[gruboduszna]

tak czytam, czytam twoją historię i wydaje się ona aka jakby bardzo dobrze znana, zasłyszana... nie wiem czy to pocieszenie, ale mam to samo... chodze do psychologa i "lecze" się, ale bardzo ciężko jest mi się z tym pogodzić, coraz częsciej zamykam się w sobie i kiedy "myślę" o tym wszystkim to nie chce mi się żyć, płaczę, zastanawiam się jak skrócić sobie cierpienie, ale czy odebranie sobie życia to jakieś rozwiązanie, chyba nie? ;(

Co do twojego chlopaka to to jestem pewna ze nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji, wogole wg mnie nikt kto nie wie co oznaczją te choroby, sami ich nie przeszli bądź nie przechodzą nie mają zielonego pojećia na ich temat, nie potrafią się wczuć tak do końca w sytuację... oni nie potrafią sobie wyobrazić "jak tak po porstu można?!" wiem to, bo kidyś tak sama miałam, spotykałam ludzi chorych i myślałam jak można być tak głupim, mówiłam: "Problemy z odżywianiem, ed? - co za banał" dziś wiem ze się myliłam... może pzez to głupie doświdczenie nie potrafię się do nikogo otworzyć, bo boje się że pomyślą dokładnie tak jak ja i wogóle mi nie pomogą a może i zaszkodzą...

Chce być normalna!!!

/przepraszam ze wtrąciłam się jakby z moją historią ale to chyba też jakaś forma wyżycia, wyrzucenia tego z siebie (

Nadzieja istnieje w tym ze zawsze po kompulsie albo po "głodówce" czy innym tego typu zdziwianiu mówie sobie -> to był ostatni raz...
Ale że obietnic nie spełniam to inna sprawa...

Obiecuje jutro będzie lepiej... szkoda ze jutro nie nadchodzi nigdy (