[thePhantom]

Napisane przez nothinggood

Rozmawiał, pomagał, zaprowadził za rączkę do pani psycholog, a ja wiecznie uciekałam Tylko narzekałam jak to mam źle, zamiast to naprawić...
Wiem o tym, ale boję się, że jemu jest teraz dobrze, że po prostu uwolnił się ode mnie i czuje ulgę... To wszystko jest beznadziejne. Nienawidzę wieczorów...

może chwilowo mu cierpliwość wysiadła, zobaczymy co bedzie dalej może jak Ty odczujesz jakis progres w sobie, on tez to zauwazy ale na to niestety.. trzeba czasu. a zamartwianie się nie pomoże i mimo, ze latwo mowic, staraj sie jakoś od tego odejśc Mała żeby nie dostać szału

---------- Dopisano o 23:34 ---------- Poprzedni post napisano o 23:31 ----------

lece spać, nienajlepiej się czuję a jutro chyba wykończę już Evelinkę, bo same resztki