[Lady Vanilla]

Ja mam urodziny w czerwcu... ale sam dzień urodzin nie jest dla mnie jakoś przełomowym... może będzie w tym roku, jednak dotychczas nie przykładałam do tego aż tak wielkiej wagi. Za to co innego stanowi dla mnie "problem"... Jakiś tydzień temu siedząc sobie w łazience mój wzrok padł na krem pod oczy... niby nic... ale na nim WIELKIMI LITERAMI (pooootwornie wielkimi), rzecz jasna jedynie w moich oczach, jest napisane "+35". Uświadomiłam sobie, że już nie mam trzydziestu lat... ba! nawet 32... mam 35!!!
Jak sobie radzę, mając świadomość własnego wieku? Zaczynam się denerwować, że nie zdążę urodzić dziecka. Ubzdurałam sobie, że wiek 36, to sztywna granica, gdy ciąża i poród nie są w żaden sposób problematyczne zarówno dla ciężarnej, jak i przyszłego bobaska. Czyli, od dnia 36. urodzin wszystko co związane z potomstwem będzie problemem miary Mount Everestu. Spędza mi to sen z oczu, irytuje mnie myślenie o tym, denerwują wnioski za każdym razem, gdy ktoś w świadomy lub nieświadomy sposób "informuje" mnie ile mam lat i co mnie czeka za rok.
Poza tym chyba jestem na tyle wielką optymistką, że nadal będę czuć się jak trzydziestodwulatka... tak jest od prawie dwóch lat i myślę, że jeszcze długo tak zostanie... czyli jakiś rok, może półtora

---------- Dopisano o 22:49 ---------- Poprzedni post napisano o 22:44 ----------

Jak mogłam być tak niegrzeczna??? :/ Jasne, że zdrowia, dobrej formy ciała i psyche i całej masy pozytywnych emocji Ci życzę