[Slodka_Cytryna]

Ja sobie trochę inaczej wyobrażam 'samotnika'. Rozumiem, że ktoś może nie lubić częstych kontaktów, rozumiem, że ktoś może nie chcieć spędzać DUŻO czasu z ludźmi, ja rozumiem, że ktos może lubić spędzać często czas sam... ale nie rozumiem jak ktoś może lubić siedzieć w wakacje, 3 miesiące pod rząd, sam, bez znajomych, wyłącznie składając jakieś modele i czytając książki. To już podchodzi pod przesadę. Nie ma rodzeństwa, jego rodzice są w wieku przedemerytalnym, jedno nawet chyba na emeryturze, ale tez rzadko z nim rozmawiają więc z kim on właściwie rozmawia? Generalnie z nikim. Ja też mam chwile, że lubię pobyć sama, też nie wyobrażam sobie kontaktu 24/7 z ludźmi. Ale siedzieć w domu w wakacje 3 miesiące samemu to dla mnie tak, jest to duża przesada, jak jakiś kret domowy. W roku akademickim uczy się, w trakcie wakacji nigdzie nie wyjeżdża siedzi sam w domu.

Ja nie chciałam się bawić w św. matke Terese jak to określacie, ale chciałam zeby wyszedł troche do ludzi, nie mowie, ze codziennie czy co drugi dzien ma sie spotykac ze znajomymi, ale siedzenie 3 miechy w domu kiedy na dworzu jest cieplo a ludzie się bawią no jest trochę dziwne. Ja tu zdania nie zmienie, nie wierze zeby ktokolwiek z was tak robił. Ja nawet nie znam ludzi procz niego, ktorzy by tak robili.

Ja się go nawet pytałam, czy on chce zakonczyc ta znajomosc, czy ona go męczy (bo ja nie chciałam), gdyby powiedział tak, to bym zakonczyła. Ale nie, on zaczyna wtedy nawijac ze mu zależy, że jestem dla niego bardzo ważną osobą, że bardzo mnie lubi, że nikogo tak nie lubi jak mnie, tylko on nie chce żebym była nieszczęśliwa przez tą znajomość, że on lubi ze mną rozmawiac, ale nie jest w stanie spełnic moich oczekiwan, bo on nie lubi kontaktów z ludzmi tak często, w ogole on raczej rzadko się z ludzmi kontaktuje. Kiedyś szczerze mi się przyznal, że marzyło mu się, żebyśmy byli FWB, ale wiedział, że ja nie będę chciała, ale bał się do tego przyznać, żebym się na niego o to nie obraziła, że ma takie dziwne myśli...

Ja mam procz niego jeszcze przyjaciółkę, więc ja mam się jak spotykac ze znajomymi, choc wiadomo przyjaciolka tez nie zawsze moze. A ja rzeczywiscie nie wyobrazam sobie w wakacje nawet tydzien siedzieć w domu i oglądać tv albo czytac książki. W ogóle nie lubie wakacji bez wyjazdów, a co dopiero spędzanych na siedzeniu w domu, ja bym oszalała chyba tak żyjąc, dlatego, dla mnie 3 miesiace w domu to sie wydaje troche dziwne. To nie jest tak, ze ja cały czas potrzebuje ludzi. Ja tez lubie sobie czasem wieczorem usiąść z książką, czasem dzien czy dwa spędzić w domu, pooglądać ciekawy film, czy czyms się zająć, ale 3 miesiące? Naprawde to jest takie zupełnie normalne?

Ja nawet powiem z mojej perspektywy - jak byłam dzieckiem, też byłam takim trochę, że tak to nazwę kujonkiem. Lubiłam siedzieć w domu, uczyc się, nie wychodziłam na podwórko ze znajomymi, nie lubiłam ich zabaw, biegania po podwórkach itp. Ale w miarę dorastania, zaczęłam lubić spędzać czas ze znajomymi, nie miałam nigdy nie wiadomo jak licznej grupy znajomych, tylko kilku raczej bliższych, z którymi lubię się umówic do kina, pubu czy nawet teatru. Zresztą nawet w czasach dzieciństwa nie siedziałam w domu 24 godziny na dobę, zawsze albo czasem ktoś do mnie przyszedł, pograć ze mną w jakąś grę, albo ja do kogoś, lubiłam uczestniczyć w róznych imprezach typu urodziny znajomych. Teraz też nie jestem raczej typem imprezowiczki, za klubami nie przepadam. Ale uważam, że kiszenie się 3 miesiące w domu bez wychodzenia na dwór, jest trochę szkodliwe dla człowieka. Brak jakiegokolwiek kontaktu z ludźmi, naprawdę można zdziwaczeć. Nie zrozumcie mnie źle, nie mam nic do samotników, niech sobie żyja jak chcą, ale we wszystkim należałoby zachować jakiś umiar. Myślę, że dla niego też raczej nie jest to korzystne.