[gosiaczek12z]

Mój związek to zaledwie 2 miesiące, ale to dla mnie na tyle dużo czasu by się zakochać. Drugiego października od mnie zostawił, a kiedy poszłam do jego mieszkania, by jeszcze porozmawiać zastałam go z prostytutką.. Zatrzasnął mi drzwi przed nosem, ale wystarczająco dużo słyszałam stojąc pod drzwiami i wahając się czy zapukać. Był 10 lat starszy, ale myślałam, że jest poważnym facetem.. wiele obietnic, planów i wspólnie spędzonych całych dni..wszystko okazało się być niczym.. jeszcze dziś napisałam do niego wiadomość jakby podsumowującą nasz związek, wszystkie moje przemyślenia, choć wiem, że nie odpisze. To wszystko boli, a ja nie umiem się pozbierać.. Będąc z nim miałam zabieg, przez który przestałam ćwiczyć, ale dla niego ( jak mówił) i tak byłam piękna, bo wagę mam w normie. Od czwartku czyli rozstania nie umiem dojść do siebie - dużo piję, palę, jem.. chcę wypełnić pustkę i zapomnieć choć na chwilę..nic nie pomaga..nie umiem zebrać się do ćwiczeń, bo to wymaga dużo siły fizycznej i psychicznej, a ja czuję się zupełnie rozdarta..zaczęły mi się studia, a ja już opuściłam wystarczająco dużo zajęć organizacyjnych. Przez niego opuściłam też wiele lekcji na kursie językowym, bo cały czas chciałam spędzać z nim. Kiedy napisał o rozstaniu rzuciłam telefonem o ścianę. Popsuł się. Mam zastępczy, ale nawet nie mogę odtworzyć na nim smsów od niego, nr pamiętałam.. myślałam, że dzień po zbiorę w sobie siłę, by wrócić do ćwiczeń i nauki niemieckiego, bo to były rzeczy dzięki którym czułam się lepiej. Ale nie potrafię. Myśli o nim mnie zabijają.. Czuję się beznadziejnie ze swoim ciałem..Czuję, że nie mam nic - pewności siebie, pięknego ciała, telefonu i coraz mniej pieniędzy, bo fajki, alkohol i jedzenie kosztują.. czuję się tragicznie.. jak mam się pozbierać i normalnie żyć na nowo, kiedy każdy dzień przynosi tylko cierpienie? Kiedy czuję, że nie czeka mnie już nic..