[jingsaw]

trudno powiedzieć, co bym zrobiła na Twoim miejscu... ja wyjechałam do Norwegii nie znając ani słowa po norwesku (nadal nie mówię po norwesku, znam w zasadzie parę słów). Używam angielskiego i ani razu nie miałam z tym problemu- wszyscy, z którymi mam do czynienia mówią w tym języku (także lekarze, urzędnicy itp), chociaż zdarza się że niechętnie. Jak masz zdolność do języków i zapał do nauki, to myslę, że da się w miarę szybko nauczyć (nie wiem jak inne skandynawskie języki ale norweski ma sporo wspólnego i z angielskim i z niemieckim- mi to pomaga bardzo).
Ale... różnica jest taka, że ja wyjeżdżałam z umową o pracę... Jeśli miałabyś mieszkanie i kogoś, kto jest tu zadomowiony- zna realia i wie, jak się tu ogarnąć w codzienności- to jest połowa sukcesu, ale praca to druga rzecz. Przyjechać do obcego kraju, bez języka, z opcją- przynajmniej na początku- siedzenia w domu... prosta droga do depresji... Z moich doświadczeń wynika, że Skandynawowie są bardzo sympatyczni, ale niezbyt otwarci i raczej nie zaprzyjaźniają się łatwo. Może najpierw spróbuj się zorientować, co z pracą- czy tam, gdzie będzie pracował Twój chłopak jest szansa na jakieś zajęcie dla Ciebie- cokolwiek, byle nie siedzieć w domu i nie zwariować z bezczynności...
Ale ogólnie to myślę, że warto na poważnie rozważać opcję wyjazdu