[Jus_Tyna]

Mam lat szesnaście i ogólnie jestem pozytywnie nastawiona do życia. Ale dziś to normalnie dajcie mi coś ostrego a pierwsza lepszą osobe zadźgam.

Są ferie a ja siedze w domu. przez cały czas SIEDZĘ W TYM CHOLERNYM NUDNYM DOMU! Jak bym nawet chciała jakies koleżanki wyciągnąć na jakąś imprezkę to i tak nie mam szans ponieważ one wszystkie maja chłopaków!!
Ja nawet w życiu sie nie całowałam!! Nie myślcie że jakaś trędowata czy coś! poprostu mam zasady a chłopców to chyba odpycha, zresztą ja juz sama nie wiem. Nadodatek mieszkam w jakieś dziurze gdzie nawet nie ma gdzie wyjść. A jak idę to każdą spotkaną mordę znam na pamięć. Mój tato pojechał do Niemiec w celach zarobkowych. Ogólnie kasy nam brakuje i ja naprawdę muszę każdy grosz odkładać. Mój starszy brat bierze narkotyki. Moja przyjaciółka ma chłopaka i moje problemy juz ją kompletnie nie obchodzą. Ciekawo czy ja kiedykolwiek kogoś obchodziłam. Czasem chciałabym się naprawdę komuś wyżalić, wypłakać ale nie mam komu- a pozatym nie umiem. Wstydze sie pokazywac emocje. Może nie tyle się wstydzę co nie zostałam tego nauczona- u mnie ww rodzinie nie widziałam żeby ktoś płakał. Ja płacz odbieram jako oznakę słabości- głupie, wiem. Co by tu jeszcze napisać... nie wiem. Normalnie nawet żyć mi się nie odechciewa bo myślę ze będę żyła na złość innym. Co ja robię źle? Wkurza mnie to ze jak ktoś ma problem to zawsze do mnie się wzraca bo mówią że ja jestem wspaniała- pocieszam, umiem zrozumieć, ale czemu oni nie pomyślą że ja czasem też tego potrzebuję? Czy oni nie widza że ja też jestem człowiekiem...