[ps44]

Z końcem starego roku postanowiłam wyrzucić z siebie to co mnie boli i męczy od dłuższego czasu. Otóż od trzech lat mieszkam w dużym mieście- we Wrocławiu. Przeprowadziłam się tutaj z powodu studiów i tego aby móc być ze swoim obecnym narzeczonym. Mój TŻ pochodzi z miejscowości nadmorskiej, więc dla niego była to duża zmiana. Odkąd tu mieszkam nie czuje się szczęśliwa. Studiuję zaocznie w związku z czym znajomości zawarte na studiach są nijakie, większość osób jest spoza Wrocławia, reszta albo zaganiania pracą albo dziećmi. W związku z czym nie mam tutaj nikogo bliskiego. Nie mam z kim porozmawiać, umówić się na babski wieczór, pójść na piwo z koleżanką... bo nie ma z kim. Oczywiście jest TŻ, mieszkamy razem więc widuję go codziennie, ale to nie to samo co kontakt z innymi ludźmi. Też jest przecież potrzebny. Pracuję, od ponad półtora roku w jednej firmie, ale nie jestem zadowolona, w związku z czym usilnie staram się ją zmienić, ale nie wychodzi mi to i nie wiem gdzie robie błąd. Gdy wracam do rodzinnej miejscowości od razu czuję się lepiej. Mam tam znajomych z którymi mogę się spotkać, znam doskonale miasto, wszędzie jest blisko. Tutaj z kolei wszędzie daleko, miasto pomimo kilku przeprowadzek nadal jest dla mnie dość obce, znam tylko okolice te gdzie wynajmowałam mieszkanie. Czuję się tutaj strasznie samotna. Po prostu źle. Za kilka miesięcy bronie licencjat i w związku z tym zastanawiamy się co robić dalej. Czy zostać we Wrocławiu? Czy też może się stąd wynieść? Zastanawiamy się nad wyprowadzką do rodzinnego miasta Tż. Z różnych względów chociażby takich, że tam czeka na nas mieszkanie a tu musimy wynajmować... Jak to widzicie?