[Kalabus]

Polonez "Borewicz" 1981 rocznik. Auto przez wielu obśmiewane, a jednak do tej pory niewiele aut, którymi miałam okazję jechać mogło poszczycić się większą wygodą podczas połykania nierównosci naszych koślawych ulic niż on. Auto praktycznie bezawaryjne, pokonał całą Europę wzdłuż i wszerz bez najmniejszego problemu, choć czasami wzbudzał różne emocje, zwłaszcza na Zachodzie (mina babki w Niemczech, która się zatrzymała Porsche 911 była bezcenna ). Poldolot zrobił tak niepradopodobny przebieg, że nawet na przeglądach mi nie wierzyli że jest to możliwe. Sprzedałam za grosze kilka lat temu i do dziś żałuję tego kroku. Senstyment miałam taki, że jak nowy właściciel nim odjeżdżał to aż się popłakałam. Volkswagen Golf, Peugeot 206, Toyota Avensis (nastepne auta, którymi jeździłam) mogą mu buty czyścić pod każdym względem: niezawodności, wygody, bezpieczeństwa o uroku osobistym nie wspominając. Kiedyś tego nie dostrzegałam, ale to było "auto z duszą". Głośno wyjące podczas wyprzedzania, niepozorne wśród innych aut na parkingu, ale tak naprawdę to wierny przyjaciel, który nigdy nie zawiódł. Tak naprawdę to chyba nie znam samochodu równie wdzięcznego, który nigdy się nie psuł i zawsze dojeżdżał na miejsce gdziekolwiek nie znajdowałaby się meta. Palił dużo - to fakt. Ale po przeliczeniu kosztów eksploatacji, to i tak był tańszy w eksploatacji niż zachodnie i japońskie auta, które miałam. Do nich jedna częśc to był majątek (nie wspominając że każdy się lubiał zepsuć), częsci do poloneza, te które trzeba wymieniać na bieżąco (filtry itp.0 kosztowały grosze. Jejku zaraz się popłaczę, bo mam przed oczami jego obraz, a za oknem na parkingu obraz Avensiski służbowej, której nienawidzę.