[asiek14]

Podbijam, przyda się trochę optymizmu

Nadal to ja a nie ED rządzę moim życiem, mimo że kilka razy zastanawiałam się nad powrotem do tego bagna. I takie pokusy zdarzają się gdy akurat jestem przemęczona psychicznie i fizycznie wszystkim co się dookoła mnie dzieje i z czym muszę lub chcę sobie dać radę albo przez długi czas żyję w niepewności. Wynikają z potrzeb kontroli, która jest nam wszystkim bardzo dobrze znana. Ale i to mija - przecież brakiem jedzenia/innym EDkowym zachowaniem nie wpłynę na wyniki już napisanej matury/rekrutacji na studia itp. itd.

Więc z głową i spokojnie, nie zrażać się gdy po kilku dobrych dniach czy tygodniach przychodzą gorsze i zaczynacie wątpić czy walka ma jakikolwiek sens. Bo ma, tylko czasem sprowadza się właśnie do przeczekania gorszych chwil bez biegnięcia z powrotem w ramiona tego od czego próbuje się uciec.

Więc, jest spokojnie i życie się toczy do przodu bez ED ale i bez myślenia o tym jaki następny krok zrobię, żeby było lepiej. Po prostu żyję, to też jest jakiś etap