[de em]

Napisane przez SekretnyWachlarz

No tak myślałam.

„Wymioty się kończą, a ja siadam na podłodze i opieram się o przód sedesu. Przepływają przeze mnie fale emocji i czuję, jak wzbierają łzy. Wszystko, co wiem i czym jestem, i wszystko, co zrobiłem, zaczyna przelatywać mi przed oczami. Przeszłość, teraźniejszość, przyszłość. Przyjaciele, wrogowie, przyjaciele, którzy stali się wrogami. Gdzie mieszkałem, gdzie byłem, co widziałem, co zrobiłem. Co zrujnowałem i zniszczyłem. Zaczynam płakać. Łzy lecą mi po twarzy i wydobywa się ze mnie cichy szloch. Nie wiem, co robię, i nie wiem, dlaczego tu jestem, i nie wiem, jak sprawy mogły się tak posypać. Próbuję znaleźć odpowiedzi, ale ich nie ma. Jestem zbyt roz***any na odpowiedzi. Jestem zbyt roz***any na cokolwiek. Łzy płyną szybciej i szlocham głośniej i kulę się na zimnych kafelkach podłogi i obejmuję się. Obejmuję się i wyję (...).”

I jeszcze jeden:
„Sophie kończy odpowiadać na pytania. Nastrój w Sali jest ponury. Wyrazy genetyczna i choroba i nieuleczalna i piętnastoprocentowa skuteczność wiszą w powietrzu jak radioaktywna trucizna. Wszyscy się rozglądają. Patrzą po sobie. Wszyscy wiemy, że po wyjściu stad osiemdziesiąt pięć procent spośród nas będzie miało te same problemy, z którymi tu przyszliśmy. Właśnie nam powiedziano, że u ich źródła leży coś nieuleczalnego. Bierzemy się za ręce. Trzymamy się mocniej niż wczoraj. Próbujemy wycisnąć z siebie nawzajem nadzieję, stworzyć więź w nadziei, że więź zmieni fakty. Nie zmieni. Osiemdziesiąt pięć procent ma prze***ane.”

Ładne

Ale mam chęć przeczytać te książki jeszcze raz, albo je kupić.