[samotna34]

Byliśmy 14 lat małeństwem. Po 7 latach zaczęły się romanse męża- srednio raz na rok - 2 lata. W sumie 3. Był również cudownym człowiekiem, kupującym rano bułeczki, robiącym kanapki do pracy, spiewającym dzieciom kołysanki, tulącym je, mnie obdarzał mnóstwem komplementów i bardzo pomagał. W maju wyszedł kolejny romans - od maja któtnie, chciałam od niego deklaracji, że już nigdy tego nie zrobi, lub się wyprowadzi. Obiecał, że decyzje podejmie we wrześniu. Często mówił wiele rzeczy, więc nie brałam tego na poważnie. W sobotę wyprowadzil się z domu , we wtorek przedzwonił, powiedział , że mnie nie kocha, że decyzję o wyprowadzce podjął kilka miesięcy temu, że jej nie cofnie , że położył na szali siebie i swoej szczęście i nas- naszą rodzinę i ......wybrał siebie. - tak mi powiedział. Stwierdził, że ma jeszcze szansę ułożyć sobie życie. ..... a dzieci- jak ja nie będę robiła problemów w kontaktach z nim , to będą szczęśliwe.
Mamy 9 letniego synka, który mówi, że bardziej kocha tatusia niż mamę i 4 letniego chłopca. Jeszcze nie wiedzą.

To tak w skrócie. Odszedł i zostawił nie chcąc już naprawiać nic, nie dając szans...

Powiedzcie jak to przetwać.........

Jak przetrwać kolejne dni....... aby nie sfiksowac, nie wpaśc w depresję, spać po nocach, poradzić sobie i przede wszystkim- jak postępować z dziećmi. Jak im pomóc to przejśc skoro sama jestem kłębkiem nerwów. Jak wychować chlopców na mężczyzn, skoro w domu nie mają wzorca?
Jak się podnieść i zyć dalej gdy nie mam sił.