[illuvies]

Widzę w tym poście dwie kwestie, generalnie
- porównywanie się do innych matek, obwieszczających światu swoją miłość (mi jednak przychodzi do głowy przysłowie, że krowa, która dużo ryczy mało mleka daje...)
- traktowanie chwilowych załamań, zmęczenia, jako porażki. Niechęć, brak miłości do swojego dziecka to co innego niż myśl - "niech będzie w końcu cicho, nie mam siły, zwariuję" - i nie można stawiać znaku równości między tym, co trwa chwilę, a stanem permanentnym.
Piszę teoretycznie, bo do rodzicielstwa mi jeszcze daleko, ale obserwuję, czytam... "Na przyszłość".

Co do tego, co napisała Kropka - moja przyjaciółka jest traktowana przez rodziców jak zło konieczne. Starszy brat jest ósmym cudem świata, natomiast ona... zawsze gorsza, będzie jej trudniej, pieniędzy jej nie dadzą, do domu nie przywiozą, niech się sama o siebie troszczy. Przykre, szczególnie, że to nie są pojedyncze przypadki - mam wśród znajomych koleżankę, która jest domowym Kopciuszkiem, podczas gdy jej młodsza siostra jest aniołkiem o bielutkich rączkach.