Napisane przez Osterhase
Naskarżyłam spontanicznie szefowi. Nie chciałam tego robić, ale ona zachowywała się dziwnie właściwie od mojego pierwszego dnia. Pierwszego dnia mieliśmy spotkanie i szef poprosił nowe osoby ("świeże spojrzenie") o krytykę czegoś tam (oprócz mnie jest jeszcze jedna nowa, ale ona pracuje z kimś innym, z kim ja również rozumiem się bez porównania lepiej), więc coś tam powiedziałam, naprawdę z sensem. Jak mówiłam, ta kobieta bez przerwy robiła głupie miny, wykrzywiała się jakbym nie wiedziała o czym mówię. Wczoraj znowu spotkanie, moje pytania i jej krótkie odpowiedzi, zupełnie bez sensu i nie na temat i mina "czego ty ode mnie chcesz" - aż szef się wtrącił podkreślając, że mam pytać jak najwięcej i nie bać się zadawać zadawać nawet bardzo podstawowych pytań, bo te rzeczy w różnych firmach różnie wyglądają i lepiej żebym pytała niż nie wiedziała co robić.
I dzisiaj znowu: moje pytanie, jej głupie kpiące miny i opryskliwa odpowiedź nie-odpowiedź. Jedna inna osoba, znacznie bardziej doświadczona niż ona, poparła moje pytania.
Nie chcę uchodzić za skarżypytę, zwłaszcza, że grupa jest bardzo zgrana (same młode osoby) a szef zwrócił jej dzisiaj uwagę przy wszystkich i zdawał się trochę zirytowany że zawracam mu głowę (drugi szef, trochę mniej przyjemny niż ten co wczoraj), ale nie chcę też, żeby się laska przyzwyczaiła, że może mnie mobbingować. A z doświadczenia wiem, że jak na początku nie wywalczysz sobie miejsca, to potem trudno to już zmienić. Ja mam niewielką niepełnosprawność (nieintelektualną). Jest na tyle mała, że zwykle nikt jej nie zauważa, ale czasami i niektórzy ludzie jednak tak i używają jej, żeby się dowartościować i poczuć lepiej. Jak w szkole.
Po tym, jak zwrócił jej uwagę, przeszło jak ręką odjął! Przestała mnie ignorować i robić głupie miny w rozmowie.
|