dopisuję się do listy znerwicowanych :/
mam tak od kiedy pamiętam
zawsze byłam zamknięta w sobie, wszystko mnie rani i boli ... i jest coraz gorzej
dziś już wiem co mnie tak dobija.. moja rodzina..zwłaszcza ojciec ..dyktator..
jedyne pocieszenie w tym że w październiku wychodzę za mąż i się wyprowadzam
chociaz czasem mam wrażenie że tak się nie stanie.. i nigdy się od nich nie uwolnie...
wszystko co się wydarzyło (nie ważne czy np. ponad 10 lat temu w podstawówce czy wczoraj) rozpamiętuję każdej nocy
nie śpię do 3-4 rano..
potem po kilku godz snu jestem wykończona
od wielu.. teraz to juz chyba nastu lat cały czas jestem zmeczona
nie ważne co robię..czy nie robię.. cały czas senna, bez sił
mimo to nie zasypiam
najgorzej jest podczas awantur ojca.. wtedy przez ok tydzień jestem wrakiem..codziennie płacze..potem powoli dochodzę do mojej 'normalności' chociaz tego normalnym życiem nikt inny by nie nazwał
ostatnim razem podczas takich ekscesów czułam że poziom moich nerwów był 9/10
i sama się siebie boję co będzie jak osiągnie ten max..
mam ochotę iść do specjalisty.. ale nikt mnie w tym nie wspiera
ojciec kiedyś powiedział że musze iść do psychiatry bo 'pop.....ona jestem'
i może to racja
nie czuję się jak inni
czasem patrzę na szczęśliwe dziewczyny które mijam na mieście..
ja nigdy nie jestem zadowolona, uśmiechnięta
i właściwie nie wiem czemu TŻ jest ze mną.. i znosi to moje ciągłe przygnębienie i nerwy.. ale to już kolejna historia..
mam nadzieję że wszystko chociaż trochę się zmieni jak się wyprowadzę z domu
chociaż ostatnio czuję że nie przeczekam tych ośmiu m-cy