[veroeve]

U mnie nie było zaręczyn w domu przy rodzicach. A oświadczyny opisywałam w III części wątku, więc wklejam cytat.

Kiedy zaczął się nasz związek tak na dobre pojechaliśmy do Kryspinowa. To było szaleństwo, koniec czerwca po południu. Następnego dnia mój narzeczony miał wyjeżdżać do Szkocji. Tarzaliśmy się w trawie - pamiętam do dziś jego białe uzielenione spodnie. Była magia. Rok później 28.06.2008 postanowiliśmy to powtórzyć. Tym razem wzięliśmy karimatę Leżeliśmy sobie mocno przytuleni, gdy wyczułam w kieszeni jego spodni jakiś kanciasty przedmiot. Nie pytała co to, tylko zwróciłam uwagę, że wyczułam. No ale nic. Przytulaliśmy się nadal. Niepostrzeżenie wyciągnął ów przedmiot i włożył mi go do ręki mówią "Chciałbym Ci coś dać". Denerwował się przy tym jak przy pierwszym pocałunku. Jak tylko wyczułam w ręce pudełeczko poryczałam się. Potem dopiero obejrzałam pierścionek - stary, po prababce. Znowu była magia.

A teraz o oprawie wesela.

U mnie była orkiestra pod blokiem. Rodzice chcieli, mnie było totalnie obojętne. Samochód to dla mnie sprawa zupełnie bez znaczenia i nie chciałabym żadne limuzyny, tak jak w ogóle nie zabiegałam o żadną konkretną markę. Po prostu poprosiliśmy kolegę taty, żeby nas wiózł.

A jeśli chodzi o stosunek do wszelkich gadżetów weselnych, to jestem sceptyczna. Wychodzę z założenia, że zabawę, pompę, śmiech i wszelako rozumianą zabawę, wesołość itp. czynią nie balony z konfetti, nie orkiestra, nie pierwszy taniec z opracowaną w szczegółach choreografią, lecz po prostu goście, ludzie. Najbardziej lubię, gdy jakieś śmieszne sytuacje są wynikiem spontanicznych gestów ludzi, a nie zaplanowane przez parę młodych.