[201611090905]

Boli mnie to,że nie potrafię normalnie z Tobą rozmawiać. Ignoruję Cię, mówię ogólnikowo,nie jestem w stanie przebywać z Tobą,rozmawiać o wszystkim. Jesteś dla mnie tak bardzo odległy, nic,kompletnie nic nas nie łączy,a Twoim problemem jest to,że tylko swoje własne poglądy uważasz za słuszne. Drażni mnie to w jaki sposób się wypowiadasz, Twoje słownictwo. Czuję,że musisz dominować nad nami wszystkim. Uciekam przed Tobą, przed tym co próbujesz zrobić i ze mną. Stłamsiłeś już moją mamę, może częściowo i siostrę. Mnie złamałeś,sprawiłeś że się ciebie boję,że powroty do domu nie są radością. Ale ja się podnoszę, będę silniejsza. Nigdy nie pozwolę by ktoś zranił mnie tak bardzo, doprowadził do tak złego stanu psychicznego. Czuję,że już najwyższy czas na zmiany, gruntowne zmiany. Któregoś dnia odetchnę, zrozumiem,że się od Ciebie uwolniłam. Potrzeba na to czasu,ale będę czekała i walczyła tak długo jak będę musiała. Będę wolna, szczęśliwa i będę żyła swoim życiem, realizowała swoje marzenia i plany, bez nerwowego czekania na Twoją reakcję.
Już bym chciała powiedzieć,że mam gdzieś co uważasz. Wciąż daję się wprowadzić w okropne poczucie winy,gdy robię to co JA chcę,a nie to co podoba się Tobie. Wiem,że tak dłużej być nie może. Strach niszczy mnie,moją psychikę.