[201604250941]

Ajaj, nieciekawa sytuacja. Twoja matka i rodzeństwo po prostu są za słabi, żeby się z tym zmierzyć, więc Cię olewają. Normalna rzecz :/ nie jesteś z tym sama. Każdy rodzic myśli sobie, że dziecko to takie coś z czym nie ma problemów, jest zdrowe, dobrze się uczy itd. A potem jak już widzą, że nie, to reagują agresją.
Na matkę nie licz.
Psycholog i psychiatra mają codziennie po kilka takich przypadków jak twój, albo będą nieczuli i zimni albo sami zwariują. Oni tak muszą, ile można słuchać o czyichś problemach i samemu nie chcieć ze sobą skończyć? Ich już w szkole trenują w przekonaniu, że pacjent to nie przyjaciel, nie wolno nigdy tak myśleć ani dawać pacjentowi takich sygnałów.
Jak już jesteś za gruba to zrób coś z tym ale powoli, przede wszystkim zastopuj. Często tak robią, że tuczą osoby z anoreksją ponad granicę nadwagi, nie wiem po co, pewnie jakiś margines bezpieczeństw sobie zostawiają. Ale skoro psychicznie dalej masz anoreksje to nie tucz się tak bo tego nie wytrzymasz. Coś o tym wiem, to nie przechodzi szybko. Sama spędziłam trzy tygodnie na samej sałacie(przez matkę, ciągle powtarzała, że gruba jestem) ale sama się pozbierałam z tego. Zbieranie się trwało pół roku. Pogodzenia z wyglądem nie osiągnęłam jeszcze a to już kilka lat. Ale mogę normalnie funkcjonować i to najważniejsze.

Musisz zastosować metodę małych celów. Wyznacz sobie jakiś cel. Jeszcze nie cel życia, bo to nie takie proste. Po prostu na najbliższych kilka dni, tygodni. Np. zdać maturę. To już jakiś powód do życia. Ten cel nie musi mieć sensu, musisz sobie tylko wmówić, że ma.
Znajdź sobie hobby jakieś. Nawet, jeżeli to będzie siedzenie przed monitorem i nie wychodzenie z domu. Poważniejszy cel jakoś sam się napatoczy. Zdać studia, pojechać na jakieś wakacje, cokolwiek, coś tam się znajdzie.

Skoro psycholog odesłał Cię do psychiatry to znaczy, że problem jest poważny, nie musisz w to wątpić. Znajomi wiedzieć nie muszą, lepiej, żeby nie wiedzieli. Będziesz się przy nich głupio czuła. A kontakt z nimi może być zbawienny.