[czolgistka]

samoczynnie sie w to wkrecilam, z poczatku wygladalo niewinnie. -tylko ten ejden raz, od jutra dieta...
czesto sie zdarza, ze ejstem sama w domu... np jutro. juz nie moge sie doczekac, kiedy bede mogla isc do sklepu kupic drozdzowki jogurty czekolade caly szmelc, ktorym zatruwam sobie organizm. wroce zjem, popije duza iloscia wody/coli. lazienka, wlaczona woda, i puffff... bol gardla niesmak w ustach i mysl, co by zjesc na obiad...
tak nie bylo. zawsze mialam slabosc do slodyczy. bylam na aielu dietach is adze, ze to wlasnie przez zle podejscie do tematu "odchudzania", ktorego szczerze nienawidze wpedzilo mnie w bulimie.
tak, bo wymioty 3/4 razy dziennie to juz nie igraszki... zdarza sie, ze owszem. nie zwracam bo- nie mam czasu, caly czas ktos przewija sie w domu( chociaz to juz mniejszy problem, wymiotuje bezglosnie, zal mi siebie...)
ale za to juz wieczorem mysle, co by tu zjesc... panicznie boje sie przytycia. cialo traktuje jak narzedzie, czesto pozuje do zdjec. teraz mam problem ze soba...

chcialabym zeby moje mysli nie krazyly tylko wokol jedzenia i zwracania, herbatek przeczyszczajacych i wyrzutow sumienia. tego, ze na brzuchu pojawil sie waleczek, mimo, ze czulam kwas.... nie potrafie sobie poradzic.

dodatkowym faktem jest to, ze moja siostra(9 lat starsza) tez chorowala. bylam mala, wiec niewiele pamietam. najpierw anoreksja pozniej zacztki bulimii.. teraz tez nie ejst z nia najlepiej, ale panuje nad swoim zyciem. chcialabym komus to powiedziec, ale boje sie. boje sie, ze moj wizerunek osoby ambitnej i opanowanej runie w jednej sekundzie. cale zycie wypelniaja emocje doswiadczenia zabawa przyjaciele imprezy, do czasu. teraz sie odcielam. chce wrocic, chce z tym skonczyc, ale boje sie, ze przytyje.

jak narazie ejst to jedyyne wyjscie.... posiada ktos podobne doswiadczenia? strasznie krempujaca sprawa, to fakt.