[kai555]

Moze to troche drastycznie zabrzmi - dla mnie wiara jest zaprzeczeniem myslenia - po prostu trzeba przyjac ze to w co sie wierzy jest prawdziwe i koniec (owszem, mozna dyskutowac ale jedynie jesli wierzy sie w aksjomaty - dyskusja polega na interpretowaniu aksjomatow a nie sprawdzaniu ich prawdziwosci - inaczej zostalyby obalone tak jak np. weryfikowane teorie naukowe). Religia tez ewoluuje (nowi prorocy, nowe dogmaty ustanawiane przez kosciol) - czy np. jesli ktos nie uwierzy w nowe dogmaty staje sie mniej wierzacy? Z drugiej strony mysle ze wiara to sprawa bardzo indywidualna - byc moze przydaloby sie rozgraniczyc wierzacy i religijny - osoba, ktora rzeczywiscie jest gleboko przekonana o tym w co wierzy i osoba, ktora zachowuje sie zgodnie z nakazami religii niekoniecznie wierzac we wszystko. Nie wartosciuje miedzy jednym a drugim. Mysle ze jest wiele stopni bycia wierzacym, niekoniecznie wierzy sie we wszystko i we wszystko rownie mocno. Mysle tez ze nie istnieje ostateczny wybor, ostateczna deklaracja wiary - czlowkiek sam sobie w ten sposob odbiera sobie wolna wole, zabija wlasny rozwoj, sam sie ogranicza - i to jest dla mnie skrajana glupota- nie kwestionowac wlasnych pogladow, wierzyc slepo w to co sie wybralo nawet swiadomie i trwac w tym mimo wszystko. PZDR N (kobiety w islamie zostaly zepchniete na margines - nawet w tej dyskusji)