[ama]

ZOSTAŃ! Możesz też dostać się na medycynę -to w sumie łączy zainteresowania ścisłe i "opiekuńcze". Możesz przecież zostać pediatrą lub innym lekarzem dziecięcym i pracować z dziećmi jeśli już tak bardzo je lubisz. Pracę będziesz zawsze miała, a pieniądze nawet jeśli nie wielkie to pewne. Po pedagogice naprawdę umiesz mało (to fakt, od razu mówię, że nie będę dyskutować ze studentkami pedagogiki jakie to są wymagające studia - znam wielu pedagogów i psychologów, wiem jak to środowisko wygląda od wewnątrz), a szanse na prace są delikatnie rzecz mówiąc małe. Poza tym pół życia będziesz musiała obawiać się zwolnienia, bo mamy niż demograficzny, który będzie się tylko pogłębiał.

Moim zdaniem zostań na studiach ścisłych, nie musisz ich kochać. Możesz przecież poszukać wolontariatu i udzielać się charytatywnie na rzecz dzieci.

Co do tego, że to nie dla Ciebie: tego jeszcze nie wiesz. Mając 19 lat też myślałam, że medycyna jest nie dla mnie chociaż mnie namawiano, więc zdecydowałam, że lepiej pójdę w kierunku humanistyki, w której też miałam znaczne osiągnięcia. I co? Teraz kończę jeden kierunek, drugi mam w trakcie, ale obu nie ciepię, a o medycynie marzę codziennie. Skoro Twoja rodzina widzi w tobie potencjał na osobę zajmującą się naukami ścisłymi to może widzą coś, czego Ty jeszcze nie umiesz zauważyć? Poczekaj, daj sobie czas. Rezygnowanie z takiego ambitnego i bądź co bądź wymagającego kierunku po kilku miesiącach wydaje mi się niewłaściwe. Pedagogikę możesz skończyć w każdej chwili. Są setki szkół, gdzie można ją robić wieczorowo, zaocznie, etc. Koszty też nie są jakieś ogromne.

Myślałaś kiedyś o wyjeździe z Polski? Po fizyce, jeśli będziesz dobra, świat stoi przed Tobą otworem. Możesz pojechać w dowolne miejsce i zarabiać godne pieniądze pracując w zawodzie. Możesz też dołączyć do badań, które naprawdę zmieniają naukę i poprawiają jakość życia tysięcy ludzi. Chyba fajnie byłoby w czymś takim uczestniczyć, co? W fizyce jest dużo więcej do odkrycia niż w pedagogice.