[luminofor]

Twoja mama niestety ma mocno niezdrowe podejście, i paradoksalnie w przyszłości najbardziej ucierpi na nim twój brat.
Moja rada: spróbuj z mamą poważnie pogadać, tak czysto teoretycznie. Nie w sytuacji, kiedy ona ci każe coś za brata zrobić i awantura wisi w powietrzu. Gdy kiedyś będzie miała dobry nastrój (chyba, że nie miewa dobrego ), zacznij w stylu "chciałam z tobą poważnie porozmawiać". Że brat owszem, jest chory, trzeba może poświęcać mu więcej uwagi, ale cukrzyca nie ma nic do wyników w nauce. Że na swoje wyniki powinien pracować SAM, bo inaczej co jest warta taka "nauka"? Czy tobie też ktoś tak "pomagał" w lekcjach? Nie. A teraz studiujesz, bo jesteś przyzwyczajona do samodzielnej pracy, a nie, że ktoś coś zrobi za ciebie. Czy teraz ktoś tobie pomaga robić projekty na studia? Nie. Dorzucić coś o nauce samodzielności, ale nie w stylu "rozpieszczony gówniarz", tylko że cię to martwi (bo chyba martwi, nie?).

Ogólnie jeśli nie wylejesz w takiej rozmowie potoku pretensji "a ja to miałam gorzej niż on" etc., to może mama się choć trochę zreflektuje nad swoim zachowaniem. Chyba, że w ogóle nie będzie miała ochoty cię słuchać, wtedy pozostaje tylko puszczać uwagi mimo uszu z krótkim komentarzem "nie mam czasu"

A może sam brat się przejmie swoim losem? w to wątpię, ale może można mu zrobić wjazd na ambicje: "to takie proste, a ty tego nie umiesz zrobić?". Albo tłumaczyć mu, jak ma ten przykładowy rysunek zrobić, i siedzieć nad nim tak długo aż wykona go sam. Ale nie wiem ani czy masz na to czas, ani jakie masz ogólnie relacje z bratem.

Co do pytania w temacie: tak, chyba masz lekki problem z asertywnością. Dwie osoby są przeciwko tobie, co cię niejako usprawiedliwia, ale chyba rodzice nie wyrzucą cię z domu za nieodrobienie lekcji bratu... spróbuj kiedyś postawić na swoim.