Z moją psychiką dzieje się coś dziwnego

Alona21 · 2014-04-16, 14:39

Witam, wybaczcie, że wylewam tu swoje żale ale nie mam gdzie się udać

Proszę o Wasze przemyślenia i porady

Od kilku miesięcy dzieje się ze mną coś złego. Nigdy nie byłam typem rozrywkowej, zabawnej, śmiałej dziewczyny ale to co teraz wyrabiam przechodzi moje pojęcie

Do tej pory nie miałam jakichś wielkich kompleksów a teraz wiecznie obserwuje innych, porównuję się do nich i ogarnia mnie wielka zazdrość, że oni są ładniejsi, mają więcej sukcesów, mają lepsze oceny a ja mimo iż się staram jak mogę to nigdy im nie dorównam. Zaczęłam się przejmować wszystkim co mnie otacza (chociaż na zewnątrz jestem zdystansowana i obojętna), jedno słowo albo spojrzenie jest mnie w stanie wyprowadzić z równowagi na dłuższy czas, coraz bardziej zamykam się w świecie własnych frustracji i kompleksów. Jeszcze kilka lat temu byłam zupełnie inną osobą, zadowoloną, która niespecjalnie przejmowała się takimi rzeczami. Chyba po prostu na starość kompletnie głupieję.

Najgorsze w tym jest to, że ludzie, których spotykam, gratulują mi mojego życia, sukcesów, których ja nie widzę i wręcz mówią, że zazdroszczą mi wielu rzeczy. Tylko, że ja zupełnie nie rozumiem czego mi mogą zazdrościć, samotności, która pojawia się częściej niż bym chciała?

2014-04-16, 14:39	#1
Alona21 Przyczajenie Zarejestrowany: 2013-10 Wiadomości: 7	Z moją psychiką dzieje się coś dziwnego Witam, wybaczcie, że wylewam tu swoje żale ale nie mam gdzie się udać Proszę o Wasze przemyślenia i porady Od kilku miesięcy dzieje się ze mną coś złego. Nigdy nie byłam typem rozrywkowej, zabawnej, śmiałej dziewczyny ale to co teraz wyrabiam przechodzi moje pojęcie Do tej pory nie miałam jakichś wielkich kompleksów a teraz wiecznie obserwuje innych, porównuję się do nich i ogarnia mnie wielka zazdrość, że oni są ładniejsi, mają więcej sukcesów, mają lepsze oceny a ja mimo iż się staram jak mogę to nigdy im nie dorównam. Zaczęłam się przejmować wszystkim co mnie otacza (chociaż na zewnątrz jestem zdystansowana i obojętna), jedno słowo albo spojrzenie jest mnie w stanie wyprowadzić z równowagi na dłuższy czas, coraz bardziej zamykam się w świecie własnych frustracji i kompleksów. Jeszcze kilka lat temu byłam zupełnie inną osobą, zadowoloną, która niespecjalnie przejmowała się takimi rzeczami. Chyba po prostu na starość kompletnie głupieję. Najgorsze w tym jest to, że ludzie, których spotykam, gratulują mi mojego życia, sukcesów, których ja nie widzę i wręcz mówią, że zazdroszczą mi wielu rzeczy. Tylko, że ja zupełnie nie rozumiem czego mi mogą zazdrościć, samotności, która pojawia się częściej niż bym chciała?