[syntagma]

"Zawinę teraz moje cierpienie w chusteczkę. Skręcę je mocno w kłębek. Pójdę do bukowego lasu przed lekcjami, sama. Nie będę odrabiała rachunków przy stole. (...) Zabiorę mój ból i złożę go na korzeniach pod bukami. Obejrze go i wezmę w palce”

„Susan rozwinęła cierpienie. Chusteczka leży na korzeniach buków, a ona szlocha siedząc skulona tam gdzie upadla"

„Są tu ławki z kałamarzami. Tutaj będziemy pisały atramentem ćwiczenia. Lecz jestem tutaj nikim. Nie mam twarzy. Ta wielka grupa, cała w brązowej serży, okradła mnie z tożsamości.”

„Wspinam się. Uciekam. Lecz oto opadłam do powozu stojącego pod drzewami, w którym siedzi ona, kołysząc żółtymi piórami (...). Ach, zbudzić się ze snu! Spójrz tam stoi komoda. Chcę się wydostać z wody. Lecz ona wzbiera nade mną, przesuwa mnie między wielkimi ramionami, obraca mną, okręca mnie, przewraca pośród długich świateł, długich fal (...)”

„Moje korzenie wiją się wokół świata jak pędy w doniczce. Nie chcę się wybijać i żyć w blasku tego zegara o żółtej tarczy, który wciąż tyka i tyka”

"Fale" V. Woolf