[_vixen_]

Napisane przez blysk_w_oku

Wszyscy chcieliby kompromisów, poszanowania dla swojego zdania, wiary, sposobu życia, ale drugiemu dać trochę tej tolerancji od siebie to już nie.

Tylko jak mamy szanować taki sposób życia jak opisywany w tych wątkach?
Jak mamy się godzić na to, żeby jedni marnowali sobie życie, a drudzy jeszcze doradzali im, jak mają sobie to życie sprawnej marnować? I żeby to wszystko odbywało się jeszcze poparte słuszną ideologią, bo przecież za tym wszystkim stoi Kościół?
Pal licho już te nieszczęsne kobiety, ale one mają dzieci, także córki, którym będą dalej przekazywały te mądrości życiowe. I tak się będą mnożyć te nieszczęścia.

Bo jak ma być inaczej, skoro takie recepty są przekazywane:

W każdym razie Pan Bóg ma na to na pewno jakieś lekarstwo, a ja staram się:
- nie narzucać się,
- dbać o siebie,
- mieć jakieś życie w miarę fajne,
- wypatrywać momentów kiedy "pan mąż" chciałby jednak miło spędzić ze mną czas,
- znosić cierpliwie jego fochy i prowokacje jak już nie może na mnie patrzeć.

Bella: i zapomniałam jeszcze o jednym napisać. Dopiero jak zmieniłam się w stosunku do męża, jak zaczęłam starać się dbać o niego, i szanować go, jak zaczęłam stosować się do zasady starej jak świat, że to męzczyzna ma być głową rodziny, to tak naprawde dopiero wtedy sama poczułam się dobrze (wcześniej w życiu bym nie uwierzyła ze taki będzie skutek

http://www.kryzys.org/viewtopic.php?...er=asc&start=0

Pomyślałam też, że u gorliwych katolików szczęśliwe małżeństwo to tylko kwestia szczęśliwego trafu - krótki czas randek, zero seksu, szybko ślub i potem 50% szans na to, czy trafiło się na właściwego człowieka, bo jak nie (50%), to człowiek jest udupiony do końca życia, pozostają mu modlitwy i gorzkie żale.