. Sama widzisz, że żałujesz rzeczy, których nie zrobiłaś. I jeśli nie przezwyciężysz tych myśli, niczego nie zmienisz, a przecież nie masz niczego do stracenia. Twoja samoocena (z naciskiem na "TWOJA", bo nikt inny na pewno Cię tak nie ocenia) to hamulec.
W powyżej wymieniony sposób przekonałam się, że i mnie bardzo da się lubić. Przestałam bać się spotkań i rozmów z ludźmi, bo nauczyłam się przed nimi otwierać, dopuściłam ich do siebie.
Masz to szczęście, że nie skupiasz się dodatkowo na wyglądzie - tak jak ja. Mój przerost ambicji nad możliwościami wpędza mnie w niesamowite frustracje.

Zachęcam Cię do działania (a także odwiedzenia psychologa) i życzę powodzenia