[Alexandra92x]

Zgadzam się z klempaa. Ufam swojemu partnerowi do tego stopnia, że nigdy bez powodu nie zajrzałabym mu do szafek, komputera, Facebooka chociaż znam hasło. Zawsze wiem gdzie przebywa, z kim się spotkał. Nie chodzi sam na imprezy, ma jednego przyjaciela, z resztą znajomych spotykamy się we dwójkę. Codziennie przed snem rozmawiamy ze sobą przez telefon, praktycznie zawsze słyszę jego tatę/mamę/siostrę, którzy o coś się go pytają. Nie było dnia, w którym by mnie olał, nie mielibyśmy kontaktu, obraziłby się ani nic z tych rzeczy. Zaufanie jest jedną z bardzo ważnych części składowych związku bez nich zdrowa relacja nie istnieje.

Z drugiej strony: jakbym nakryła mojego chłopaka na grzebaniu mi w moich prywatnych rzeczach celem znalezienia czegoś podejrzanego poczułam bym się strasznie i wtedy zastanowiłabym się nad sensem związku.

Na szczęście oboje jesteśmy siebie pewni i nie jesteśmy praktycznie zazdrośni o siebie. Na każdym kroku czuję, że mój chłopak mnie kocha i raczej nie zechcę szukać czegokolwiek u innej, bo staram się zapewnić mu wszystko.

Nie jestem też jedną z dziewczyn, które misiaczek wyzywa, oszukuje, ma podejrzaną przeszłość, znajomych, ale ja go tak kocham, bo jak przeprasza to jest taaaaki kochany .