[kolba]

Właśnie to moje poronienie jest chyba sprawcą takiego myślenia - nie umiem tego lęku o Dzieciątko opanować. Pisałyście tu o szkodliwości usg, żeby nie robić za często - ja od początku ciąży prawie przez cały I trymestr miałam usg co tydzień ze względu na plamienia, ale również ze strachu. Jak patrzyłam na monitor, to nic innego mnie nie interesowało tylko bijące serduszko. Teraz już trochę wyluzowałam, bo ryzyko spadło, ale tak do końca tego stresu nie umiem wyeliminować. Robiłam test PAPP-A (nie polecam, bo mało miarodajny, a poza tym oblicza tylko ryzyko), z krwi wyniki wyszły mi takie sobie i zanim zostały zweryfikowane z usg genetycznym, to też swoje przeżyłam. Pewnie stąd ten lęk o zdrowie Dzidziusia!