krok od zalamania

dorin27 · 2013-09-09, 10:55

Witam, szczerze mowiąc piszac tu post jestem dumna i przerazona jednoczesnie. dumna dlatego, ze juz wiem o problemie, zdaje sobie sprawe ze istnieje i wiem rowniez, ze sama sobie nie poradze. przerazaja mnie mysli , ze mam juz dosc swojego zycia, coraz czesciej mam ochotę skonczyc ten marny żywot. Ale od początku... Mam 27 lat, zero poczucia wlasnej wartosci, nigdy nie bylam w normalnym zwiazku, relacje z moimi bliskimi sa dalekie od poprawnych i to z pewnoscia z mojej winy. Żyje w swiecie fantazji w ktorym jestem lubiana, szanowana i szczesliwa. nie umiem nikomu odmowic pomocy, choc wiem, ze jestem w ten sposob wykorzystywana. ostatnio moje czarne mysli powoduja, ze nie moge jesc, mam mdlosci, bole brzucha i bezsennosc. czuje, ze musze cos zrobic, blagam pomozcie! Z checia przeczytam wszelkie sugestie. Moze jakas terapia pisana? niestety mieszkam w malej miejscowosci i ze wzgledu na prace nie moge udac sie do specjalisty:moje dziecinstwo? jestem ostatnia z 3 siostr, gdy mialam rocze ojciec wyjechal za granice do pracy, poznalam go gdy wrocil po 6 latach(kontakt listowny i jakis telefoniczny byl) ale szczegolow nie pamietam, kiedy mialam 7 moze 8 lat moja starsza o 8lat siostra zaczela wagarowac, palic i cpac, uciekala z domu, narobila dlugow, nie skonczyla szkoly, czasami mysle ze to przez z nia nigdy nie wzielam papierosa do ust, to smieszne ale w mojej glowie tkwi obraz, przylapana na paleniu wielka awantura w domu a potem te wszystkie atrakcje w jej wykonaniu, urodzila dwojke dzieci, uwielbiam je ale to nie sa moje dzieci i nie zamierzam ich rozpuszczac, na wszystko pozwalac bo w innym przypadku zagrozi, ze sie wyprowadzi z maluchami. Wiem , ze pisze troche chaotycznie, ale nie umiem juz chyba skladac swoich mysli.

2013-09-09, 10:55	#1
dorin27 Przyczajenie Zarejestrowany: 2013-09 Wiadomości: 1	krok od zalamania Witam, szczerze mowiąc piszac tu post jestem dumna i przerazona jednoczesnie. dumna dlatego, ze juz wiem o problemie, zdaje sobie sprawe ze istnieje i wiem rowniez, ze sama sobie nie poradze. przerazaja mnie mysli , ze mam juz dosc swojego zycia, coraz czesciej mam ochotę skonczyc ten marny żywot. Ale od początku... Mam 27 lat, zero poczucia wlasnej wartosci, nigdy nie bylam w normalnym zwiazku, relacje z moimi bliskimi sa dalekie od poprawnych i to z pewnoscia z mojej winy. Żyje w swiecie fantazji w ktorym jestem lubiana, szanowana i szczesliwa. nie umiem nikomu odmowic pomocy, choc wiem, ze jestem w ten sposob wykorzystywana. ostatnio moje czarne mysli powoduja, ze nie moge jesc, mam mdlosci, bole brzucha i bezsennosc. czuje, ze musze cos zrobic, blagam pomozcie! Z checia przeczytam wszelkie sugestie. Moze jakas terapia pisana? niestety mieszkam w malej miejscowosci i ze wzgledu na prace nie moge udac sie do specjalisty:moje dziecinstwo? jestem ostatnia z 3 siostr, gdy mialam rocze ojciec wyjechal za granice do pracy, poznalam go gdy wrocil po 6 latach(kontakt listowny i jakis telefoniczny byl) ale szczegolow nie pamietam, kiedy mialam 7 moze 8 lat moja starsza o 8lat siostra zaczela wagarowac, palic i cpac, uciekala z domu, narobila dlugow, nie skonczyla szkoly, czasami mysle ze to przez z nia nigdy nie wzielam papierosa do ust, to smieszne ale w mojej glowie tkwi obraz, przylapana na paleniu wielka awantura w domu a potem te wszystkie atrakcje w jej wykonaniu, urodzila dwojke dzieci, uwielbiam je ale to nie sa moje dzieci i nie zamierzam ich rozpuszczac, na wszystko pozwalac bo w innym przypadku zagrozi, ze sie wyprowadzi z maluchami. Wiem , ze pisze troche chaotycznie, ale nie umiem juz chyba skladac swoich mysli.