[lily_of_the_valley]

Bardzo smutne i straszne jest to co piszesz. Bardzo ci współczuje, chcociaz nie wiem dokładnie co ty odczuwasz, co jest w twojej głowie to po części Cię rozumiem i wiem co czujesz. Mój tata tez czasami, kiedys częściej używał podobnych określenie w stosunku do mnie czy mojej siostry, gdy zrobiłysmy cos nie tak, czy nie po jego myśli. Bardzo często doprowadzał i doprowadza mnie do płaczu. Moja siostra juz nauczyła sie postepować z nim, a ja nie umiem - bo jestem tak samo uparta jak on i nie umiem ustąpić. Mam wrażenie że nie wierzy we mnie, w moje mozliwości, bardzo często sie ze mnie nabija, nawet przy gosciach, wytyka mi błędy, robi ze mnie idiotke, a miłego słowa jakieś pochwały chyba nigdy od niego nie uslyszałam. Bardzo dlugo niby żartem wypominał mi, że zrezygnowałam ze studiów do momentu az nie dostalam sie an kolejne. Rok temu mialam przez niego bardzo przykry ncydent, gdy an przyjeciu weselnym mojej cioci, wszyscy bylismy pijani mocno i zaczal sie an mnie wydzierac i wyzywac a ja sie rozpłakalam przy wszytskich, ciotka mnie dlugo pocieszala. To są bardzo przykre momenty i niestety bardzo mocno wpływaja na nasza psychikę.

Za duzo się rozpisałam o sobie, nie miałam takiego zamiaru, ale chcialam pokazac, ze nie jestes sama Niestety rodziców sie nie wybiera. Ale musisz sobie jakoś z tym radzić, starać sie nie przejmować tym co mówia, chociaż wiem to jest bardzo trudne i przykre, ale inaczej się nie da. Jeszcze będzie dobrze, zobaczysz