tak sie sklada ze ja mam ta przypadlosc...od kilku lat pracuje nad tym by z tego wyjsc.leczenie farmaceutyczne i psychoterapia.
i powiem na swoim przykladzie,ze nie lubie gdy w stanach nawrotu choroby,znajomi mnie rozsmieszaja,bo to mi nic nie daje,wrecz drazni.,nie lubie tez gdy ktos mnie wypytuje,uzala sie nade mna.
jesli odczuje potrzebe,to wyzalam sie do przyjaciol.
mysle,ze gdy ludzie zachowuja sie normalnie w stosunku do chorujacych na depresje,to to najlepsze wyjscie.
normalnie czyli tak jakby nic sie nie stalo.
bo gdy zamykalam sie w sobie,siedzialam w domu,nic i nikt nie byl w stanie mnie wyciagnac gdzies.nikogo nie chcialam widziec.
bylo mi dobrze w domu i sama musialam zrozumiec i wyjsc z dola.
ludzie wrecz mi przeszkadzali,wiec dzialalo to na niekorzysc moja i innych bo zamaist milego zachowania bylam jeszcze bardziej nieznosna.
nie wiem to tylko moje spostrzezenia,wiadomo,tak jak napisalas,kazdy jest indywidualista.
