[Ruwi]

Cześć dziewczyny, proszę o obiektywne spojrzenie na sprawę
Mam 23 lata, kończę studia, w związku na razie bez ślubu. Oboje pracujemy.
Od jakiegoś czasu dręczy mnie myśl o mieszkaniu. Obecnie wynajmujemy od zaufanej osoby, mieszkanie jest w bardzo dobrej lokalizacji (choć miasto jest na tyle małe, że nie ma to aż takiego znaczenia), jednak jest, z tzw. "wielkiej płyty", bodajże lata 70. Mimo to bardzo dobrze nam się tu mieszka, stosunkowo niewielkim kosztem je wyremontowaliśmy i urządziliśmy. Mamy tu pełną swobodę, właściciel za granicą, być może kiedyś będzie sprzedawał to mieszkanie. Nie daje mi jednak spokoju myśl, że może jednak lepiej kupić coś własnego, głównie przez presję otoczenia - a tu ktoś się pobiera i kupuje, inny dostał od rodziców w prezencie. Generalnie wynajmowanie uważane jest za bezsensowne, bo płaci się obcemu, kiedy można by spłacać swoją własność. Przez to dręczy mnie poczucie, że z każdą chwilą, kiedy mieszkam w wynajmowanym mieszkaniu, tracę pieniądze i czas, o które mogłabym się przybliżyć do spłacenia kredytu.
Do tej pory kredyty źle mi się kojarzyły, nigdy żadnego nie brałam, podobnie unikam zakupów na raty. Wolę oszczędzać (głównie poprzez zwiększanie zarobków, bo w codziennych sprawach czasem ciężko mi sobie odmawiać). Cenię sobie wolność, swobodę i brak zobowiązań. Przy większych wydatkach zawsze mogłam "pożyczyć" z własnych oszczędności. Posiadane pieniądze zresztą i tak planuję przeznaczyć na inny cel, więc na chwilę obecną ewentualny wkład własny praktycznie zerowy. Myślę też, że w przyszłości moja sytuacja finansowa będzie się tylko poprawiać, moja kariera zapowiada się optymistycznie
Czy naprawdę kupno mieszkania to taki mus? Czy bardzo jestem stratna na tym, że jednak wynajmuję? Nie wiem nawet, czy nie będę chciała się przeprowadzić do większego miasta, a może zamiast mieszkania kiedyś będę wolała dom. Pytanie, czy takie zwlekanie z decyzją nie jest marnowaniem pieniędzy?