[lejka]

"...nie ma już nic... Jesteśmy wolni, możemy iść..."

Ta piosenka wlecze się za mną dzisiaj nieznośnie.

Cały rok tylko czekałam zakończenia roku, a teraz... Tak mi źle, tak mi źle, tak mi szaro...

Muszę opuścić tych ludzi, których mimo wszystko KOCHAM, przynajemniej część. Zwykle bywało źle, ciężko i ponuro, ale w chwilach grozy i cierpienia jednoczyliśmy się... I to było takie piękne!

Wiem, WIEM, będzie nowa szkoła, nowi koledzy i koleżanki, nowe doznania... Może będzie to lepsza klasa, ale nie umiem pogodzić się z tym, że już nie wrócę w znane mi mury, do ludzi, których tak dobrze znam!

Spędziłam w tej szkole 9 lat, od pierwszej klasy podstawówki. Kawał życia. A teraz tak po prostu ciach i nie ma? Jak to? Nie potrafię sobbie wyobrazić...

No i najgorsze. Przyjaciele... Jak znam życie, to NIE będzeimy utrzymywać kontaktu. Nowe wyzwania, zapomnimy o sobie na początku, a potem to nas wciągnie nowe środowisko...

I uczucie. Moje. Nie przetrwa, ja to wiem, co z oczu to z serca. A zaczynało być tak pięknie!

Sorki za zaśmiecanie, ale musiałam się komuś wyżalić. Dziękuję za uwagę. A serce boli i tak i łezki same dziś kapią na klawiaturę...