[airbouble]

Witam Was, znamy się już – nowy nick.

Mam ogromny problem i w sumie nie wiem czego oczekuję, porady, kopa w tyłek, wypowiedzi osób które przeżyły w życiu więcej.
Od trzech lat jestem w szczęśliwym związku, wszystko układało się jak należy. Mieszkamy razem, planujemy przyszłość każde z nas poszło na jakiś kompromis przez ten czas. Tż podjął terapie DDA z racji tego, że miał problem z okazywaniem uczuć, z poważniejszymi deklaracjami i generalnie z czerpaniem radości z życia. Ponad roczna terapia przyniosła dość spore efekty, jest co raz bardziej otwarty, potrafi mówić o uczuciach, co raz częściej myślimy o ślubie, dziecku itd. No i też pierwszą z jego poważniejszych od jakiegoś czasu decyzji była decyzja o zaręczynach, bardzo na to czekałam, ale nie napierałam, wiedziałam że to musi być jego decyzja. I stało się poprosił mnie o rękę. A ja co? Zgodziłam się, ale czuję się nijak. Dwa miesiące temu skakałabym ze szczęścia do nieba. A teraz zastanawiam się co czuję, czy to na pewno jest miłość. Wiem, że jak dla mnie jest idealnym kandydatem na męża i ojca, dogadujemy się bez słów, mamy podobne spojrzenie na świat, podoba mi się pod każdym względem. I szczerze powiedziawszy nie wyobrażam sobie życia z kimś innym. Nie ma po prostu czegoś – nie wiem czego. Czy to jest miłość dojrzalsza? Czy to już tylko przyzwyczajenie? Nie dopuszczam do siebie myśli, że przestałam go kochać bo najzwyczajniej w świecie tego nie chce. Po prostu chce z nim być.. A nie wiem, nic nie wiem.

Wiem, że żadna z Was nie powie mi co czuję, ale może ktoś miał podobne doświadczenie, podobne odczucia i podzieli się nimi.