[JanePanzram]

Czy wiesz, że on nie udowodni ci, ze nie jest wielbłądem, on nie stanie, nie włączy filmu ze swoim życiem przed twoimi oczami - a to byłby jedyny DOWÓD, że on był wierny - czy wiesz, że żadne jego słowa i zapewnienia NIGDY nie dadzą ci tego dowodu wierności, którego pragniesz; że on nigdy nie uniknie twoich podejrzeń, choćby się zachowywał jak zamurowany w piwnicy pustelnik, NIGDY nie uniknie, ponieważ cały problem tkwi w tym, że to ty sama nakręcasz się pytaniami, na które przede wszystkim sama nigdy odpowiedzi nie znajdziesz? Bo każda odpowiedź może być podważona jakimś "ale... może on...". Każdy chwilowy spokój runie przez wątpliwości. Przez międlenie tych samych, bez końca, pytań.

Więc w kwestii zazdrości ostatnią osobą, od której wydobędziesz jakieś słowo, dowód - jest on. To jest paradoks zazdrości.
Bo i tak wszystkie odruchowo i natychmiastowo podważysz. I podważysz ZAWSZE, żadna deklaracja, żaden dowód, żadne słowa cię nie uspokoją tak naprawdę?


Zazdrość polega na emocjach. Na nakręcaniu się nimi. Jak masz te wizje, że on teraz sie gapi na jakąś, czy nie wiadomo co robi - to przyjrzyj sie, co sie w tobie dzieje.
Jest to nakręcanie sie emocjami. Wir emocji taki. Zaczyna się od jakiegoś spostrzeżenia - a potem narasta to LAWINOWO.
Z emocjami da sie walczyć tylko zimną logiką i rozumem. Więc trzeba w takim momencie nakręcania sie "stanąć obok siebie" i zacząć zadawać sobie pytania: a na ile to, co mi się właśnie wydaje, jest prawdopodobne? A skąd mam pewność, ze mam racje? A jak jest inaczej, niż mi sie wydaje - i przez emocje temu zaprzeczam?

Ja uważam, że najbardziej katastrofalny wybór dla osoby takiej jak ty, czyli z jakąś skłonnością do zazdrości, jest bycie z byłym podrywaczem. Nie zdajesz sobie sprawy, jak SAM TEN FAKT utrudnia skuteczne rozprawienie sie z emocjami, z których zazdrość się bierze.