Bokeh kochana - ściskam Cię mocno!
Podzielę się taką refleksją: Kiedy się nie mieszka razem, to trzeba
podjąć wysiłek, aby się spotkać, pobyć ze sobą, choćby to miało być siedzenie przytulonym na kanapie przy filmie, który leci w tle
, ale z założenia obie strony wiedzą, że to jest czas DLA NICH, czas spędzany współnie. W tym czasie żadne nie myśli, że "posiedziałabym sobie na wizażu" czy "zagrałbym w Fifę" tylko skupia się na drugiej osobie. A ten wizaż czy Fifa...są po powrocie do domu - bo wtedy jest na to miejsce.
Etap współnego mieszkania jest trochę nowy, bo trzeba się nauczyć, że czas ma trochę inną jakość i oprócz tego bycia razem są jeszcze Wasze dwa odrębne światy, które realizowaliście sobie wcześniej PO lub PRZED spotkaniami. Teraz się to połączyło. To normalne, że się trochę przestawia i trzeba się nauczyć
dbać o czas razem kiedy jednocześnie jest się cały czas obok siebie fizycznie.
Myślę, że Wam się to ułoży z czasem.
Mnie się wydaje, że to taki trochę męski mechanizm, często o tym słyszę : jak Tżci odreagowują przed kompem po dniu pracy (mój również). Ale można w to powplatać wspólne bycie razem, zrobić sobie razem herbatę, ty przy swoim kompie, on swoim, taką samą ilość czasu, można podejść, przytulić się do siebie, a potem ustalić, że np reszta wieczoru współną i oglądamy razem film lub cokolwiek??
To trzeba wypracować, to Wasze początki, nie smutaj kochana!
*