|
Wylewanie żali
Dlaczego to piszę? Nie wiem. Nie mam zielonego pojęcia. Dzisiaj dowiedziałem się, że osoba, która wydawała się być miłością mojego życia ma kogoś. Nasza znajomość była bardzo krótka, wspólna praca, później kilka bardzo miłych spotkań i wspólnych imprez. Po raz pierwszy w życiu wydawało mi się, że poznałem właśnie TĘ osobę. Kogoś, z kim mogę się wspólnie zestarzeć. Kogoś, z kim znajduje wspólny język. Kogoś, kto samą swoją obecnością dodaje sensu mojemu życiu. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyłem, a mam 27 lat. Dobrze mi się żyło jako singiel, wydawało mi się, że wcale nie potrzebuję drugiej osoby do szczęścia. Teraz przez te parę tygodni mój punkt widzenia zmienił się całkowicie. Odczuwam niesamowitą pustkę i nie mogę sobie znaleźć miejsca. Nie wiem jak mogę wrócić do życia jako singiel i to mnie przeraża.
Nie ważne, czy to było tylko chwilowe zauroczenie. Ale dla mnie to uczucie było i jest prawdziwe. Teraz siedzę i użalam się nad sobą. Wydaje mi się, że mając 27 lat przeznaczone mi jest umrzeć samemu i bierze mnie z tego powodu depresja. Skoro nie mogłem znaleźć nikogo w okresie, kiedy to było najprostsze, to jak teraz mam znaleźć kogoś, kiedy praktycznie każdy już kogoś ma.
Jak dobrze by było, jakbym nigdy jej nie poznał. Nie zaznał tego uczucia jak to jest martwić się o kogoś, a może nawet kochać. Żyłbym dalej jak żyłem, szczęśliwy będąc samemu...
Eh, przepraszam że zająłem Wasz czas tymi wypocinami. Po prostu chciałem to z siebie jakoś wylać, w anonimowe odmęty internetu. Troszeczkę lżej mi teraz, ale tylko troszeczkę. Najchętniej to poszedłbym płakać, ale przecież facetom nie wypada, więc na chwilę obecną wystarczy mi bezmyślne uderzanie głową o blat biurka...
|