[agnyska81]

Ale to nie tak, że ja siedzę i sie zamartwiam, rozpamiętuję, płaczę... Na codzień żyję normalnie, nikt się po mnie nie domyśla, że coś nie tak (oczywiście z tych, co nie wiedzą). Wczoraj po prostu miałam ciężki dzień, byłam na babskim wieczorku, gdzie akurat trafiła się dziewczyna w początkowej ciąży, która bardzo się cieszyła, generalnie był to główny wątek spotkania. Nie wiedziałam co zrobić, bardzo ciężko było mi w tym uczestniczyć, a to na tyle daleka znajoma, że nie chciałam mówić wprost, że coś nie tak. Potem jeszcze miałam rozmowę z dobrą koleżanką, której powiedziałam co się stało, a ona mnie zaczęła pocieszać w taki dziwny sposób (no wiecie, "może lepiej, że tak się stało", "jeszcze się doczekasz" itp.). Żeby tego było mało, na koniec wieczoru dowiedziałam się, że najlepszy kumpel męża zostanie wkrótce ojcem i więcej mi nie było trzeba. Po prostu wszystko naraz zwaliło mi się na głowę Pojedynczo spokojnie bym to zniosła.

Wy po prostu myślicie, że jestem smutas, bo wpadam tu tylko się poskarżyć

Na okres czekam na razie 37 dni, lekarz nie powiedział mi po jakim czasie mam przyjść na kontrolę, mam nadzieję, że w przyszły czwartek będzie już po @ i będziemy mogli się wybrać.