[invisible_01]

Ten wątek będzie czysto optymistyczny, bo i ja jestem nastawiona pozytywnie. Uwierzyłam w ludzkość! Ale do rzeczy.

W mojej rodzinnej miejscowości moja mama posiadała dwa koty. Koty te zostały zeszłej zimy przygarnięte z ulicy i tak żyły radośnie z moją mamą, kochając ją i siebie nawzajem. Niestety, ostatnio jeden z nich przepadł bez wieści. Prawdopodobnie umknął, kiedy ktoś wychodził z domu. Nigdy nie miał takich ciągot, ale jak raz się wybrał na spacer, to przepadł na dobre. Szukanie go na własną rękę nie przyniosło rezultatu, więc moja mama wywiesiła ogłoszenia po całym mieście z prezentacją kociej mordki na fotografii i numerem telefonu. Ja byłam pewna, że nikt nie zadzwoni, jak to zwykle bywa. Ale jednak!

Odzew był bardzo duży. Ludzie dzwonili, że widzieli takiego kota (nie jest to przeciętny dachowiec, raczej się wyróżniał). Kilka razy moja mama jechała, ale okazało się, że to nie ten kocurek, kilka razy była tylko sama informacja, ale zawsze docenialiśmy, że ktoś w ogóle się odezwał - bezinteresownie i z własnej woli. Pewnego dnia zadzwoniła kobieta mówiąc, że z tydzień temu widziała obok swojego bloku takiego kota jak ze zdjęcia i że jak znowu się pojawi, to zadzwoni.

Dni mijały a telefonu nie było. Prawie straciliśmy nadzieję, bo idą mrozy, a kot już długo poza domem, aż tu nagle pani zadzwoniła, że dzierży naszego kociaka na rękach. Moja mama pędem udała się pod podany adres i faktycznie - to był nasz kot. Moja mama jest przeszczęśliwa, drugi kot także. Dzięki bezinteresownej pani moja mama znowu ma swojego kociaka.

Z tej radości, że jednak są ludzie na tym świecie, postanowiłam założyć ten wątek i podzielić się tym z Wami Bo już myślałam, że bezinteresowność w ludziach zaginęła...