[cellaris]

to,że te święta będą najkoszmarniejszymi świętami jakie dotychczas przeżyłaś było jak najbardziej do przewidzenia. Ale to tylko dwa dni, a przed tobą całe życie. Piszesz o dobrych wspomnieniach, założę się,ze każda kobieta po rozstaniu ze swoim partnerem ma takie, przecież nie jesteśmy z kimś jeśli jest nam tylko źle. Ale jeżeli bolesne wspomnienia (nie chodzi tutaj o ich ilość,ale o ich "siłę") zaczynają dominować nad tymi dobrymi to taki związek nie ma sensu. Czy wyobrażasz sobie takie życie jakie miałaś ostatnio przez najbliższych 50 lat? Piszesz,że te kilka ostatnich miesięcy było dla ciebie okresem bólu, cierpienia i rozterek. A co by było gdyby przed tobą było jeszcze wiele, wiele lat takiego życia? Twój mąż to moim zdaniem sprytny manipulant, który zna cię bardzo dobrze i wie w jakie "struny uderzyć" by zabolało, byś pamiętała i byś miała wyrzuty sumienia. Bo to przecież TY go zostawiasz, TY składasz pozew o rozwód, TY nie chcesz go zrozumieć, TY nie dajesz wam szansy i wychodzi na to,ze to TY jesteś przecież wszystkiemu winna. A on przecież przyjechał na święta, przeprosił, pewnie jeszcze kwiaty kupił, może jeszcze jakiś prezencik, więc czego ty się czepiasz dziewczyno??? Jejku troszkę się uniosłam,ale wydaje mi się,ze on może właśnie w ten sposób myśleć. Do niego poprostu niektóre rzeczy nie docierają i już. Mój mąż powiedział,że gdyby w przypływie jakiegoś małpiego rozumu doprowadził do takiego stanu nasz związek jak twój mąż. To by olał całą Anglię i koczował pod naszym domem i robił wszystko by mi UDOWODNIĆ, zaznaczam udowodnić a nie powiedzieć, że mnie kocha.
Tak więc głowa do góry i trwaj przy swoim, a jak tak bardzo cię kocha to co za problem? Po rozwodzie też będzie miał czas by to udowodnić tylko coś mi się wydaje,że nie bardzo by mu się chciało