[Isia83]

Witam,
Ja wprawdzie nie mam jeszcze przyjemności bycia mamą, nie jeżdzę też na nartach, ale też oprócz wstępu ja w tym poście głosu zabierała nie będę. Oddaję klawiaturę mojemu TŻ-owi, który jest studentem IV roku wychowania fizycznego i II roku fizjoterapii. W styczniu był też na obozie narciarskim z dziećmi niewidomymi, więc wydaje mi się, że jest osobą w miare kompetentną do udzielenia odpowiedzi na powyższe pytania
Pozdrawiam

4-5 rok życia jest najlepszym momentem dla dziecka na rozpoczęcię "oswajania się" ze sprzętem narciarskim. Najpierw ćwiczenia w samych butach narciarskich, potem ćwiczenia z jedną nartą i z dwiema. Wszystko to na płaskim terenie, gdzie można wykonywac ćwiczenia chodzenia w butach, później biegów, podskoków. Następnie chody, ślizgi , próby krawędziowania z jedną nartą. Potem te same ćwiczenia z dwiema nartami. Można również ćwiczyć kucanie w wpiętych nartach, pochylanie do przodu i do tyłu, próby upadku. Te ćwiczenia bez problemu może prowadzić tatuś. Jeżeli natomiast dziecko ma być zabrane na stok, najlepiej wynająć instruktora, który pokieruje dzieckiem, on to zrobi najlepiej. W tym okresie wszelka aktywność fizyczna dziecka powinna być prowadzona w formie gier i zabaw, które będą sprawiały dziecku przyjemność.
Co do postu wyżej, to pozycje, które narciarsto wymusza, owszem, sa dla małego dziecka nienaturalne, ale nie zgodzę się z opinią, że kilka dni w roku spędzonych na nartach może spowodować jakąś wadę. Aby doszło do przewlekłości wady, potrzebny jest długi okres wykonywania danej, niezdrowej czynności. Dla czystego sumienia można wprowadzić ćwiczenia niwelujące możliwość powstania wad, zaraz po zakończonym "szusowaniu".