[porzucona_23]

Napisane przez Karolina788

Dziewczyny czy ja jestem normalna?
Czy można ciągle analizować wszystko i co najgorsze dochodzić do wniosków,że to moja wina że się rozstaliśmy? To mnie wykańcza od środka...Zaczynam czuć,że jestem beznadziejna i że chciałabym aby zobaczył,że ja cierpię.A nawet chciałabym go przeprosić,porozmawiać..
Ciągle mi się przypomina wszystko co on robił świetnie,zapominając o tym jak traktował pod koniec związku.Nie mogę uwierzyć w to wszystko.
Nie mogę wykreślić tych wszystkich pięknych chwil,że wszystko zostało zbudowane powoli a tu nagle wszystko się rozpadło.
Nie potrafię skupić się na sobie tylko ciągle żyje przeszłością i myślę o nim..
Słucham kawałków,które mnie dobijają i tak mocno wierzę w te słowa że ból w sercu jest straszny.Słucham też jakiś motywacji,ale to działa przez chwilę. Chciałabym robić to co kiedyś,ale tak mi to rozstanie popaprało w głowie że nie potrafię się otrząsnąć.
Mam marzenia,ale czuję że są teraz tak daleko i nawet myśląc o nich one mnie nie cieszą. Jestem wrakiem człowieka z wyrzutami sumienia... jestem od niego uzależniona ? czy to jeszcze moje uczucie tak mną targa?
Nie życzę mu źle,ale gdybym go zobaczyła z inną dziewczyną to chyba rozleciałabym się na milion kawałków

Myśle, że jesteś jak najbardziej normalna. Ja przezywam to samo. Są takie chwile, że mam ochote blagać go na kolanach o szanse, obiecać mu że się zmienie. Nie robie tego, bo wiem że nic bym nie zdziałała, jeszcze bardziej bym go od siebie oddaliła. Nie chce wyjść przed nim na wariatke...
Nie był ideałem, to fakt ale mimo tych jego wad kocham go tak bardzo, że czasami sprawia mi to fizyczny ból... Nie moge sobie teraz wyobrazić, że moglabym być z kimś innym, że pokocham kogoś tak bardzo jak jego... Cały czas chodzą mi po glowie myśli, że to byl ten mój jedyny, że już stracilam szanse na rodzine, dziecko bo jak nie on to nikt inny, że już zawsze będę sama...