[Nadia5]

Napisane przez Little Angel

Dziewczyny ja wam bardzo, bardzo wspólczuję tego przez co przechodzicie.
I nie chciałabym wam moralizować i nie odbierajcie tego tak-ale uważajcie-nie starajcie się za wszelką cenę w tę upragnioną ciążę zajść(ja wiem-zaraz pomyślicie, że mi jest łatwo, bo ja zaraz urodzę maleństwo,a wy nie).Czasem się okazuje, że nasi mężowie poświęcają się dla nas z tym "robieniem na siłę"dzidziusia, ale w rzeczywistości już dawno mają dość naszych łez, badań, starań.Ja zaszłam w ciążę, ale moje małżeństwo prawie się rozpadło, mąż nie wytrzymał presji, braku bliskości, braku namiętności, czułości.My tylko robiliśmy dziecko, a po dordze zapomnieliśmy się kochać....Radość i szczęście wróciły około 7 miesiąca ciąży, ale wiedząc to co wiem dziś nie zdecydowałabym się na tak obciążające starania
Całuję was dziewczynki i życzę wam jak najlepiej.

Zgadzam się w 100%
Wiecie co mi ostatnio mąż powiedział, gdu ryczałam jak bóbr i żaliłam się że on ma to gdzieś bo jakoś nie przejmuje się kolejną porażką ?
Że ja mało widze, że jestem egoistką i gówno wiem co on czuje...
Chyba lekko przeginamy. Muszę coś z tym zobić bo w tych całych starankach przestało mnie interesować (ba! nie zauważałam) jak się czuje i co się dzieje z Tżtem...

Ja idę do lekarza we wrześniu. Umówię się na laparoskopię, ale obiecałam sobie troszkę ochłonąć i podejść spokojnie do tego wszystkiego. Zająć się nami, naszym związkiem..