[Nie mam nicku]

Hej.
Ja też wstrzymałabym się z psychologiem, choć może rzeczywiście wypracowałbyś z nim fajną swoją własną metodę przełamywania nieśmiałości. Jednak ja to uważam za ostateczność

Najpierw jednak uwierz w siebie. Ja też jestem z tych nieśmiałych, więc wiem jak to jest. Ale najbardziej tu chyba w grę wchodzi fakt iż my - nieśmiali - przejmujemy się całym światem - co ktoś o nam pomyśli, jak na nas spojrzy, czy jak wyjdziemy z towarzystwa, to zacznie nas obgadywać... Im bardziej będziemy na to zwracać uwagę tym chętniej ludzie będą wychwytywać nasz brak pewności siebie z zachowania i mimiki. Wiesz, nie warto - trzeba sobie powiedzieć, że przecież jesteśmy NORMALNI i skończyć z niepewnością!
Wyjście do ludzi jak najbardziej, jednak zaczęłabym od jednej osoby - później, gdy już opanujesz spokój i pewność siebie zacznij powiększać grono znajomych i spotykaj się w coraz większej grupie.

Nieśmiali mężczyźni mają swój urok. Może dłużej i ostrożniej trwa zapoznanie się np z interesującą Cię dziewczyną, to nie uważam, żeby tacy faceci byli na pozycji przegranej. Uważam, że to na prawdę urocze, gdy widzisz, że wywiera się jakieś emocje na facecie, a nie obcuje się z obcykanym w kwestii podrywu chłopakiem, dla którego poznanie dziewczyny od dawna opiera się na wypracowanym schemacie działania (oczywiście mówię tu o skrajności, uogólniam).

Przestań także patrzeć pod kątem Twojego braku doświadczenia w sprawach intymnych. Wiedz, że jeśli z kimś się zwiążesz, to na prawdę druga strona nie będzie opierała związku na Twoim doświadczeniu, tylko miłości, której życzę Ci z całego serca.

Nie nakręcaj się niczym. Powiedz sobie otwarcie, że jesteś nieśmiały, ale to takie ludzkie. Cokolwiek bym nie robiła z czymkolwiek bym się nie borykała, choć czasem się wstydzę, bo brak mi pewności siebie mówię sobie, że przecież inni też tak mają, nie jestem jakimś wyjątkiem, skoro inni sobie z czymś radzą to dlaczego nie ja?
Głęboki wdech i do przodu!!