[_f_]

Dziękuję za odpowiedzi, nie zdajecie sobie sprawy ile to dla mnie znaczy.
Eileen82, wyobrażam sobie życie bez niego, bo od dłuższego już czasu każde z nas żyje swoim życiem. Dlatego tak poświęcam się pracy, bo zapominam wtedy o domowych smutkach, jakiś czas temu zaczęłam bardziej pielęgnować swoje znajomości i częściej spotykam się z ludźmi, żeby nie siedzieć z nim i nie myśleć.
Na początku powiedziałam o wątpliwościach swojej siostrze, ona powiedziała krótko "nie miej nadziei, że coś się zmieni, oboje dorośliście, nie ciąnij tego na siłę". Mam w niej oparcie, powiedziała, że mam się pakować i wprowadzać do niej, ale ja nie biorę tego pod uwagę, ma swoją rodzinę. Później powiedziałam mamie, mama początkowo powiedziała, że nie mam podejmować pochopnych decyzji pod wpływem emocji, ale później dodała, że skoro tak czuje, to mam odejść i ułożyć sobie życie. Najstarsza siostra zawsze wszystko przeżywa, jak z nią rozmawiałam to płakałam, ale powiedziała twardo "skoro tak czujesz to się nie męcz, jesteś młoda, ułożysz sobie życie". Naprawdę takie słowa utwierdzają mnie, że podjęłam dobrą decyzję. Bałam się, że najbliższa rodzina będzie lamentować, a czemu, a po co. Wygląda na to, że widać, że jesteśmy z innych bajek..
Wiem, że jestem teraz nie fair dla TŻ, że nie gram w otwarte karty, ale wiem, że jak mu powiem, że chce odejść to zrobi szopkę i do jutra będę musiała się wynieść.
Nie żałuję, że go poznałam, cieszę się, że w młodym wieku miałam w nim oparcie. Widzę sporo plusów, cieszę się, że jako 21 letnia kobieta, przeżyłam długoletni związek i wiem, jak mój kolejny związek nie powinien wyglądać. Nauczyłam się być samodzielna.
Coraz intensywniej zastanawiam się, czy nie odejść do rodziców, podobno kuje się żelazo póki gorące, boje się, że się rozmyślę.
Dziś z mamą idę oglądać mieszkanie, ale wiem, że go nie wezmę. Ciężko mi byłoby utrzymać samej kawalerkę, a z kimś mieszkać w jednym pokoju sobie nie wyobrażam. Jestem konfliktową bałaganiarą